Op 24 juli 1978 ging de Steunplaat van Frits Spits van start. Elke dag staan we stil bij alle opeenvolgende keuzes van de DJ, dat met De Avond Spits één van de meest legendarische radioprogramma`s was op de Nederlandse radio. Niet alleen dankzij de wekelijkse Steunplaat, maar ook met populaire rubrieken als “Kruip in de huid van…” en bovenal “De Poplimerick”. Op 9 februari 1981 viel de keuze van Frits Spits op The Pretenders met ‘Message of love’. Chrissie Hynde, de frontvrouw, schreef dit nummer zelf. Het stond op het album ‘Pretenders II’, waar eerder ‘Talk of the town’ ook al wist te scoren.
Chrissie komt oorspronkelijk uit Amerika, maar verhuisd naar Engeland, waar ze aan de slag gaat als muziekjournaliste bij New Musical Express. Niet voor lang, want binnen een jaar heeft ze een job bij het roemruchte koppel Malcolm McLaren en Vivienne Westwood als verkoopster in hun modewinkel SEX. Daar ontmoet ze veel mensen in de muziekscene. Ze loopt al tegen de 30 als ze concludeert: ‘Iedereen die ik in mijn leven had ontmoet zat nu in een band. Ik had intussen geen enkele hoop dat het voor mij nog zou gaan gebeuren, maar ik was zo gewend aan fiasco’s dat ik, als een karrenpaard op weg naar de lijmfabriek, gewoon door bleef gaan.’
In 1979 gebeurt het dan toch: Hynde ontmoet Peter Farndon, James Honeyman-Scott en Martin Chambers en formeert The Pretenders. Januari 1980 staat hun debuutalbum “Pretenders” op nummer 1 in de hitlijsten van zowel Engeland als Hynde’s geboorteland Amerika. Ook hier was het album een succes, al bleef het steken op 14 in de Nederlandse Album chart. De track ‘Brass in pocket’ was afkomstig van deze debuutplaat en werd hun eerste hit in Nederland. Het nummer ‘Message of love’ werd hun derde succes en bereikte de 30e plaats in de Nederlandse Top Veertig.
Within Temptation is terug met nieuwe muziek! Afgelopen vrijdag is hun nieuwe single uitgebracht: ‘The Purge.’ “Door de eeuwen heen zijn mensen altijd op zoek geweest naar manieren om zichzelf te reinigen. Ze zijn altijd op zoek geweest naar… The Purge”, aldus Within Temptation. “‘The Purge’ draait om zelfreflectie en een zoektocht naar verlossing”, zegt frontvrouw Sharon den Adel. “Niemand komt door het leven zonder littekens te krijgen of deze aan anderen te geven. Er zullen altijd momenten in je leven zijn dat je je keuzes in twijfel trekt. Je begint je te realiseren dat je fouten hebt gemaakt, waardoor je niet alleen jezelf, maar ook anderen schade toebrengt. Deze fouten bekennen, erkennen en accepteren, kan een zeer pijnlijk proces zijn – maar onontkoombaar als de last te zwaar wordt.”
Matt Berninger, frontman van The National, deelt de remix van ‘One More Second’ door Future Islands. Zijn solodebuut ‘Serpentine Prison’ verscheen vorige maand en werd met lovende kritieken ontvangen. Net als de overige nummers die op het album staan is ‘One More Second’ geproduceerd door multi-instrumentalist Booker T. Jones. Eerder bracht Matt Berninger de single ‘Distant Axis’ al naar buiten, kort nadat zijn titeltrack ‘Serpentine Prison’ verscheen.
Op 20 november 1965 komt The Who nieuw binnen in de Veronica Top Veertig met de single ‘My Generation’. Aanvankelijk weigert de BBC het nummer te draaien, maar de single met het kenmerkende gestotter van frontman Roger Daltrey slaat bij het publiek in als een bom. De Britse radio kan niet anders en gaat overstag. Het nummer werd geschreven door songwriter-gitarist Pete Townshend.
