Op 2 augustus 1975 ging de Alarmschijf van de Stichting Nederlandse Top Veertig naar ‘Somewhere between’ van Tumbleweeds. Het nummer was origineel van de Amerikaanse country zanger Merle Haggard. Hij schreef het samen met Bonnie Owens en zette het op de plaat met The Strangers in 1967. Toevallig of niet werden de Tumbleweeds in datzelfde jaar opgericht door de Kaatsheuvelse broers Ad en Ton Masseurs, aangevuld met Dick van Krimpen, James Bordes en Laura Bordes. Later voegden hun broer Berry en hun zus Ine zich bij de band. In 1973 was de band de eerste Europese countryband die achter het IJzeren Gordijn speelde toen hij een twee weken durende tournee door Roemenië deden.
Tumbleweeds toerde ook twee keer in Amerika. Ze traden op in de Grand Ole Opry, de Carnegie Hall van de countrymuziek. De band stond op de nominatielijst van de Country Music Awards (voor beste groep, beste instrumentalisten en beste zangeres). De tour werd warm onthaald, maar een grote doorbraak bleef uit.
In Nederland verliep het beter. De tweede LP ‘Tumbleweeds’ werd opgenomen, met o.a. Ruud Hermans in de gelederen. De plaat behaalt in 1974 de top tien van de album chart. Op ‘Tumbleweeds’ staat ook de country meezinger ‘Somewhere between’, die een groot succes wordt. In de Nederlandse Top Veertig behaalt het nummer de 2e plaats. De LP ‘Tumbleweeds’ wordt in 1975 bekroond met een platina plaat.
Op 12 juli 1975 ging de Alarmschijf van de Stichting Nederlandse Top Veertig naar ‘One of these nights’ van The Eagles. Dat betekende, dat de single elk heel uur gedraaid werd op de TROS donderdag van Hilversum 3. Het nummer werd geschreven door de bandleden Don Henley en Glenn Frey en was de titelsong van hun vierde studioalbum. Frey luisterde naar albums van The Spinners en Al Green terwijl hij het nummer schreef. Hij zei over het ontstaan van ‘One of these nights’: “We hadden de stem van Don Henley, waardoor we meer de soulkant op konden, wat mij erg blij maakte… Veel dingen kwamen samen op One of These Nights – onze liefde voor de studio, de dramatische vooruitgang in het tekstschrijven van Don en mij. We maakte een grote sprong met One of These Nights. Het was een doorbraak voor ons. Het is mijn favoriete Eagles-nummer. Als ik er ooit een zou moeten kiezen, zou het niet Hotel California of Take It Easy zijn. Voor mij is het One of These Nights.”
Tussen het maken van het album ‘One of these nights’ en de daaropvolgende tournee verliet Bernie Leadon de groep omdat hij zichzelf wilde beschermen tegen het oneindige alcohol en drugsgebruik en zoals hij later zelf zegt “the endless partying”. Hij werd vervangen door Joe Walsh, een veteraan die leadgitarist was in de band James Gang en een eigen solocarrière had. De titelsong werd internationaal een grote hit en bereikte in o.a. Amerika de eerste plaats. In de Nederlandse Top Veertig behaalden The Eagles de 5e plaats.
Vandaag viert Danny Vera zijn 45e verjaardag. Gefeliciteerd! Danny Polfliet, zoals hij in het echt heet, begon als tiener met gitaarspelen. Hij vertelt: “Ik speelde nauwelijks gitaar maar kocht daar een dure Gretsch, die hadden George Harrison en Brian Setzer immers ook. Toen moest ik natuurlijk wel gaan leren spelen.” Vera begon nummers te schrijven en op te treden, eerst met zijn rockabilly-bands, later solo. “Het klikte gelijk met het publiek, heerlijk vond ik dat. Op m’n achttiende wist ik al dat ik als artiest m’n brood wilde verdienen.”
De singer-songwriter vormt in 1999 zijn eerste band: Till Dawn. Een jaartje later wordt de groep uitgeroepen tot Zeeuwse Belofte. In 2003 komt zijn eerste solo plaat ‘For the light in your eyes’ uit. Het word opgenomen in Studio Zeezicht onder leiding van producer Rob van Donselaar (o.a. Rowwen Heze en Skik). Deze kwam tot stand, nadat Vera een jaartje eerder een platencontract tekende met Universal’s A&R manager Niels Aalberts. Deze had zijn sporen in de muziek al verdiend met o.a. Abel en Brainpower.
