Van Dik Hout geeft op zaterdag 9 mei 2026 een concert in AFAS Live in Amsterdam. De band vierde vorig jaar het dertigjarig jubileum van hun bekendste hit ‘Stil In Mij’ in een uitverkocht AFAS Live. Afgelopen week hebben ze hun nieuwe single ‘Alleen Maar Jou’ uitgebracht.
Zanger Martin Buitenhuis: ”Wij vinden het heel bijzonder om wederom een concert in AFAS Live te mogen geven. De vorige keer was zo’n groot feest, dat we niet kunnen wachten om het nog een keer te doen. Naast alle hits die voorbijkomen, gaan we ook deze keer verschillende muzikale vrienden uitnodigen, wie dat zijn houden we voor nu nog even een verrassing.”
De Zweedse band Velvet Moon schittert opnieuw met hun nieuwe single ‘This Time (It’s Forever)’, de hartslag van hun vijfde album ‘Endless War In The Summer’. Denk: dromerige synths, boxy drumcomputers en de warme, betoverende stem van Sandra Bjurman. Het resultaat? Een 80s-geïnspireerde slow-dance vol emotie, ergens tussen Chappell Roan en Fleetwood Mac in. ‘This Time (It’s Forever) is het openingsnummer van het album.
De plaat ‘Endless War In The Summer’ gaat over hoe mooi en chaotisch de wereld tegelijk kan zijn. Liefde en teleurstelling lopen door elkaar, en veel mensen voelen zich verscheurd tussen frustratie en korte momenten van geluk. Velvet Moon stelt de vraag: is liefde echt zo krachtig dat het alles overwint, of houden we dat idee vooral in stand omdat het troost biedt? In een wereld vol onzekerheid kiezen ze ervoor om kwetsbaarheid te omarmen. ‘Endless War In The Summer’ is een plaat voor iedereen die zich soms verloren voelt, maar blijft hopen.
Disco en dance smelten samen op de nieuwe single van Gabry Ponte en de legendarische Village People: “Frequency (Go West)”. Een onverwachte samenwerking? Misschien. Maar juist daardoor des te smakelijker!
De track is een moderne remake van het iconische “Go West” uit 1979, waarmee de Village People een wereldwijde gay anthem afleverden. “Go West” werd geschreven door het duo Jacques Morali en Henri Belolo, samen met Victor Willis, de oorspronkelijke frontman van de Village People. Hoewel het nummer in eerste instantie geen grote hit werd in Nederland (het strandde op #31 in de Top 40), kreeg het in de jaren ’90 een tweede leven dankzij de Pet Shop Boys, die er in 1993 een monsterhit van maakten (Top 10 in Engeland én Nederland).
Fast forward naar 2025: Gabry Ponte – je kent hem van Eiffel 65 en solo-successen als “Thunder” – blaast het nummer nieuw leven in met een stampende EDM-beat, pompende synths en een festivalwaardige productie. De disco vibe blijft subtiel overeind, maar krijgt een flinke dosis high energy mee. De vocalen van de Village People zijn deels behouden, wat een heerlijk nostalgisch randje geeft aan deze clubbanger.
Gabry zelf zegt over de track: “Ik wilde de kracht en positiviteit van ‘Go West’ behouden, maar het een sound geven waarmee je de main stage op Tomorrowland kunt platspelen.” Missie geslaagd. De song knalt uit de speakers en is gemaakt om luid gedraaid te worden – of dat nu op de dansvloer is of in je auto met de ramen open.
Enkele malen per week staan we stil bij de Paradeplaat. Op chronologische volgorde komen de keuzes langs op Hitzound. We zijn aanbeland bij 5 januari, maar dan in 1984! Op deze dag ging de TROS Paradeplaat naar Vanessa met ‘Obsession’. Het nummer werd geschreven door Steve Glen en Mike Burns en was te vinden op haar gelijknamige album ‘Obsession’. AVROTROS was in 1980 gestopt met het kiezen van de Paradeplaat nadat er onrust was ontstaan in het najaar van 1980 vanwege mogelijke belangenverstrengeling bij de keuze van de Paradeplaat ‘The Kiss’ van Babe.
