Op 19 september, maar dan in 1981, komt Love Unlimited binnen in de Nationale Hitparade met ‘I’m So Glad That I’m a Woman’. Het nummer werd geschreven door Barry White, Frank Wilson en Paul Politi en geproduceerd door White. Het stond in 1979 als eerste track op het album ‘Love is Back’. Het nummer vertelt hoe fijn het is om een vrouw te zijn en hoe mannen niet zonder een vrouw kunnen leven…… (nou, dat geldt niet voor elke man). Het meidentrio was gelieerd aan Barry White. Zij vormden zijn achtergrond vocalen en één van de zangeressen, Gloedan James, was met hem getrouwd. ‘Walking in the rain withe the one I love’ was een eerdere hit van Love Unlimited in 1972. Deze singel werd Treiterschijf op Radio Noordzee en werd een internationaal succes. ‘I’m so glad that I’m a woman’ werd gelukkig ook een hit, maar dan vooral in Nederland en België. De singel behaalde de 2e plaats in de Nationale Hitparade en werd daarmee in Nederland hun grootste hit.
Terug naar 23 februari, maar dan in 1978! Op deze dag ging de Paradeplaat van de TROS op Hilversum 3 naar ‘Lovely day’ van Bill Withers. Het nummer schreef Withers samen met Skip Scarborough en het stond op de LP ‘Menagerie’ uit 1977. Scarborough werkte met vele r&b grootheden samen, zoals Anita Baker en Earth, Wind & Fire, om er een paar te noemen. Op ‘Lovely dat’ werd de gitaar ingespeeld door Ray Parker Jr. Het nummer viel op door de uithaal van Bill aan het einde van de singel: hij hield de noot van “day’ maar liefst 18 seconden vast. Alleen A-Ha zanger Morten Harket ging daar overheen op de singel ‘Summer moved on’. De singel van Bill Withers behaalde de top 10 in Engeland. In de Nederlandse Top 40 kwam het nummer tot de 24e plaats. In 1988 maakt Ben Liebrand een Sunshine remix van het nummer, zodat ‘Lovely Day’ nogmaals een hit werd en ditmaal de 4e plek behaalde.
Op 15 september, maar dan in 1979, kwam ‘Sail on’ van Commodores binnen in de Nederlandse Top 40. Het nummer werd een maand eerder, op 20 augustus, uitgeroepen tot Steunplaat door Frits Spits. Deze song kwam van hun album ‘Midnight magic’. Commodores werd in 1968 opgericht door een groep studenten uit Tuskegee, Alabama; de uiteindelijke bezetting was Lionel Richie (sax, piano, zang), Thomas McClary (sologitaar), Milan Williams (keyboards, trombone, gitaar), William King (trompet, slaggitaar, synthesizer), Ronald La Pread (bas, trompet) en Walter Orange (drums, zang). Aanvankelijk noemden ze zich The Jays, maar omdat dat te veel op The O’Jays leek, werd gekozen voor de Commodores, nadat William King een woordenboek opensloeg. Twee jaar na hun platencontract met het Motown label brak Commodores door in Amerika met ‘Machine gun’.
‘Sail on’, dat geschreven werd door Lionel Richie, behaalde de vierde plaats in de Nederlandse Top 40. Om de ballad gedraaid te krijgen op de Amerikaanse radiostations moest het nummer, dat oorspronkelijk 5 minuten en 43 secondes duurt, met meer dan een minuut ingekort worden. Die consessie werd gedaan en beloond. Ook in Amerika werd ‘Sail on’ veel gedraaid en behaalde de 4e plaats in de Billboard Hot 100.
Op 12 september, maar dan in 1944, werd Barry Eugene Carter in het Amerikaanse Galveston geboren. Je kent hem beter als Barry White. Hij zou vandaag 79 jaar zijn geworden, maar overleed al in 2003. Hij groeide op in Los Angeles. De voortekenen waren niet gunstig, want op 10-jarige leeftijd werd hij lid van een jeugdbende, en zes jaar later werd hij veroordeeld tot vier maanden gevangenisstraf wegens diefstal van Cadillac-autobanden ter waarde van $30.000.
Het keerde allemaal ten goede eind jaren zestig. White startte toen zijn muziekcarrière als producer. Zijn grootste succes was het opzetten van Love Unlimited, een damesgroep met drie leden (waaronder zijn latere vrouw Glodean James), waarvoor hij de klassiekers ‘Walkin’ in the Rain With the One I Love’ en ‘I`m So Glad I`m A Woman’ schreef.
White had een aantal liedjes geschreven en zocht een mannelijke vocalist om deze op te nemen. Uiteindelijk liet hij zich overhalen dit zelf te doen, wat leidde tot het succesvolle album “I’ve Got So Much to Give” met de hit ‘I’m Gonna Love You Just a Little More Baby’. Meer hits in de Nederlandse Top Veertig zouden volgen, zoals ‘You’re the First, the Last, My Everything’ en ‘Can’t Get Enough of Your Love’.