Danny’s muziek mag je country noemen, maar zijn sound is breder dan dat. Het omvat ook rockabilly en eigentijdse MOR. Danny Vera: “Sommigen zullen mijn muziek wel commercieel vinden, maar ik heb er helemaal geen moeite mee om muziek te maken voor een breed publiek Bovendien, wat is commercieel als je in het jaar 2002 nog met een vetkuif rondloopt?” Zijn eerste single ‘My confession’ verschijnt in 2003. Daarna volgden onder meer de albums ‘Ordinary Man’ en ‘Pink Flamingo’.
In 2009 wordt zijn ‘Headin’For The City’ een bescheiden succes, wanneer het gebruikt wordt in een reclame voor een frisdrankmerk. Danny Vera vormt al een aantal jaren de vaste muzikale begeleiding van het programma Voetbal International en VI Oranje (RTL). In 2011 schrijft hij voor de Tour De France spin-off show Tour Du Jour het nummer ‘Tomorrow Will Be Mine’.
Het grote succes voor Vera komt echter in 2019 met ‘Rollercoaster’. Het nummer staat op het album ‘Pressure Makes Diamonds 2 – Pompadour Hippie’. De single ‘Roller Coaster ‘ schreef Danny Ver samen met Mercy John, die tevens de akoestische gitaar op het nummer speelt. Het nummer gaat over het alledaags leven, dat net als een achtbaan op en neer gaat. Hij vertelde hier zelf over: “Het nummer gaat over het leven, zoals het is. Soms is het leuk, soms heel verdrietig.” In het nummer zingt Vera over een bloeiende magnolia; deze is door zijn vader geplant voor zijn overleden moeder.
Gek genoeg vond Vera ‘Roller Coaster’ oorspronkelijk niet goed genoeg om op single te worden uitgebracht. Hij vertelde hierover: “Voor mij was het gewoon een albumtrack. Ik breng zelf nooit liedjes naar de radio.” Nadat hij het nummer live speelde bij Omroep MAX, ontving hij echter zoveel positieve reacties dat hij toch besloot om het als single uit te brengen. Daarna werd het nummer vooral geplugd door Rob Stenders tijdens zijn radioprogramma Stenders Platenbonanza. ‘Rollercoaster’ verblijft maar liefst 33 weken in de Nederlandse Top Veertig en staat op nummer 2 in de TOP 2000 van 2021. Ook ‘The weight’ (2020) en ‘Make it a memory (2022) met Krezip worden hits.
Op 22 april 1936 zag Glen Campbell het levenslicht. We staan stil bij deze grote country zanger, die op 8 augustus 2017 overleed aan de gevolgen van Alzheimer. Op 6-jarige leeftijd debuteerde Glen al op lokale radiostations. Op zijn veertiende ging hij van school. Hij werkte enige tijd bij een benzinestation, maar de muziek trok meer en hij ging optreden waar het maar kon. In 1954, het jaar waarin hij als 17-jarige het eerste van zijn vier huwelijken sloot, verhuisde hij naar Albuquerque in New Mexico en werd lid van de band van zijn oom, Dick Bills and the Sandia Mountain Boys. Vier jaar later richtte hij zijn eigen groep op, de Western Wranglers.
Als sessiemuzikant verwierf Campbelle een grote reputatie. Zo is hij vanaf 1960 te horen op albums van onder anderen Bobby Darin, Ricky Nelson, The Monkees (onder meer in I’m a Believer), Elvis Presley, Frank Sinatra, Dean Martin, The Righteous Brothers (in You’ve Lost That Lovin’ Feelin’) en The Mamas and the Papas. Ook maakte Campbell als zanger deel uit van The Beach Boys toen Brian Wilson zich van het podium had teruggetrokken, tijdens de tournee van 1964 en de opnames van hun album ‘Pet Sounds’.
Campbell werd in de jaren zestig en zeventig een van de populairste Amerikaanse zangers, met liedjes als ‘Wichita lineman’, ‘Galveston’ en ‘By the time I get to Phoenix’, die door Jimmy Webb geschreven waren. Hij schreef geschiedenis door in 1967 in twee categorieën een Grammy Award te winnen, zowel voor beste country-single (Gentle on my mind) als voor beste popsingle (By the time I get to Phoenix). In totaal ontving hij tien Grammy’s, was hij voor elf genomineerd en kreeg hij ook tien Academy of Country Music Awards. In Nederland scoorde Glen zijn grootste hit ‘Rhinestone Cowboy’ (1975).
