Mike Peters, de charismatische frontman van de Welshe rockband The Alarm, is op 66-jarige leeftijd overleden na een dertig jaar durende strijd tegen kanker. Zijn overlijden markeert het einde van een opmerkelijk leven vol muziek, moed en activisme.
Peters werd geboren op 25 februari 1959 in Prestatyn, Wales. Hij begon zijn muzikale carrière in de punkband The Toilets en richtte in 1981 The Alarm op. Van hun eerste single ‘Unsafe building’, werden maar 1000 singletjes geperst. In december 1981 speelde The Alarm in het voorprogramma van The Fall, waar ze de aandacht trokken van een journalist van Sounds. Hij arrangeerde een ontmoeting van de band met Ian Wilson, U2`s agent. Hij was onder de indruk en werd hun manager.
De band brak door met hits als “Sixty Eight Guns” en “Strength”, en stond bekend om hun energieke optredens en maatschappelijk bewuste teksten. In 1985 maakte Frits Spits van hun single ‘Absolute reality’ een Steunplaat in zijn populaire radioshow de Avondspits. Het nummert werd een redelijke hit in Engeland; in Nederland was het enkel succesvol op de radio.
Na het uiteenvallen van de originele bezetting in 1991, hervormde Peters The Alarm in 2000 met nieuwe bandleden. Hij bleef actief in de muziekwereld en bracht talloze albums uit, waaronder het recente “Transformation”, dat hij samen met zijn zoon Evan opnam tijdens zijn behandeling tegen kanker.
In 1995 kreeg Mike Peters te horen dat hij lymfeklierkanker had, later gevolgd door chronische leukemie. Ondanks deze zware diagnoses bleef hij optreden en muziek maken. Samen met zijn vrouw Jules richtte hij in 2006 de Love Hope Strength Foundation op, waarmee hij wereldwijd duizenden mensen inspireerde om zich aan te melden als stamceldonor. In 2024 werd bij hem een agressieve vorm van kanker vastgesteld: Richter’s syndroom. Hij onderging een vernieuwende CAR-T-celtherapie, die aanvankelijk hoop gaf, maar uiteindelijk niet kon voorkomen dat hij op 29 april 2025 in Manchester overleed. Peters wordt herinnerd als een onverzettelijke artiest en strijder, wiens muziek en inzet voor kankerpatiënten een diepe indruk hebben achtergelaten. Hij laat zijn vrouw Jules en hun twee zonen, Dylan en Evan, achter. Zijn nalatenschap leeft voort in zijn muziek en de vele levens die hij wist te raken.
In de zomer van 1975 begon het ABBA-sprookje écht vaart te krijgen. Het titelloze derde studioalbum ABBA betekende de definitieve doorbraak van de Zweedse supergroep, met wereldhits als ‘Mamma Mia’ en ‘SOS’. Vijftig jaar later vieren we dat muzikale mijlpaal met een luxueuze heruitgave: ‘ABBA (50th Anniversary Edition)’, op 2LP heavyweight vinyl, half-speed mastered voor de best mogelijke geluidskwaliteit.
De release is gepland op 12 juni 2025, exact een halve eeuw na de oorspronkelijke release. De nieuwe versie is onder handen genomen door Miles Showell van de legendarische Abbey Road Studios. Zijn specialiteit: half-speed mastering, waarbij het geluid met de helft van de normale snelheid op vinyl wordt gezet. Resultaat? Meer detail, meer dynamiek en een dieper geluid.
En wat staat er op die iconische tracklist? Naast de wereldberoemde meezingers ‘Mamma Mia’ (nummer 1 in Australië, top 10 in o.a. Engeland en Duitsland) en het dramatisch krachtige ‘SOS’, bevat het album ook fan classics als ‘I Do, I Do, I Do, I Do, I Do’ en de swingende opener ‘So Long’.
Toen het album in 1975 verscheen, stonden de critici nog sceptisch tegenover ABBA’s euro-pop sound. Maar de fans dachten daar anders over: ABBA werd een Europees succes en legde de basis voor de ongekende wereldfaam die zou volgen met albums als Arrival en The Album.
Met deze prachtige jubileumeditie krijgt het album eindelijk de audiokwaliteit die het verdient. Of je nu een doorgewinterde vinylfan bent, of je allereerste platenspeler uit de doos trekt – deze uitgave is een must. Zoals de band het zelf ooit zong: “Thank you for the music!”
‘Staying alive’ stond nog op repeat in menig discotheek, toen op deze dag, 29 april maar dan in 1978, toen de Bee Gees met ‘Night Fever’ nieuw binnenkwamen in de Nederlandse Top 40. Het nummer groeide razendsnel uit tot een van de grootste disco-anthems aller tijden — en een onmisbare track in het soundtracktijdperk van de jaren zeventig. Het was manager Robert Stigwood, die in 1977 de Bee Gees vroeg, om een nummer te maken voor een film over de discoscene in New York.