Zijn volgende succes was de oprichting van het Love Unlimited Orchestra. Zo werd tegen alle verwachtingen in het volledig instrumentale ‘’ Love’s theme’ een grote internationale hit. White behaalde zijn grootste successen in de jaren 70. In de periode van de disco, maar ook later, heeft hij nog diverse hits gehad. Hij verkocht wereldwijd zo`n 100 miljoen platen. Tijdens een verblijf in het ziekenhuis, waar hij herstelde van de gevolgen van een beroerte, overleed White aan een nierziekte. In 2013 kreeg hij postuum een ster op de Hollywood Walk of Fame.
Terug naar 2 februari, maar dan in 1978! Op deze dag ging de Paradeplaat van de TROS op Hilversum 3 naar ‘Dance, dance, dance’ van Chic. Maar misschien is deze debuutsingel van Chic nog bekender van de subtitel Yowsah, Yowsah, Yowsah. Het nummer werd geschreven door Bernard Edwards, Nile Rodgers en Kenny Lehman. De track stond op hun allereerste album ‘Chic’, dat op 22 november 1977 werd uitgebracht door Atlantic Records. Met hun funky bass en ritmische gitaarlijnen zette de band een nieuwe kenmerkende sound neer, die nadien nog decennia daarna doorklinkt, ja zelfs tot vandaag de dag toe! Op ‘Dance, dance, dance’ levert Luther Vandross mede de backing vocals af. Met deze debuut singel behaalde Chic zowel de 6e plaats in Amerika als Engeland. In de Nederlandse Top 40 scoorde Chic als hoogste op de 37e positie.
Vandaag viert Gloria Gaynor haar 80e verjaardag. Gefeliciteerd! De zangeres brak door in Nederland met haar singel ‘Honey bee’ in 1974. Een jaartje later staat ze in de top tien van de Nederlandse Top 40 met de wervelende disco knaller ‘Never Can Say Goodbye’. Dit nummer werd heel wat jaartjes eerder geschreven door Clifton Davis en was bedoeld voor The Supremes. Maar hun platenlabel Motown Records vond het nummer, geschreven als een ballad, geschikter voor de Jackson 5. De cover van Gloria bleek succesvoller. In de jaren tachtig maakten The Communards trouwens ook een cover van ‘Never can say goodbye’.
Daarna volgden meer hits voor Gaynor, zoals ‘Reach Out, I`ll Be There’(een cover van The Four Tops) en de classic ‘I Will Survive’. Eigenlijk was dit laatste nummer niet bedoeld om uit te komen als singel. Gloria Gaynor dook in 1978 de studio in voor de opname van het album “Love Tracks”. Daarop coverde ze “Substitute”, (The Righteous Brothers). Het werd aanvankelijk de A-kant van haar singel met op de B-kant “I will survive”. Maar toen de DJ’s in de beroemde discotheek Studio 54 “I will survive” begonnen te draaien, ging het dak eraf. De radio stations pikten het nummer op en de rest was geschiedenis. ‘I will survive’ bereikt de 4e plaats in de Nederlandse Top 40. Even hoog als ‘Reach out I`ll be there’ in 1975. In 1979 krijgt Gloria een Grammy Award voor ‘I will survive’, dat uitgroeide tot één van de belangrijkste gay-anthems. In 1998 werd dit het lijflied voor het Franse nationale elftal tijdens het Wereldkampioenschap. Gloria heeft intussen 18 albums op haar naam gebracht. ‘Testimony’ (2019) is haar meest recente.
Op 23 februari, maar dan in 1980, ging de Alarmschijf van de Nederlandse Top 40 naar ‘Are you ready’ van Billy Ocean. Het nummer werd geschreven door Billy Ocean en Ken Gold. De Britse zanger was in Nederland doorgebroken in 1976 met het nummer ‘Love really hurts without you’, dat door Hilversum 3 werd uitgeroepen tot Troetelschijf. Daarna werd ‘Red lights spells danger’ uit 1977 ook een hit. ‘Are you ready’ stond op het tweede album van Billy Ocean: ‘City Limit’. Deze LP was geen commercieel succes. Dat lukte Ocean in 1984 met de release van ‘Suddenly’, waar behalve de titelsong o.a. ook ‘Caribbean queen’ op te vinden was. Deze plaat zou hem gouden en platina platen opleveren in verschillende landen. Het nummer ‘Are you ready’ behaalde de 12e plaats in de Nederlandse Top 40 en zo hoog kwam het nummer nergens anders. O.a. La Toyah Jackson maakte er een cover van.