Guess who`s back? Gavin DeGraw! De Amerikaanse zanger, die in de zeroes doorbrak met ‘I don’t wanna be’, is terug met een nieuwe single. ‘Face the river’ heet het persoonlijke nummer, dat tevens de titeltrack is van zijn album, die verwacht wordt op 20 mei. “This album is dedicated to my parents,” legt Gavin uit, “They were my heroes. It was their love story, their sacrifices, and their guidance that shaped this music.” Gavin stond voor j=het laatst in de Nederlandse charts met ‘Fire’ in 2014.
Vandaag viert Emmy Lou Harris haar 75e verjaardag. Gefeliciteerd! De country en folk zangeres was vooral in de jaren zeventig erg populair. In 1969 trouwde ze met songwriter Tom Slocum, waarna ze haar debuutalbum ‘Gliding Bird’ opnam. Helaas ging haar platenlabel failliet en liep het huwelijk op de klippen, waardoor ze gedwongen was om samen met haar pasgeboren dochter bij haar ouders in Washington te gaan wonen. Een heftige tijd.
Maar ze zat niet bij de pakken neer en pakte de draad weer snel op: redelijk snel vormde ze een trio met de muzikanten Gerry Mule en Tom Guidera. Tijdens een optreden in 1971 werd ze opgemerkt door Chris Hillman, die toentertijd tijdelijk leadzanger was van The Flying Burrito Brothers. Eerst was hij van plan haar op te nemen in die groep, maar hij besloot in plaats daarvan haar voor te stellen aan Gram Parsons, die een zangeres zoch,t om mee te zingen op zijn solodebuut ‘GP.
Emmy Lou Harris werd opgenomen in zijn Falling Angels en ging mee op tournee. In 1973 gingen ze de studio in om Parsons’ tweede album, ‘Grievous Angel’ op te nemen. Hij overleed op 19 september, enkele weken na het einde van de opnamen aan een overdosis van alcohol en drugs.
Samen met Tom Guidera vormde ze ‘vervolgens The Angels Band, en samen werkten ze aan wat Emmy`s doorbraakalbum zou worden: ‘Pieces of the Sky’. De plaat kwam uit in 1975 bij Reprise Records. Het album werd geproduceerd door Brian Ahern, met wie ze later zou trouwen.
In 1976 vormde ze The Hot Band, die onder andere bestond uit oude bandleden van Elvis Presley als Glen D. Hardin en James Burton. Met deze groep nam ze het album ‘Elite Hotel’ op. Het werd haar doorbraak in Nederland. Hierna nam ze met The Hot Band nog twee albums op, ‘Luxury Liner’ en ‘Quarter Moon in a Ten Cent Town’. In 1977 scoorde ze een wereldwijde hit met een country-uitvoering van Chuck Berry’s “(C’est la vie) You Never Can Tell”. Ook ‘Mister Sandman’ uit 1981 werd een grote hit in de Nederlandse Top Veertig. In 2015 verscheen haar laatste album ‘The travelling kind’.
Op 12 januari 1974 ging de Alarmschijf van Radio Veronica naar ‘The most beautiful girl’ van Charlie Rich. Ook Hilversum 3 viel voor het liedje van de Amerikaanse countryzanger, want het werd ook Troetelschijf. Het nummer is een cover van ‘Hey Mister’ van mede-songwriter Norro Wilson en stond op zijn LP ‘Behind closed doors’. Deze plaat was commercieel gezien zijn hoogtepunt: het werd met vier maal platina bekroond. De titelsong bereikte de eerste plaats in de country chart van Billboard. De opvolger was ‘The most beautiful girl’, dat een nummer 1 hit werd in de Billboard Hot 100 en goed was voor een gouden plaat. Wereldwijd was de toen 40-jarige zanger succesvol met deze ballad. In de Veronica Top Veertig bereikte hij de 4e plaats. Nog in datzelfde jaar zong Rich de titelsong ‘I Feel Love’ uit de film Benji, die werd genomineerd voor een Oscar.
Op 9 maart 1974 ging de Troetelschijf van Hilversum 3 naar ‘Behind closed doors’ van Charlie Rich. Dit nummer werd gepend door Kenny o’Dell en was de titelsong van Charlie’s LP, die in 1973 uitkwam. Het nummer is geschreven tijdens het Watergate-schandaal en de tekst is geïnspireerd op de manier waarop het Congres Committee, dat destijds onderzoek deed naar Watergate, een aantal niet-openbare sessies hield: “They’re always talking about no one know what goes on behind closed doors. Having the sessions, another session, behind closed doors. And I’m thinking, I like the title, ‘Behind Closed Doors.'” O’Dell maakte er overigens wel een love song van.