‘Night Fever’ was het kloppend hart van de film Saturday Night Fever, met John Travolta in de hoofdrol. Hoewel ‘Stayin’ Alive’ vaak als dé Bee Gees-hit van de film wordt genoemd, was het eigenlijk ‘Night Fever’ dat het langst op nummer 1 stond in Amerika. In de Billboard Hot 100 bereikte het de toppositie op 18 maart 1978 en bleef daar maar liefst acht weken staan en werd bekroond met platina. In de Nederlandse Top 40 schopte het nummer het tot een eervolle 3e plaats, en in de UK Singles Chart werd het ook een dikke nummer 1-hit.
De intro van de track begon als een instrumentale demo van toetsenist Blue Weaver, geïnspireerd op het refrein van Theme from A Summer Place. Barry Gibb pikte het idee op en schreef samen met broers Robin en Maurice de kenmerkende falsetlijnen die het nummer zo onweerstaanbaar maken. Het nummer zou volgens Stigwood ‘Saturday Night’ moeten gaan heten. De Gibbs broertjes vonden dit niet zo’n goed idee en haalden het nummer van toetsenist Blue Weaver van de plank. Die zou kunnen voldoen aan de eis van Stigwood: ‘Night fever’! De Bee Gees wisten hem te overtuigen om dit nummer te gebruiken en voor de titel van de film rolde er een prachtig compromis uit. Want wat was er mis met de titel Saturday Night Fever? Niets dus!
De Bee Gees waren op hun absolute hoogtepunt: ze leverden niet alleen hun eigen hits af, maar schreven ook nummers voor andere acts op de Saturday Night Fever soundtrack, zoals ‘If I Can’t Have You’ (Yvonne Elliman) en ‘More Than a Woman’ (Tavares). Van de hippe soundtrack werden wereldwijd meer dan 30 miljoen exemplaren verkocht.
Barry Gibb blikte later terug: “We voelden ons op dat moment onoverwinnelijk. Alles wat we aanraakten leek goud te worden.”
Vandaag is de officiële videoclip van Amy Macdonalds nieuwe single “Is This What You’ve Been Waiting For?” in première gegaan, en het is een krachtige terugkeer van de Schotse singer-songwriter. Deze track is de eerste single van haar aankomende zesde studioalbum met dezelfde titel, dat op 11 juli 2025 verschijnt via BMG en Infectious Records.
De single is geïnspireerd door de opening van The Sphere in Las Vegas, een futuristische concertlocatie die Amy herinnerde aan de magie van liveoptredens. Ze verklaarde: “Het deed me denken aan hoe muziek voor mij is, en optredens zijn altijd het belangrijkste geweest.”
Muzikaal biedt “Is This What You’ve Been Waiting For?” een energieke mix van opzwepende drums en een meeslepende melodie, geproduceerd door Nicolas Rebscher (bekend van AURORA en Louis Tomlinson) en Grammy-winnaar Jim Abbiss (Adele, Arctic Monkeys). De productie is zowel krachtig als verfijnd, en benadrukt Amy’s kenmerkende folkrockgeluid.
De videoclip, die vandaag in première ging, versterkt de boodschap van het nummer met beelden die de energie en emotie van liveoptredens vastleggen. In februari 2026 komt Macdonald naar Nederland voor optredens in TivoliVredenburg (Utrecht) en De Oosterpoort (Groningen).
✍️ Hitzound Boekbespreking: Margriet Eshuijs – Haar leven als muzikale roadtrip
Vijftig jaar nadat House For Sale van Lucifer met de krachtige stem van Margriet Eshuijs een grote hit werd in Nederland, verschijnt nu het eerbetoon dat haar naam alle eer aandoet: Margriet Eshuijs – Haar leven als muzikale roadtrip. In deze liefdevolle en levendige biografie duikt schrijver én oud-roadmanager Roel Smit in het turbulente leven van de Zaanse zangeres. Het boek is uitgegeven bij Noordbroek-van Gorcum.
Roel Smit (1955) kent het klappen van de zweep. Niet alleen groeide hij muzikaal op in de jaren zeventig, hij stond als roadmanager van Lucifer ook zélf aan de zijlijn van Margriets muzikale pieken én dalen. Die persoonlijke betrokkenheid sijpelt door in elke bladzijde van het boek. Smit tekent een intiem portret van Eshuijs, waarin hij niet alleen de bekende momenten (zoals het overweldigende succes van House For Sale) beschrijft, maar ook stilstaat bij minder bekende kanten van haar carrière en persoonlijkheid.