Het groeide al snel uit tot hun lijflied en geeft min of meer weer hoe de Britse mods zich in die tijd voelden: de oude generatie “snapte het gewoon niet”. Naar verluidt schreef Townshend het nummer toen hij in de trein zat. Verondersteld wordt, dat hij geïnspireerd werd door de Engelse Queen Mother, die Townshends lijkwagen uit 1935 liet wegslepen van de straat in Belgravia, omdat zij allerminst gecharmeerd was van het zicht erop tijdens haar dagelijkse ritje door de buurt.
The Who werd in 1962 in de Londense wijk Shepherd`s Bush gevormd. Eddie Vedder van Pearl Jam zei over de rockband: “Ze trapten de deur van de rock`n roll in en lieten voor ons alleen de brokstukken achter.” The Who bereikt de 5e plaats in de hitlijst van Radio Veronica.
Vandaag viert Joe Walsh zijn 73e verjaardag. Bij het grote publiek bekend als gitarist bij The Eagles. Walsh zat in verschillende bands tijdens zijn studententijd. Als 22-jarige leadgitarist van de band James Gang kreeg Joe wat grotere bekendheid. In 1971 verliet hij de band om een solocarrière te starten. Niet zonder succes, want met het album ‘So what’ bereikte hij in 1974 de Nederlandse album chart.
Na nog een studio- en een livealbum werd Walsh in 1976 uitgenodigd om tot de groep Eagles toe te treden, waar hij de vertrekkende gitarist Bernie Leadon verving. Walsh voerde bij de Eagles een hardere sound in en was sterk medebepalend voor de stijl van het zeer succesvolle album ‘Hotel California’. Naast de titelsong groeiden ook nummers als ‘Life in the fast lane’, ‘New kid in town’ en ‘The last resort’ uit tot classics. Toen de Eagles enkele jaren later ten einde leek te lopen, begon Walsh weer soloprojecten te starten.
Zijn elpees ‘But Seriously Folks’ (1978) verkocht goed. Hij nam tijdens de jaren tachtig nog enkele albums op, maar muzikale trends gingen aan hem voorbij. Tot aan de hereniging van de Eagles en hun gemeenschappelijke tournee in de late jaren negentig zag en hoorde men weinig van hem. Zijn interesse in geestverruimende hulpmiddelen is daar mede debet aan geweest.
Door zijn veelzijdigheid op zowel de akoestische als de elektrische gitaar, was Joe Walsh als ondersteunende of sologitarist ook bij optredens van andere artiesten een graag geziene gast. Hij werkte bij live-optredens en studio-opnamen onder andere voor Dan Fogelberg en Steve Winwood. Daarnaast verscheen hij kort in de film The Blues Brothers.
Op 24 juli 1978 ging de Steunplaat van Frits Spits van start. Elke dag staan we stil bij alle opeenvolgende keuzes van de DJ, dat met De Avond Spits één van de meest legendarische radioprogramma`s was op de Nederlandse radio. Niet alleen dankzij de wekelijkse Steunplaat, maar ook met populaire rubrieken als “Kruip in de huid van…” en bovenal “De Poplimerick”. Op 10 november 1980 viel de keuze van Frits op Cheap Trick met ‘Stop this game’. Deze track werd geschreven door Rick Nielsen en Robin Zander en was in Amerika een hit. (nr.48 Billboard) Niet in Nederland en dat was best opvallend, want het jaar daarvoor waren ze zeer succesvol.
De single ‘I want you to want me’ was tenslotte een nummer 1 hit. Min of meer bij toeval, omdat het platenlabel Epic het Cheap Trick album ‘Live at Budokan’ aanvankelijk alleen in Japan wilde uitbrengen. Toen nadat duizenden importexemplaren de Amerikaanse markt overspoelden, krabde Epic zich toch nog even goed op het hoofd en bracht de plaat alsnog wereldwijd uit. De opvolger ‘Surrender’ werd ook nog een behoorlijke hit, maar daarna ebde het succes weg. Geen hit dus in Nederland voor ‘Stop this game’. Zo eind jaren tachtg was Cheap Trick ook van plan te stoppen, toen ze alsnog een grote hit scoorden in Amerika. ‘The Flame’ werd er in 1988 nog een nummer 1 hit! De band kreeg in 2016 een plek in de Rock and Roll Hall of Fame.