Het nummer was de eerste nummer 1-hit van Rich in de Amerikaanse Country Top 100 van Billboard, in de single Billboard Hot 100 haalde het de vijftiende plaats. Het nummer werd “Countrysong van het jaar’ en ook “Countrysingle van het jaar”. In de Nationale Hitparade bereikte Charlie Rich met ‘Behind closed doors’ de 28e plaats.
In latere jaren namen andere artiesten het op. Soms vond daarbij een man/vrouwwisseling op in de teksten. Onder de artiesten bevonden zich Dolly Parton, Loretta Lynn, Diana Ross, Perry Como, Tom Jones en Percy Sledge.
Op 20 oktober 1973 ging de Alarmschijf van Radio Veronica naar ‘Top of the world’ van The Carpenters. Dit nummer schreef Richard Carpenter samen met John Bettis en was te vinden op de LP ‘A song for you‘. De B-kant van de single was het instrumentale ‘Heather’, een nummer dat veelvuldig werd gebruikt door Radio Veronica. Zo werd het gebruikt als achtergrondmuziek tijdens het laatste uur van de zeezender Radio Veronica. Op dit nummer sprak Rob Out zijn beroemde tekst “Bij het afscheid nemen van Veronica sterft ook een beetje de democratie in Nederland. Dat spijt me … voor Nederland”.
Oorspronkelijk was het niet de bedoeling dat ‘Top of the world’ op single zou worden uitgebracht. In 1973 coverde countryzangeres Lynn Anderson het nummer als titeltrack van haar album Top of the World. Deze versie bereikte de tweede plaats in de Amerikaanse countrylijsten en zette het duo aan het denken.
Na het succes van deze cover zagen de Carpenters het hitpotentieel van “Top of the World” en brachten zij een nieuwe versie van het nummer, opgenomen voor het compilatiealbum ‘The Singles: 1969–1973’, uit op single. En met succes! Deze versie, die werd gemaakt omdat zangeres Karen Carpenter niet geheel tevreden was over de originele versie, bereikte de eerste plaats in de Billboard Hot 100 en was na “(They Long to Be) Close to You” de tweede nummer 1-hit voor het duo. Ook werd het een nummer 1-hit in Canada en Australië. In Nederland bleef het succes wat achter.
Vandaag viert Dolly Parton haar 76e verjaardag. Gefeliciteerd! Ze groeide op in een groot en arme familie op de tabaksboerderij van haar vader in de Great Smoky Mountains in Amerika. Al op 12-jarige leeftijd verscheen ze op televisie in Knoxville en een jaar later nam ze haar eerste album op bij Gold Band Records (een klein lokaal platenlabel). De dag nadat ze in 1964 haar school had afgerond vertrok ze naar Nashville.
Haar eerste hit heette ‘Dumb blonde’, maar een dom blondje is Dolly Parton nooit geweest. “Just because I’m blonde, don’t think I’m dumb, zong de pas 20-jarige in 1966. “Ik ben enorm scherp”, vertelde de zangeres aan CBS News. “Ik heb niet gestudeerd en ben niet enorm intelligent, maar slim ben ik wel. Ze zeggen weleens dat iemand street smart is. In dat geval ben ik country smart.”
Na een 7-jarig durende samenwerking met Porter Wagoner richtte Dolly zich vanaf 1974 op haar solocarrière. Met “Jolene” scoorde ze nog in datzelfde jaar haar eerste, bescheiden, hit in Nederland. Het nummer was geïnspireerd op een iets te opzichtige flirt van een roodharige bankemployee met Parton`s echtgenoot.
Nadat ze de samenwerking met Porter beëindigde, schreef ze ook “I Will Always Love You”, dat één van haar grootste hits zou worden en later zeer succesvol werd gecoverd door Whitney Houston. In 1977 won Dolly haar eerste Grammy Award, in de categorie beste vrouwelijke country-uitvoering met haar nummer “Here You Come Again”. Haar duet “Islands In The Stream” met Kenny Rogers en “You Are” werden grote hits voor Dolly Parton. De 76-jarige zangeres is nog steeds actief in de muziek. Afgelopen vrijdag kwam haar nieuwe single ‘Big dreams and faded jeans’ uit.