De lezer reist met Eshuijs mee vanuit haar geboorteplaats Zaandam, langs zalen, festivals, tv-studio’s en radio-interviews. We komen langs het Lucifer-hoofdstuk, haar solocarrière vol indrukwekkende albums, en haar rol als inspirerende muziekdocent. Hoogtepunten worden niet verheerlijkt, dieptepunten niet vermeden – wat de biografie des te krachtiger maakt.
Wat deze uitgave bijzonder maakt, is dat het geen droge opsomming is van feiten, maar een “muzikale roadtrip”, zoals de titel al suggereert. De warme toon van Smit, doorspekt met persoonlijke anekdotes en herinneringen, geeft de lezer het gevoel alsof hij of zij op de achterbank zit van de tourbus. Je hoort de stemmen, ruikt het backstage-zweet, voelt het applaus en soms ook de twijfel.
Voor wie Margriet Eshuijs alleen kent van die ene grote hit: dit boek laat zien hoe veelzijdig, gedreven en vernieuwend deze artieste was. Voor muziekliefhebbers uit de jaren zeventig is het een feest der herkenning; voor nieuwe generaties biedt het een indrukwekkend inkijkje in het leven van een vrouw die haar eigen muzikale koers bleef varen – tegen de stroom in.
Van now naar then: we blikken terug op 29 april, maar dan in 2000! Op deze dag kwam Britney Spears binnen in de Nederlandse Top 40 met “Oops!… I Did It Again”. Het was de eerste single van haar tweede studioalbum met dezelfde titel. Na het immense succes van haar debuutalbum “…Baby One More Time”, waarbij de toen pas 16-jarige Britney wereldwijd doorbrak met de titelsong en vervolgens scoorde met o.a. “Sometimes” en “(You Drive Me) Crazy”, bewees Britney met deze release dat ze geen eendagsvlieg was.
Gemaakt door het Zweedse producersduo Max Martin en Rami Yacoub, borduurt “Oops!… I Did It Again” voort op de succesvolle formule van haar debuutplaat, met een aanstekelijke melodie, krachtige beats en een refrein dat zich direct in je hoofd nestelt. Ondertussen werd achter de schermen stevig gewerkt aan een meer volwassen imago voor Britney.
De bijbehorende videoclip, geregisseerd door Nigel Dick, is iconisch geworden. In een futuristische setting op Mars, gekleed in een opvallend rood latex pak, voerde Britney een choreografie uit die nog steeds tot de verbeelding spreekt. Een memorabel moment in de video is de dialoog die verwijst naar de film Titanic, waarin een astronaut haar een blauwe diamant geeft, waarop Britney reageert: “But I thought the old lady dropped it into the ocean in the end.” De titel van de single was ook terug te horen in de Goldmember film van Austin Powers, die er de zin “Oops, I did it again, baby” hilarisch uitsprak.
Britney Spears behaalde in de Nederlandse Top 40 haar derde nummer 1 hit. Ook in o.a. Engeland, Australië en Italië had Britney een nummer 1 succes te pakken.
Sophie Ellis-Bextor heeft een nieuwe single! Na de onverwachte TikTok-revival van “Murder on the Dancefloor” (dankjewel Saltburn) grijpt de Britse popdiva haar momentum met de nieuwe single “Vertigo”, een glinsterende ode aan de disco. Ditmaal geproduceerd door James Greenwood (o.a. bekend van zijn werk met Alison Goldfrapp), laat Sophie horen dat ze nog altijd haar plek op de dansvloer meer dan waard is.
“Vertigo” klinkt als een frisse mix van ABBA-melodieën, elektropop en een flinke snuf glitter uit haar eigen “Trip The Light Fantastic”-tijdperk. De tekst balanceert tussen extase en duizelingwekkende verliefdheid: “I can’t think straight, can’t sleep at night, I’m at the mercy of adrenaline.” Het nummer is een voorbode van haar aankomende album “The Invisible Line”, de opvolger van “Hana” uit 2023.
✍️ Hitzound Retro Review: Roberto Jacketti & the Scooters
Herinner jij je deze nog? Op 28 april, maar dan in 1984, kwam ‘I save the day’ van Roberto Jacketti and the Scooters binnen in de Nederlandse Top 40. Het nummer werd geschreven door de groep. Voor de productie tekenden Angela Groothuizen en Ruud Mulder. Het was de tweede single van Roberto Jacketti & The Scooters. Het was Dolly Dot Angela Groothuizen, die de groep in 1983 ontdekte. De Dolly Dots beschikten over een limousine met een vaste chauffeur. Deze meneer was Jaap Booy. Zijn zoon Jan speelt in een band (Roberto en Co.) en papa trok de stoute schoenen aan. Tijdens één van de ritten liet hij een demo horen aan Angela Groothuizen. Zij raakte meteen enthousiast over de groep en regelt een platendeal. Via haar leerden ze Ruud Mulder(Spargo gitarist) kennen, die hun vaste producer werd. De eerste single ‘Hot summernight’ werd geen hit, maar haalde wel de Tipparade.