Terug naar Vanessa! Zij begon haar carrière als fotomodel. Min of meer door toeval belandde ze in de muziek. Een kennis vraagt haar eens een demo in te zingen. De demo kwam terecht op de tafel bij platenmaatschappij Dureco; en zij vielen voor haar hese stem en looks. Ze kreeg een platencontract. Haar eerste singel kwam uit in 1981. ‘In The Heat Of The Night’ werd een hit, de eerste onder de naam Vanessa.
In 1982 viel Nederland definitief voor Vanessa. Met ‘Upside Down’ scoorde ze een vette nummer 2 hit in de Nederlandse Top 40. Grote mannen achter haar succes waren producers en componisten Piet Souer en Martin Duiser. Deze twee waren o.a. ook de drijvende krachten achter populaire artiesten zoals Anita Meyer, Lee Towers en Spargo. Vanessa cultiveerde haar imago van sexy stoeipoes maar kwam tegelijkertijd over als een sympathieke en bescheiden zangeres.
In de zomer van 1982 had zij haar tweede top 10-hit met ‘Dynamite’ en ook het nummer ‘Cheerio’ groeide uit tot een hit. In datzelfde jaar was Vanessa samen met André van Duin te zien in de film De Boezemvriend. Na‘La Di Da’ (1983) werd ‘Obsession’ een nieuwe hit voor de zangeres. Het nummer haalde de 9e plaats in de Nederlandse Top 40. Leuk weetje: ‘Obsession’ van Vanessa stond 3 weken getipt voor de Verrukkelijke 15.
Enkele malen per week staan we stil bij de Alarmschijf. Op chronologische volgorde bespreken we vanaf 1967 bij Hitzound de keuzes. We zijn aanbeland bij 12 november, maar dan in 1982! Op deze dag ging de Alarmschijf van de Nederlandse Top 40 naar Vanessa met ‘Cheerio’. Het nummer werd zowel geschreven als geproduceerd door Martin Duiser en Piet Souer. Het lied stond op haar plaat ‘My first album’.
Connie begon haar carrière als fotomodel. Min of meer door toeval belandde ze in de muziek. Een kennis vroeg haar eens een demo in te zingen. De demo kwam terecht bij platenmaatschappij Dureco; en zij vielen voor haar hese stem én haar looks. Ze kreeg al snel een platencontract. Haar eerste singel kwam uit in 1981. ‘In The Heat Of The Night’ werd een hit, de eerste onder de naam Vanessa.
In 1982 viel Nederland definitief voor Vanessa. Met ‘Upside Down’ scoorde ze een nummer 2 hit in de Nederlandse Top 40. Grote mannen achter haar succes werden producers en componisten Piet Souer en Martin Duiser. Deze twee waren o.a. ook de drijvende krachten achter populaire artiesten zoals Anita Meyer, Lee Towers en Spargo. Vanessa cultiveerde haar imago van sexy stoeipoes maar kwam ook over als een sympathieke en bescheiden dame.
In de zomer van 1982 had zij haar tweede top 10-hit met ‘Dynamite’ en ook het nummer ‘Cheerio’ groeide uit tot een hit. Met ‘Cheerio’ behaalde Vanessa de 9e plaats in de Nederlandse Top 40. In datzelfde jaar was Vanessa samen met André van Duin te zien in de film De Boezemvriend. ‘La Di Da’ (1983) en ‘Obsession’ (1984) werden later top 10-hits in Nederland.
Vincent van Engelen is overleden op 77-jarige leeftijd. Hij was een gewaardeerde Nederlandse radio-DJ, presentator en stemacteur, geboren op 23 april 1947. In de jaren zeventig was hij een bekend gezicht als DJ bij de KRO op Hilversum 3 en presenteerde hij programma’s zoals “de KRO op drie”, “de Vincent van Engelenshow”, “Des Engels”, “Vraag en antwoord” en “K-Rock”, waarbij hij zich vooral richtte op hardrock. Hij was ook een van de eerste DJ’s die betrokken was bij de nachtuitzendingen, waaronder “De Satésausshow”, die begon in 1973.