Vandaag gaat de nieuwe single in première van Ten Tonnes: ‘Girl, are you lonely like me?’ Een luchtige indie-rock track van de Britse singer-songwriter, die de jongere broer is van George Ezra. Muzikaal hebben ze niet zo veel overeenkomsten, afgezien van de aanstekelijkheid en hit potentie van hun nummers. Doorgebroken in Nederland is Ethan Barnett nog niet, jammer genoeg. Hij werkt er wel hard aan. Zo opende hij o.a. de shows Stereophonics, Tom Grennan en Rat Boy.
Op 16 november 1968 komt Golden Earrings binnen in de Parool TOP 20, de voorloper van de Daverende Dertig. Nationale Hitparade en Mega Top 50, met’Just a little bit of peace in my heart’. De rockband hanteerde toen nog de ‘s’ aan het einde van de groepsnaam. Aanleiding van dit liefdesliedje van George Kooymans en Rinus Gerritsen, was het verbreken van George Kooymans’ relatie met zijn vriendin, Melanie, waarvan hij al snel spijt had. Hij schreef ‘Just a little bit of peace in my heart’ lichtelijk beïnvloed door MacArthur’s Park van Richard Harris. Het orkestrale arrangement is van Frans Mijts en het werd geproduceerd door Fred Haayen.
‘Just a little bit of peace in my heart’ betekende ook persoonlijk geluk voor Kooymans: Melanie kwam bij hem terug, een jaar later trouwde het stel, en intussen zijn ze al meer dan veertig jaar samen. Het nummer bereikt de 3e plaats in de Parool TOP 20. In de Veronica Top Veertig scoorde Golden Earrings nog een plaatsje hoger.
X Ambassadors lanceren de video voor hun nieuwe single ‘Belong’. Het is de titeltrack van hun laatste EP. Het was de bedoeling dat X Ambassadors dit jaar een wereldwijde tour zou maken, maar de corona pandemie gooide roet in het eten. In de video voor ‘Belong’ wil de groep de sfeer van een vol stadion fans laten voelen. De video is daarom geschoten tijdens hun laatste tour. In een statement zegt de band over de clip:
“We shot this video over the course of our last tour. We wanted it to feel like a love letter to our fans and friends across the globe. We went all over the world on this tour, to 21 different cities and 11 different countries in 38 days. It was cut short because of the coronavirus and we had to fly home early. We were devestated [sic] not to be able to finish. Now, this video serves mostly as a reminder to us of how much we miss the things that we may have taken a little for granted: travel, playing shows, and each other.”
Op 13 november verschijnt ‘Little Red Rooster’ van The Rolling Stones op single. Het is één van de eerste hits van de Britse band. De blues classic is toegeschreven aan Willie Dixon, wiens opname uit 1960 dateert. De Stones leren het nummer kennen wanneer ze Sam Cooke`s Howlin’ Wolf versies horen.
Mick Jagger en Keith Richards hadden al bij elkaar op de kleuterschool gezeten, toen ze elkaar in 1961 weer tegenkwamen. De twee werden goede vrienden en begonnen een bandje, Little Boy Blue and the Blue Boys, met Dick Taylor als bassist. Zij ontmoetten Brian Jones, die een rhythm-and-bluesband aan het oprichten was. Richards, die toen alleen nog maar Chuck Berry-riffs speelde, kreeg dankzij Jones rhythm-and-bluesschema’s onder de knie. Dick Taylor werd bassist en Tony Chapman drummer. Brian Jones noemde zijn band The Rolling Stones, naar het nummer Rollin’ Stone van Muddy Waters. In deze opstelling begonnen de Stones in 1962 in clubs te spelen en al snel werden ze een sensatie in het Britse clubcircuit. ‘Little red rooster’ bereikt in 1965 de 4e plaats van de Veronica Top Veertig.