De band stond onder leiding van Erik van der Hoff, die zich met zijn charmante uitstraling en jeugdige bravoure snel in de kijker speelde. “I Save The Day” werd geschreven in een periode waarin Roberto Jacketti & the Scooters volop bezig waren hun sound te ontwikkelen: een mix van vrolijke pop, ska en lichte rockinvloeden. De band wilde vooral muziek maken die energie gaf — dansbaar, eenvoudig en met een knipoog.
De tekst van “I Save The Day” ging over een jongen die zichzelf als een soort superheld zag: hij redde de dag voor iemand die verdrietig was. Geen zwaar beladen thema’s, maar juist een luchtig, optimistisch verhaal dat perfect paste bij de sfeer van het begin van de jaren 80. De aanstekelijke blazerspartij (toen erg in trek, ook door de populariteit van ska en new wave) gaf het nummer zijn herkenbare karakter. Ook het eenvoudige maar o zo pakkende refrein maakte dat “I Save The Day” een instant radiofavoriet werd.
Opvallend: de band had niet verwacht dat de single zo’n enorme hit zou worden. In interviews uit die tijd vertelde Erik van der Hoff dat het succes hen volledig overviel: “We vonden het gewoon leuk om muziek te maken. Dat we ineens overal optraden en op tv kwamen, hadden we nooit gepland.” De single behaalde de 3e plaats in de Nederlandse Top 40.
De nieuwe single van Arcade Fire heet ‘Pink Elephant’. De single is de titeltrack van hun zevende studioalbum, dat uitkomt op 9 mei. Twee weken geleden verscheen al de eerste single ‘Year of the Snake’. De langspeler ‘Pink Elephant’ is de opvolger van het album WE uit 2022.
Begin deze maand lanceerde de Canadese indierockband ook de app Circle of Trust. De app bevat nieuws, muziek en video’s en geeft fans toegang tot early bird-tickets en exclusieve merchandise. In de app is ook de eerste aflevering te beluisteren van Santa Pirata Radio, waarin Arcade Fire hun fans meeneemt achter de schermen. Via Circle of Trust is ook de nieuwe track en video ‘Cars and Telephones’ exclusief te zien en te luisteren.
Going back in time! Op 28 april, maar dan in 1973, maakte de Spaanse groep Mocedades haar entree in de Veronica Top 40 met het wonderschone “Eres Tú”. Het nummer werd zowel geschreven als geproduceerd door Juan Carlos Calderón. 1973 was een sterk Songfestival jaar! Annemarie David deed voor Luxemburg goede zaken, net als ‘Power to all our friends’ van Cliff Richard voor Engeland. Spanje koos voor Mocedades met ‘Eres tu’. Het festijn vond dat jaar plaats in Luxemburg in het Nouveau Théatre. Want een jaar eerder wist Vicky Leandros voor het ministaatje de winst binnen te slepen met ‘Apres toi’. In 1973 waren de veiligheidsmaatregelen extreem vergroot. Dat had alles te maken met de deelname van Israël, dat in dit jaar zijn intrede deed. Een jaar eerder vond er tijdens de Olympische Spelen in München een gruwelijke aanslag plaats op Israëlische atleten. Er gingen geruchten, dat Ilarit, de Israëlische zangeres, tijdens haar optreden een kogelvrij vest droeg. Ook mocht het publiek tijdens het festival niet opstaan, om zo niet het risico te lopen door het beveiligingspersoneel te worden neergeschoten.
Mocedades werd al in 1967 opgericht, door een aantal studenten uit Bilbao. Destijds noemden ze zich Voces y Guitarras opgericht. Een jaar later komen ze onder de vleugels van Juan Carlos Calderón. De groepsnaam wordt dan veranderd in Mocedades. In het begin waren er acht leden: de familie Uranga (de 3 zussen Amaya, Estíbaliz en Izaskun en broer Roberto), de broers Rafaél en Sergio Blanco en verder nog José Ipiña en Francesco Panera. In 1973 waren er nog twee zangeressen en vier gitaar spelende mannen over. ‘Eres tu’ werd door Cliff Richard gezien als grootste concurrent. Dat klopte; want Mocedades eindigde uiteindelijk net boven Engeland. Maar Mocedades won het Eurovisie Songfestival niet; ze eindigden als tweede, achter Anne Marie David, die Luxemburg de tweede overwinning op rij bezorgde.
Maar ‘Eres tu’ werd op zijn manier ook een winnaar. Het nummer werd een wereldwijd succes voor Mocedades en bereikte zelfs de top 10 van de Amerikaanse Billboard Hot 100! In de Veronica Top 40 behaalde ‘Eres tu’ op nummer 3.