In de jaren tachtig breidde hij zijn carrière uit naar andere zenders in Hilversum, en later werkte hij bij de NOS en NPS. Daar presenteerde hij programma’s zoals “Radio 6 in Concert”, “Roots”, “Vincent & Co”, “Studio 6”, “Spotlight” en “de Vinyl Code”. Hij versloeg ook live concerten, waaronder het North Sea Jazz Festival en de Edisons. In 2012 zei hij vaarwel tegen Radio 6 tijdens een speciale uitzending waarin hij samen met Co de Kloet jr. zijn favoriete live muziek op vinyl draaide. Daarnaast presenteerde hij programma’s op Radio 4, zowel in de middag als tussen 0:00 en 1:00 ’s nachts. In 1996 leende hij zijn stem voor de vertelling van de Disneyfilm Doornroosje.
DJ Marc Stakenburg bracht een eerbetoon aan Vincent op Facebook, waar hij Vincent als zijn ‘radiovader’ beschreef. Stakenburg roemde Vincent’s kalmte, kennis en vaardigheden als presentator en herinnerde zich hoe Vincent hem in 1981 verwelkomde bij de KRO met een briefje en een fles champagne na zijn eerste uitzending. Dit toont aan hoe Vincent een inspirerende en warme collega was. Zijn invloed op de Nederlandse radio blijft, en hij zal gemist worden door iedereen die door hem werd geïnspireerd.
Herinnert u zich deze nog? Op 31 januari, maar dan in 1981, kwam Visage met ‘Fade to grey’ binnen in de Nederlandse Top 40 Het nummer was één van de pijlers binnen de ‘New Romantic’ stroming. O.a. Midge Ure, de frontman van Ultravox, schreef mee aan ‘Fade to grey’. Frits Spits bombardeerde de singel begin januari 1981 tot Steunplaat.
Midge Ure richtte samen met Steve Strange en Rusty Egan de synthesizerpopgroep Visage op. ‘Fade to grey’ was hun tweede singel, maar hun eerste op een groot platenlabel. De basis voor het lied werd gelegd door Billie Currie en Chris Payne, met ‘Toot city’ als oorspronkelijke werktitel. Het duo werkte al vanaf 1979 aan het nummer, tijdens soundchecks van de eerste Gary Numan tour. Billy en Chris waren de toetsenisten bij Numan. Pas toen Midge Ure bezig was het album voor Visage samen te stellen kwam de definitieve titel er en kwamen er ook teksten bij.
Deze teksten worden tegelijk in het Engels gezongen en in het Frans gesproken. Midge Ure en Steve Strange ruzieden lang over, wie er toch met dit geweldige idee kwam. De kwestie was in 2002 nog niet opgelost, toen Strange’s autobiografie uitkwam. De Franse tekst in ‘Fade to grey’ werd uitgesproken door Brigitte Arens, de toenmalige vriendin van drummer Rusty Egan. De video bij de single werd geregisseerd door Kevin Godley en Lol Creme, de ex-leden van 10cc. In de Nederlandse Top 40 bereikte ‘Fade to grey’ slechts de 22e plaats. De rest van de wereld wist het nummer heel wat beter te waarderen. Top 10 noteringen waren er o.a. in Engeland, Ierland, Oostenrijk, België, Italië, Frankrijk, Australië en Nieuw Zeeland. In Duitsland en Zwitserland behaalde Visage een welverdiende eerste plaats.
De voormalige nummer 1 hit ‘YMCA’ van Village People (1978) gaat momenteel viraal. Het heeft alles te maken met de nieuw verkozen Amerikaanse president: Donald Trump. Op dit nummer doet hij op socials een dansje dat nu viraal gaat als The Trump Dance. De Village People traden onlangs ook op tijdens een evenement van Donald Trump. Dit optreden is opvallend omdat de band Trump eerder bekritiseerde voor het gebruik van hun muziek tijdens zijn campagnes en zelfs juridische stappen overwoog toen een coverband hen nabootste op Trumps landgoed Mar-a-Lago.
Het besluit om nu voor Trump op te treden leidde tot heftige kritiek van fans, vooral uit de LHBTI-gemeenschap, waarmee de band vaak wordt geassocieerd. Het nummer “Y.M.C.A.” heeft binnen deze gemeenschap een historische en symbolische betekenis. Critici wijzen daarnaast op Trumps beleid dat rechten van LHBTI-personen beperkte, zoals het verbieden van transgenders in het leger en tegenstand tegen antidiscriminatiewetten.