Vandaag is het weer tijd voor de Kluis van de Flops. We voegen vandaag een classic toe, die in de originele uitvoering in Nederland niet de Veronica Top Veertig wist te halen. Nieuwsgierig geworden? Het gaat om de singel ‘Dancing in the street’ uit 1964, dat werd uitgebracht door Martha & The Vandellas. Het nummer werd geschreven door Marvin Gaye, William “Mickey” Stevenson & Ivy Jo Hunter en was te vinden op de LP ‘Dance Party’. Een eerdere reeks hits voor Martha & The Vandellas werd geschreven door het songwriterstrio Holland-Dozier-Holland. Voor ‘Dancing in the Street’ werd dat William “Mickey” Stevenson.
In eerste instantie schreef Stevenson het nummer als een ballad. Vervolgens liet hij het horen aan Marvin Gaye. De beroemde soulzanger vond dat het een meer dansbaar nummer was. Zo ontstond het nummer zoals deze werd uitgebracht. Hoewel: de heren hadden eigenlijk Kim Weston (Stevensons latere echtgenote) in gedachten om het nummer op te nemen, maar zij wees het af. Zo kwamen Martha & The Vandellas in het vizier. Martha bewerkte zelf het vocale arrangement, omdat het nummer naar haar gevoel in eerste instantie te veel in herhaling viel. Ivy Jo Hunter werd aan de credits toegevoegd vanwege zijn hulp bij het muzikale arrangement. Hij was degene die met een koevoet op de tel meesloeg om de beat krachtiger over te laten komen.
Hoewel het nummer als een onschuldige danssingel werd uitgebracht, kreeg het ongewild een politiek tintje. Afro-Amerikaanse demonstranten adopteerden ‘Dancing in the street’ het als strijdlied voor de burgerrechtenbeweging in Amerika. Daarom begonnen een aantal conservatie radiostations het nummer te boycotten. Toch werd het een enorme hit in Amerika, waar het de 2e plaats behaalde in de Billboard hot 100. In Engeland bereikte de singel de 4e plaats. Deze classic scoorde in Nederland geen hit, maar moest het doen met 3 weken in de Tipparade in 1969, toen het opnieuw werd uitgebracht.
Op 22 juli, maar dan in 1972, komt Roberta Flack binnen in de Veronica Top Veertig met ‘The first time ever I saw your face’. Deze ballad werd geschreven door de Britse singer-songwriter Ewan MacColl in 1957. Peggy Seeger, met wie Ewan later zou trouwen, bracht het liedje als eerste uit op de plaat. In 1969 werd het nummer gecoverd door de Amerikaanse zangeres Roberta Flack voor haar debuutalbum ‘First Take’. Roberta was een jaar eerder ontdekt door de jazzmuzikant Les McCann.
In 1971 kwam ze al met een paar covers van bekende hits in de Billboard Hot 100 die ze samen zong met Donny Hathaway, een oud-klasgenoot van haar. Haar grote doorbraak kwam een jaar later toen ze een Amerikaanse nummer 1-hit had met ‘The First Time Ever I Saw Your Face’. Dat nummer van haar LP ‘First take’ uit 1969, werd drie jaar later pas populair, omdat het in de film Play Misty for Me van Clint Eastwood werd gebruikt. Het nummer leverde zelfs twee Grammy’s op. In Nederland bleef deze prachtige opname gelukkig niet onopgemerkt: Roberta behaalde er de 9e plaats mee in de Veronica Top Veertig.
Vandaag verrijken we de Kluis van de Flops met een plaatje van Sly & The Family Stone. ‘Dance to the music’ was het eerste commerciële succes van de groep na het debuut ‘A whole new thing’. De singel ‘Dance tot he music’ was de titelsong van hun 2e LP en werd geschreven door frontman Sly Stone. Aanvankelijk was geen van de bandleden enthousiast over ‘Dance to the Music’, toen het voor het eerst werd opgenomen en uitgebracht. De bandleden vinden dit nummer zelf veel te commercieel, saxofonist Jerry Martini noemt het “glorified Motown beats” en “unhip”. Het had waarschijnlijk ook te maken met het feit dat Clive Davis, directeur van CBS Records, de band opdroeg met een meer commerciëler plaat te komen na hun flop met ‘A whole new thing’. Sly & The Family Stone hadden na hun debuut juist getekend bij CBS Records. Dit label was vastbesloten een succes te willen maken van Sly & The Family Stone.
“Dance to the Music” deed echter wat het moest doen: het lanceerde Sly and the Family Stone in de Amerikaanse Billboard Hot 100, waar het de top 10 bereikte. Het geluid van de band verraste veel muziekfans en collega-artiesten volledig. Drummer Greg Erroco: “It had some unusual elements in it. You had the groove, but it was very intricate when it came to the voices. You had Freddie, Larry and Sly all taking verses, and addressing everybody in the band. Then you had this breakdown, when it was just the vocals doing this three-part counter-harmonic vocal interlude which court your ear. Then it comes back in with the drum lead, and ‘Dance to the music!’ I mean you could not turn away from it. It had everything.” Ook in Engeland bereikte ‘Dance tot he music’ de top tien. In Nederland deed het nummer helemaal niets.