Terwijl Alex Warren een megahit scoort in de Hitzound 40 met ‘Ordinary’ (ex nummer 1) kondigt de zanger een nieuwe single release aan. Warren bundelt zijn krachten met Jelly Roll voor een catchy nieuwe single: “Oh My Brother.” De track, die onlangs live werd geïntroduceerd tijdens Stagecoach 2025, belooft een anthem te worden voor iedereen die vecht tegen de demonen uit het verleden. ‘Oh My Brother’ lijkt qua sound een mix te worden van country, soul en een flinke scheut rauwe emotie.
De samenwerking tussen de Amerikaanse TikTok-sensatie Alex Warren en de doorleefde country/hiphopster Jelly Roll voelt verrassend natuurlijk aan. “Oh My Brother” gaat over het doorbreken van generatietrauma’s en het zoeken naar een nieuwe, betere weg. Een thema dat Jelly Roll na aan het hart ligt: “We make music for the broken,” sprak hij na hun optreden. “But something I’ve learned is that a crooked path can still lead you home.” Met andere woorden: fouten, pijn en struggle zijn óók onderdeel van de weg naar geluk.
Vandaag duiken we terug naar 27 april 1985, want precies op deze dag maakten David Grant en Jaki Graham hun entree in de Nederlandse Top 40 met hun single “Could It Be I’m Falling In Love”. Een heerlijke soulvolle remake van de oorspronkelijke hit van The Spinners uit 1973.
David Grant, die eerder succes had als lid van de Britse groep Linx, en Jaki Graham, die op dat moment aan het doorbreken was als soloartieste, bundelden hun krachten voor deze cover. Hun versie ademt de typische ’80s vibe: glad geproduceerd, met warme synths, funky baslijnen en natuurlijk hun vlekkeloze vocalen die prachtig samensmelten. Waar The Spinners voor een pure soul-interpretatie gingen, voegen Grant en Graham een sprankelende poplaag toe, zonder de romantische kern van het nummer te verliezen.
De samenwerking bleek een schot in de roos. “Could It Be I’m Falling In Love” werd een flinke hit in Engeland, waar het piekte op #5 in de Britse Singles Chart. In de Nederlandse Top 40 groeide het nummer gestaag en bereikte uiteindelijk een mooie 13e plaats. In Amerika bleef het duo helaas onder de radar; daar bleef de versie van The Spinners favoriet. Deze versie van The Spinners haalde in 1973 de #4 positie in de Amerikaanse Billboard Hot 100.
Leuk detail: de samenwerking tussen David Grant en Jaki Graham smaakte naar meer. Niet veel later brachten ze nog een duet uit, “Mated”, dat opnieuw succes kende in Engeland.
Met de release van haar nieuwe single ‘IF KARMA DOESN’T GET YOU (I WILL)’ kondigt Lauren Spencer Smith ook haar tweede album aan. Op 27 juni brengt de singer-songwriter ‘THE ART OF BEING A MESS’ uit. De naam doet het album eer aan: de songs vangen de emotionele rollercoaster die Spencer Smith ervoer tijdens het schrijven van dit album.
Elke liedje beschrijft een ander gevoel: boosheid, liefde, verwarring, tevredenheid en alles daar tussenin. Ze reflecteert op alle verhalen en ervaringen uit haar eigen leven. Met dit album wil ze haar luisteraars eraan herinneren om je emoties te omarmen en je comfortabel te voelen met dat wat je voelt – niet alles is altijd zwart-wit.
‘THE ART OF BEING A MESS’ volgt Spencer Smith’s debuutalbum ‘Mirrors’ (2023) op, waarop onder andere de platinum singles ‘Flowers’ en ‘Fingers Crossed’ staan. Laatstgenoemde single piekte op #19 in de Billboard Hot 100 en heeft inmiddels meer dan 875 miljoen streams wereldwijd.
Vandaag duiken we de Kluis van de Flops in met Phil Collins en zijn single ‘I Missed Again’! Je zou het nu bijna niet meer geloven, maar deze track uit zijn solodebuut Face Value (1981) wist géén hit te scoren in de Nederlandse Top 40. Toch had Phil Collins de smaak toen al aardig te pakken, want in Amerika piekte ‘I Missed Again’ op nummer 19 in de Billboard Hot 100 en in Engeland zelfs op nummer 14.
De track ademt een mix van soul, pop en jazzy invloeden, vooral dankzij de scheurende saxofoonpartij van Ronnie Scott – een legendarische naam uit de Britse jazzscene. Oorspronkelijk had Collins het nummer ‘I Missed Again’ veel bitterder geschreven onder de titel I Miss You, Babe, tijdens de pijnlijke scheiding van zijn eerste vrouw Andrea Bertorelli. Uiteindelijk besloot hij het nummer iets luchtiger en ritmischer te maken, zonder het gevoel van gemis te verliezen.