Victor Willis, de oprichter van de groep, verdedigt de beslissing op Facebook. Hij stelt dat Trump veel voor de populariteit van hun muziek heeft betekend, waaronder het viraal gaan van zijn dans op “Y.M.C.A.” Bovendien benadrukt hij dat muziek mensen zou moeten verbinden, ongeacht politieke voorkeur, en dat de band zal blijven opkomen voor LHBTI-rechten indien nodig.
Willis beklemtoont dat de aandacht en roem die Trump de band heeft gegeven, cruciaal zijn geweest. “Het was Trump die ‘Y.M.C.A.’ opnieuw tot een megahit maakte,” stelt hij.
We gaan terug in de tijd! Terug naar 17 januari, maar dan in 1981! Op deze dag kwam Viola Wills binnen in de Nederlandse Top 40 met ‘If you could read my mind’. Het nummer was een bewerking van Gordon Lightfoot`s originele versie. Inspiratie voor het nummer haalde Gordon destijds uit zijn echtscheiding, toen hij verbleef in een zomerhuisje nabij Toronto. Lightfoot nam het nummer op voor zijn album ‘Sit down young stranger’. Zijn ballad versie van ‘If you could read my mind’ viel in Amerika goed in de smaak: het behaalde de 5e plaats in de Billboard Hot 100. In Nederland flopte de originele versie van Gordon Lightfoot helaas.
Viola’s disco-versie deed in Nederland echter wel goede zaken! Wills was gehuwd en moeder van zes kinderen, toen Barry White haar in 1965 ontdekte. Zij werd achtergrondzangeres bij onder meer Joe Cocker en Smokey Robinson. Haar doorbraak als solozangeres kwam in 1979 met een cover van ‘Gonna Get Along Without Ya Now’.
De opvolger volgde een jaar later met de cover van ‘If you could read my mind’. Haar dancehits deden het heel goed in het homocircuit. De disco remix van Viola werd in de laatste week van 1980 uitgeroepen tot Steunplaat van Frits Spits en behaalde de 3e plaats in de Nederlandse Top 40. In de Amerikaanse Dance chart van Billboard scoorde Viola Wills ermee op nummer 2. Het nummer ‘If you could read my mind’ werd gecovered door vele artiesten, waaronder Barbra Streisand, Johnny Cash, Olivia Newton John en Stars On 45.
Herinnert u zich deze nog? Op 9 januari, maar dan in 1982, kwam ‘I`ll find my way home’ van Jon & Vangelis binnen in de Nederlandse Top 40. Deze sferische samenwerking tussen Yes-zanger Jon Anderson en de Griekse componist was niet geheel toevallig. Zij leerden elkaar kennen wanneer Vangelis voor korte tijd deel uit maakt van Yes.
In 1980 werd ‘I hear you now’ hun eerste gezamenlijke hit. Anderson had toen zojuist afscheid genomen van Yes na voltooiing van het album “Tormato”. Nummers als “Roundabout” en “Wonderous Stories” werden internationaal suucesvol met Anderson. Daarnaast maakte Yes pareltjes als ‘Close to the edge’ en ‘Yours is no disgrace’.
Het nummer ‘I’ll find my way home’, dat beide mannen samen hadden schreven, was afkomstig van de tweede persing van het gezamenlijke album ‘The Friends Of Mr. Cairo’. Aanvankelijk was het bedoeld als een losse singel. Midden decembetr 1981 riep Frits Spits het nummer uit tot Steunplaat voor de Avondpits, destijds een populair radioprogramma. In het voorjaar van 1982 bereikte het nummer de 4e plaats in de Nederlandse Top 40. In Engeland behaalde het duo de 6e plaats.
Een jaar later zou het tweetal nog het nummer ‘He is sailing’ uitbrengen, maar deze bleef steken in de Tipparade. Datzelfde jaar (1983) keerde Jon Anderson terug bij Yes, wat de wereldhit “Owner Of A Lonely Heart” opleverde. Dat nummer was geschreven door het indertijd nieuwe bandlid Trevor Rabin. Deze track zou uiteindelijk uitgroeien tot de grootste hit voor Yes.