‘Face Value’ werd een gigantisch succes, mede dankzij de monsterhit ‘In The Air Tonight’, maar ‘I Missed Again’ bleef hier dus onder de radar. Een klassieke gemiste kans – letterlijk én figuurlijk.
Tom Odell is terug met een nieuwe single! Na het grote succes voor “Black Friday” toont hij met “Don’t Let Me Go” opnieuw waarom de Britse singer-songwriter nog altijd tot de meest geliefde melancholisten van zijn generatie behoort. Ingetogen, breekbaar en bovenal bloedmooi: Odell raakt je recht in het hart met slechts zijn piano en zijn stem als wapen. Tom schreef “Don’t let me go” samen met Laurie Blundell.
Sinds zijn wereldhit “Another Love” (2012) heeft Tom Odell een indrukwekkende carrière opgebouwd, met een BRIT Award op zak en miljoenen streams wereldwijd. De timing van “Don’t Let Me Go” is allesbehalve toeval: Odell reist op dit moment mee als voorprogramma van Billie Eilish tijdens haar “Hit Me Hard and Soft” tour. Op 4, 5 en 7 mei staat hij daarmee drie keer in een uitverkochte Ziggo Dome.
Hitzound geeft een alfabetisch overzicht van de meest succesvolle Nederpop acts. Met de meest populaire Nederlandse zangers, zangeressen, bands en rappers vanaf 1965 tot nu. We vervolgen het Nederpop hit ABC archief na de Dingetje met:
📀 Retro Review – Di-Rect
In het Nederpop Hit ABC Dossier richten we vandaag de spotlights op Di-rect. In de rijke geschiedenis van de Nederpop verdient Di-rect zonder twijfel een ereplekje. De Haagse band werd in 1999 opgericht door vier jonge honden: Jamie Westland (drums), Frans “Spike” van Zoest (gitaar en zang), Bas van Wageningen (basgitaar) en Tim Akkerman (zang en gitaar). Wat begon als een projectje voor een schoolfeest, groeide razendsnel uit tot een van de grootste Nederlandse rockbands van de jaren 2000.
Di-rect brak al snel door met hun debuutsingle ‘Just The Way I Do’. Deze rauwe poprocktrack, waarop ook Kane en Daniël Lohues te horen waren, bereikte de 24e plaats in de Nederlandse Top 40. Daarmee was de toon gezet: energieke shows, catchy refreinen en een vleugje rebelse attitude zouden het handelsmerk worden van de band.
Na het debuut volgden hits als ‘Inside My Head’, ‘She’ en ‘Hungry for love’ waarmee Di-rect zichzelf stevig in het Nederlandse muzieklandschap nestelde. De band scoorde niet alleen in de hitlijsten, maar ook op het podium: van kleine zalen naar grote festivals als Pinkpop en Lowlands, en later zelfs eigen theatertours.
In 2009 kwam een belangrijke wending in het Di-rect-verhaal: zanger Tim Akkerman besloot de band te verlaten om een solocarrière na te jagen. Een spannende zoektocht naar een nieuwe frontman volgde, en die vond Di-rect via een tv-programma: Marcel Veenendaal werd de nieuwe zanger. Zijn soulvolle stem gaf de band een frisse impuls.
Met Marcel aan het roer ontwikkelde Di-rect zich muzikaal verder, richting een rijker, meer volwassen geluid. Dit leverde nieuwe successen op, zoals ‘Times Are Changing’ en later, nog grotere hits als ‘Soldier On’ en ‘Through The Looking Glass’. Inmiddels is Di-rect uitgegroeid tot een vaste waarde in de Nederlandse muziekwereld, die zichzelf steeds opnieuw weet uit te vinden.
Meest succesvol in de Nederlandse Top 40:
01
SOLDIER ON
2020
21 wk. – 03
02
THROUGH THE LOOKING GLASS
2022
22 wk. – 08
03
HUNGRY FOR LOVE
2005
15 wk. – 04
04
SHE
2003
13 wk. – 02
05
MY BLOOD
2024
24 wk. – 18
De meest gestreamde song van Di-Rect op Spotify is “Soldier on’ met zo’n 57.000.000 streams. Daarna volgt ‘Through the looking glass’, die ruim 20.000.000 maal is gestreamd.
Matt Simons brak in 2014 door met de single ‘Catch & Release’, die daarna een internationale hit werd door de remix van het Nederlandse dj-duo Deepend. De track stond in meerdere landen op #1 en heeft inmiddels ruim 552 miljoen streams. Ruim tien jaar later heeft de Amerikaanse singer-songwriter opnieuw samengewerkt met Deepend. Hun nieuwe track heet ‘These Nights’. De single gaat over slapeloze nachten die toch rust brengen, vertelt Matt: “It’s a song about the times you can ’t sleep, mind racing, still up at 5am and catch the sunrise. Although it can be stressful, some of the deepest thinking and growing happens on nights like these.” These Nights staat op zijn nieuwe album Sun In California, dat uitkomt op 23 mei. Op 22, 23, 24 en 26 november speelt Matt Simons vier shows in Nederland.
Herinner jij je deze nog? Het was op26 april , maar dan vijftig jaar terug in 1975, dat ‘Only time will tell’ van Earth & Fire binnen kwam in de Nederlandse Top 40. Het nummer werd geschreven door de broers Chris Koerts & Gerard Koerts (muziek) en Hans Ziech (tekst). ‘Only time will tell’ stond op hun studioalbum ‘To the world of the future’, dat geproduceerd werd door Jaap Eggermont van het platenlabel Red Bullet. De LP werd opgenomen in de Soundpush Studio in Hilversum met geluidstechnici John Sonnevelt, Jan Schuurman en Jan Audier. Earth & Fire, dat nogal lang deed over de opnames, liet ook op dit album een mengeling horen van popmuziek en symfonische rock. De titel van het album verwees naar het toekomstbeeld dat tekstschrijver Hans Ziech (net uit de band gestapt maar gehandhaafd als tekstschrijver) schetste over onder andere de overbevolking op onze planeet. De single ‘Only time will tell’ bereikte de 12e plaats in de Nederlandse Top 40.
Na het overweldigende succes van “Beautiful Things” en “Slow It Down” keert Benson Boone terug met een frisse dosis nostalgie in zijn nieuwe single “Mystical Magical”. Deze track, na “Sorry I’m here for someone else” het tweede voorproefje van zijn aankomende album “American Heart” (release op 20 juni), is een speelse knipoog naar de jaren ’80, met een duidelijke ode aan Olivia Newton-John’s klassieker “Physical” .
Boone’s kenmerkende falsetto zweeft moeiteloos over een luchtige poprockproductie, waarin hij liefde beschrijft als iets “mystical” en “magical”. Het refrein is onweerstaanbaar catchy en roept een gevoel van zomerse lichtheid op. De herkenbare ritmiek van “Physical” is niet toevallig: de originele schrijvers Steve Kipner en Terry Shadick worden vermeld in de credits, wat de retro-vibe versterkt.
Benson’s eigen woorden over het nummer benadrukken dat hij “iets heel groots, vrolijks en nostalgisch” wilde maken en: dat is gelukt! De track is één van de hoogste entries in de TIP 40 van Hitzound en vandaag wereldwijd één van de meest gestreamde nieuwe songs!
Going back in time! We blikken terug op 26 april, maar dan in 1980! Op deze dag kwam “Turn It On Again” van Genesis binnen in de Nederlandse Top 40. Het nummer was afkomstig van het album “Duke”. De track ontstond uit jamsessies van Tony Banks, Phil Collins en Mike Rutherford, waarbij ze experimenteerden met onconventionele maatsoorten zoals 13/8. Dit gaf het nummer een unieke ritmiek die zowel complex als toegankelijk was .
De tekst vertelde het verhaal van een man die zijn dagen vult met televisie kijken en zich verbonden voelt met de mensen op het scherm. Rutherford beschouwde de tekst als eenvoudig, maar het thema van vervreemding en het zoeken naar verbinding blijft relevant, vooral in het huidige tijdperk van sociale media .
Hoewel het nummer in Nederland een bescheiden hit was (nummer 38 in de Nederlandse Top 40), groeide het uit tot een favoriet tijdens liveoptredens van Genesis. Ze sloten vaak hun shows af met dit nummer, waarbij ze het uitbreidden met covers van klassiekers zoals “(I Can’t Get No) Satisfaction” en “In The Midnight Hour” . De singel ‘Turn It On Again’ was oorspronkelijk bedoeld als een instrumentale afsluiting van het album ‘Duke’, maar uiteindelijk besloot Genesis het uit te werken tot een heel nummer. In Engeland bereikte de singel de 8e plaats; in de Nederlandse Top 40 bleef het nummer steken op 38.
Op 6 juni brengt Addison Rae haar debuutalbum ‘Addison’ uit. Dat kondigde de zangeres, actrice, danseres en social media-persoonlijkheid afgelopen week aan. Addison verschijnt digitaal en in verschillende uitvoeringen op gekleurd vinyl. Afgelopen zomer bracht Addison de eerste single van het album uit: ‘Diet Pepsi’. Die track is met ruim 354 miljoen streams haar grootste hit tot nu toe. Daarna volgden van Addison de singles ‘Aquamarine’, ‘High Fashion’ en haar allernieuwste: ‘Headphones On’. Bij de track ‘Headphones on’ bracht de zangeres, actrice, danseres en social media-persoonlijkheid ook een video uit, die ze opnam in IJsland.
We spoelen terug naar 26 april 1969: op deze dag stormden The Beatles de Veronica Top 40 binnen met ‘Get Back’! Het nummer werd geschreven door Lennon & McCartney. Paul liet zich inspireren door actuele thema’s als immigratie en sociale spanningen in Engeland. De band was in januari begonnen de opnamen van een nieuwe film in de Twickenham Film Studios. Tijdens deze opnamen oefenden The Beatles nieuw materiaal voor hun nieuwe LP. ‘Get Back’ was één van deze nieuwe nummers. De track ontstond toen The Beatles aan het jammen waren. Bij de opname speelden The Beatles live in de studio – een zeldzaamheid voor hun latere jaren – en kregen ze hulp van niemand minder dan Billy Preston op elektrische piano. Zijn sprankelende spel gaf ‘Get Back’ dat funky, losjes swingende gevoel. John Lennon kondigde Preston zelfs gekscherend aan als het ‘fifth Beatle’! Hij was een oude vriend van de fab four. The Beatles kenden hem al vanaf hun periode in hamburg, waar hij in de begeleidingsband van Little Richard speelde.
‘Get Back’ werd opgenomen voor het album ‘Let It Be’, dat de soundtrack vormde van de gelijknamige film. Hier werd duidelijk zichtbaar dat de vier Beatles op elkaar uitgekeken waren en er spanningen ontstonden. Niet in het minst door de voortdurende aanwezigheid van Yoko Ono, Lennons vriendin. Vandaar dat George Harrison voorstelde om Billy Preston er bij te halen, om de spanningen te doorbreken. Zo zou John Lennon woest zijn op McCartney, omdat hij telkens bij het zingen van ‘Get Back’, veelbetekenend naar Yoko Ono keek. De flipside van de single was ook niet misselijk: ‘Don`t let me down’, een song die je nog regelmatig hoort op gouwe ouwe radiostations. ‘get back’ werd een wereldwijd succes en behaalde zowel in Amerika als Engeland de eerste positie. Ook in Nederland bereikten The Beatles de 1e plaats in de Veronica Top 40.
🎸 Fun fact: De liveversie die The Beatles speelden op het legendarische Apple Rooftop Concert op 30 januari 1969, is misschien wel de beroemdste uitvoering van ‘Get Back’. De beelden ervan zijn tegenwoordig iconisch.
De nieuwste en meest hit potente tracks voor Hitzound 40 zijn gebundeld in de TIP 40. Elke week wordt de nieuwe lijst onafhankelijk samengesteld. Singels in de TIP 40 maken direct kans op een hit notering voor de Hitzound 40, die elke vrijdag wordt gepubliceerd.
De TIP 40 wordt uitgezonden op zaterdag van 17.00 tot 20.00 uur op VandaagRadio met Corné Wolfs.
🎂 Vandaag feliciteren we een échte legende: Tony Christie viert zijn 82e verjaardag! De Engelse zanger, geboren als Anthony Fitzgerald op 25 april 1943 in Conisbrough (Yorkshire), groeide uit tot een icoon van de jaren 70 met zijn warme, krachtige stem en onweerstaanbare flair voor dramatische popsongs.
Tony brak internationaal door in 1971 met “Is This the Way to Amarillo” – een single die dankzij de pakkende melodie en zijn expressieve performance uitgroeide tot een klassieker. Het nummer, geschreven door Neil Sedaka en Howard Greenfield, schopte het destijds tot de 18e plaats in de Britse charts, en werd een nóg grotere hit toen het in 2005 opnieuw de hitlijsten bestormde. Toen piekte “Amarillo” zelfs op #1 in Engeland mede dankzij een grappige videoclip met comedian Peter Kay voor Comic Relief.
Andere bekende Tony Christie-hits zijn onder meer “I Did What I Did for Maria” (1971) – dat in de UK #2 behaalde – en “Avenues and Alleyways”, dat later bekend werd als de titelsong van de Britse tv-serie The Protectors. Ook in Duitsland en Spanje was Tony razend populair; zijn Europese successen zijn talloos.
Hoewel Tony’s populariteit in de late jaren 70 wat afnam, bleef hij optreden en opnemen. In de jaren 90 vond hij een tweede thuis in Duitsland, waar hij optrad in musicals en schlageralbums uitbracht. Dankzij de heropleving van “Amarillo” stond Tony Christie weer volop in de schijnwerpers, en sindsdien bleef hij actief met albums als “Made in Sheffield” (2008) en samenwerkingen met jonge artiesten.
Elke zaterdagmiddag presenteert Corné Wolfs de nieuwe Hitzound 40 met populairste tracks van dit moment. De lijst wordt wekelijks samengesteld aan de hand van de meest bekeken en beluisterde singels via Hitzound, social media & streaming gegevens van Spotify en Apple in Nederland. Dit is de lijst van week 17 met als startdatum 26 april 2025.
De Hitzound 40 wordt wekelijks uitgezonden op zaterdag door:
