Purple Disco Machine is terug en hij neemt ons opnieuw mee op een muzikale tijdreis, ditmaal naar het hart van de jaren zeventig. De Duitse producer Tino Piontek – die we kennen van zijn onweerstaanbare radiohits als Hypnotized, Dopamine en Beat Of Your Heart – levert met Ghost Town een single af die even goed in een aflevering van Soul Train had kunnen zitten als op de dansvloer van een hedendaagse clubnight.
Op Ghost Town werkt hij samen met Retrosonix, een collectief van songwriters dat zich volledig heeft gespecialiseerd in authentiek klinkende 70’s vocalen. En dat hoor je. Hun stemgeluid is zó retro dat je haast vergeet dat je naar een nieuwe release luistert. De track opent met een zwoele funky baslijn die Chic-waardig is, compleet met handclaps, glinsterende gitaarlicks en een strakke blazerssectie die recht uit de disco-era lijkt te zijn geplukt. Denk Nile Rodgers meets Studio 54 – met een moderne productie-twist.
Piontek verklaart zijn keuze om weer dieper in de seventies-sound te duiken: “Hoewel een aantal van mijn recente platen refereerden aan het meer elektronische discogeluid uit de jaren 80, ben ik nooit de liefde voor de klassieke funky disco uit de jaren 70 kwijtgeraakt, wat in veel opzichten de basis vormde. En daarom was het even inspirerend en plezierig om weer met dit palet te werken.”
De nieuwe EP van Picture This heet ‘Let The Light In’. Met de persoonlijke EP slaat de Ierse pop-rockband naar eigen zeggen een nieuwe weg in, door hun vertrouwde warme geluid te combineren met een persoonlijkere boodschap. Over Let The Light In vertelt de band: “Each track invites listeners to connect, reflect, and – above all – let the light in.” Op de EP staat hun toffe nieuwe single ‘Family out of friends’, naast eerdere releases van Let’s Try Love en A Thousand Times.
Picture This is een Ierse band uit het plaatsje Athy in County Kildare. De groep ontstond in 2015 toen zanger Ryan Hennessy en drummer Jimmy Rainsford samen muziek begonnen te maken. Hun eerste nummer “Take My Hand” werd een onverwachte online hit, waarna gitarist Owen Cardiff en bassist Cliff Deane zich bij de band voegden.
Met hun mix van pop en indie-rock groeide Picture This razendsnel uit tot een van de populairste bands van Ierland. Hun debuutalbum Picture This (2017) stond meteen op 1 in de Ierse hitlijsten en werd platina. Daarna volgden Mdrn Lv (2019), Life in Colour (2021) en Parked Car Conversations (2024).
Going back in time! Op 6 juni, maar dan in 1981kwam ‘Ma quale idea’ van Pino D’Angiò binnen in de Nederlandse Top 40. Een instant oorwurm met een onweerstaanbare groove en een dikke knipoog naar de liefde, die uitgroeit tot een ware zomerklassieker. De single bereikt uiteindelijk de 3e plaats in de Nederlandse Top 40 en blijft tot op de dag van vandaag een favoriet op retrofeestjes.
De track verscheen als eerste single van zijn album …Balla! uit 1981 en werd al een half jaar eerder uitgebracht in thuisland Italië. Pino D’Angiò (echte naam: Giuseppe Chierchia) schreef het nummer zelf, met Enrico Intra als producer. De baslijn – meesterlijk ingespeeld door Stefano Cerri – deed bij velen direct denken aan “Ain’t No Stoppin’ Us Now” van McFadden & Whitehead, maar D’Angiò hield vol dat hij de groove samen met Cerri bedacht had. Dat funk en Italiaanse flair zo lekker samen konden gaan, bewees deze pionier op het vlak van Italo-disco en rap-fusion.
“Ma quale idea” – wat vrij vertaald betekent: “Maar wat een idee” – werd een Europese monsterhit. Opmerkelijk genoeg strandde de track in Italië zelf op een magere 16e plek, maar in Spanje werd het een nummer 1-hit, en ook in Zwitserland en België schoot het omhoog in de charts.
De onweerstaanbare beat liet ook later zijn sporen na. Zo samplede Madison Avenue in 1999 de baslijn voor hun wereldhit “Don’t Call Me Baby”, waarmee Pino’s invloed doorklonk in de clubscene van een nieuwe generatie. Covers kwamen van onder meer Francesco Napoli (1987), Flaminio Maphia (2005) en zelfs recent nog – in 2024 – van D’Angiò zelf samen met punkgroep Bnkr44 op het San Remo Festival. Die versie, “Ma che idea”, werd opnieuw een hit in Italië.
Herinner jij je deze nog? Op 22 mei, maar dan in 1976, maakte Patricia Paay haar opwachting in de Nederlandse Top 40 met een opmerkelijke keuze: een cover van het sprookjesachtige nummer ‘Someday My Prince Will Come’. Het lied piekte uiteindelijk op de 22e plaats in de Nederlandse Top 40.
De oorsprong van ‘Someday My Prince Will Come’ ligt ver terug in de tijd: het nummer werd geschreven door Frank Churchill (muziek) en Larry Morey (tekst) voor de Disneyfilm ‘Snow White and the Seven Dwarfs’ (1937). Sneeuwwitje zong het destijds met dromerige blik uit naar de prins die haar hart zou veroveren. Het lied groeide later uit tot een echte jazzstandard, met iconische uitvoeringen van o.a. Miles Davis, Bill Evans en Herbie Hancock.
Patricia Paay bracht haar disco versie uit op het album ‘The lady is a champ’, een productie die haar veelzijdigheid als zangeres onderstreepte. Op de plaat stonden meer hits: ‘Who’s that lady with my man’, ‘Now’(Is the moment) en ‘Livin’ without you’. Laat de naald zakken op deze vinylklassieker en waan je even in een muzikaal sprookje uit de seventies…
Going back in time! Op 18 mei, maar dan in 1985, kwam Paul Hardcastle met ‘19’ binnen in de Nederlandse Top 40. Het bleek het begin van een indrukwekkende opmars: de single groeide uit tot een nummer 1-hit in ons land, én in onder meer Engeland en Duitsland. Zelfs in Amerika, waar songs met kritiek op de Vietnamoorlog doorgaans op weerstand konden rekenen, werd het een grote hit. In Nederland kreeg het nummer bovendien een duwtje in de rug als Steunplaat in De Avondspits, destijds een populaire programma van Frits Spits.
Hardcastle schreef deze bijzondere track samen met William Coutourie, Jonas McCord en Mike Oldfield. Paul begon zijn carrière begin jaren tachtig als lid van de dancegroepen Direct Drive en First Light, maar brak solo door met deze baanbrekende single. ‘19’ was revolutionair in zijn aanpak: Hardcastle verwerkte samples uit de documentaire Vietnam Requiem – onder meer gesproken tekst over veteranen met posttraumatische stressstoornis (PTSS) – in een elektronische productie met vocoders en gesyncopeerde beats.
De titel verwijst naar de gemiddelde leeftijd van Amerikaanse soldaten tijdens de Vietnamoorlog: slechts negentien jaar. Dat stond in schril contrast met de 26 jaar die gemiddeld gold voor soldaten in de Tweede Wereldoorlog. De zin “In World War II, the average age of the combat soldier was twenty-six. In Vietnam, he was nineteen” groeide uit tot de bekendste quote uit de track – een ijzingwekkende constatering die de kern van de song raakt.
Ondanks het wereldwijde succes hield Paul Hardcastle er financieel weinig aan over. De opbrengsten gingen grotendeels naar Coutourie en McCord, de twee documentairemakers die de originele tekst leverden waarop het nummer was gebaseerd.
Going back in time! Op 15 mei, maar dan in 1976, maakte Wings hun opwachting in de Nederlandse Top 40 met een song die zijn eigen ironie glansrijk omarmde: “Silly Love Songs”. De single, afkomstig van het album “Wings at the Speed of Sound”, werd geschreven door Paul McCartney en zijn vrouw Linda McCartney. De productie lag in handen van Paul zelf, samen met Chris Thomas.
Met “Silly Love Songs” reageerde Paul op kritiek die hem verweten had dat hij na The Beatles vooral ‘onnozele liefdesliedjes’ schreef. In plaats van in de verdediging te schieten, draaide McCartney de beschuldiging om tot een speels en onweerstaanbaar popliedje. “You’d think that people would have had enough of silly love songs… I look around me and I see it isn’t so,” zong hij – en gelijk had hij. Het publiek had er namelijk nog lang geen genoeg van.
De single werd een gigantisch succes wereldwijd. In Amerika schopte “Silly Love Songs” het tot nummer 1 in de Billboard Hot 100. Het nummer leverde Paul McCartney een platina plaat op in Amerika. In de Britse Singles Chart kwam het nummer tot de 2e plaats. In Nederland piekte de track slechts op een 13e plek in de Top 40.
Met deze single bewees McCartney dat simpele liefdesliedjes niet dom hoeven te zijn – en vooral: dat ze nog steeds een miljoenenpubliek weten te raken.
Enkele malen per week staan we stil bij de Alarmschijf. Op chronologische volgorde bespreken we vanaf 1967 bij Hitzound de keuzes. We zijn aanbeland bij 12 maart, maar dan in 1983! Op deze dag ging de Alarmschijf naar Peter Schilling met ‘Major Tom’ (völlig losgelöst). De Duitse zanger katapulteerde zichzelf naar de sterren én de hitlijsten met een song die duidelijk geïnspireerd was op David Bowie’s iconische astronaut. Maar dit werd geen kopie: Schilling gaf zijn eigen draai aan het verhaal van Major Tom.
De track werd geschreven door Peter Schilling zelf, samen met Armin Sabol. Ze werkten aan een Duits én Engels versie van het nummer – slim, want zo scoorde Schilling internationaal. In Nederland behaalde Major Tom de 2e plaats in de Top 40, en werd het zijn grootste hit. De productie lag in handen van Peter Schilling en Armin Sabol, die samen ook het bijbehorende album ‘Fehler im System’ (1982) vormgaven. Dat album, een mix van sciencefiction en Koude Oorlog-angst, past perfect in de vroege jaren 80, waar technologie en dreiging hand in hand gingen.
Met zijn pulserende synths, robotische drums en onheilspellende tekst (“völlig losgelöst von der Erde”) creëerde Schilling een sound die zowel futuristisch als dansbaar was. Een new wave-klassieker die de tijd heeft doorstaan – net als Major Tom zelf, zwevend in de ruimte. De Engelstalige versie “Major Tom (Coming Home)” scoorde later ook in de Amerikaanse Billboard Hot 100, waar het de 14e plek bereikte.
Going back in time! Op 9 mei, maar dan in 1970, kwamen Simon & Garfunkel binnen in de Veronica Top Veertig met ‘Cecilia’. Het nummer werd geschreven door Paul Simon en kwam tot stand na een feest, waar Simon & Garfunkel beide aanwezig waren. Paul`s broer Eddie werkte ook mee aan het nummer: hij ontwikkelde het ritme van het nummer. Simon suggereerde dat de titel van het nummer refereerde aan St. Cecilia, de patrones van muziek, instrumentenmakers en zangers binnen de katholieke kerk.
De productie van ‘Cecilia’ was in handen van Roy Halee, die vaker met het duo werkte en ook medeverantwoordelijk was voor het iconische geluid van hun legendarische album ‘Bridge Over Troubled Water’, dat begin 1970 uitkwam en wereldwijd miljoenen exemplaren verkocht. Het album leverde meerdere hits af, waaronder het titelnummer, “The Boxer” en natuurlijk “Cecilia”.
De ritmische basis van “Cecilia” ontstond op een wel heel spontane manier: Paul Simon en zijn vrienden waren op een feestje aan het klappen en trommelen op meubels. Hij nam dat op en gebruikte het als percussie voor het nummer. De songtekst ging over een wispelturige geliefde (Cecilia), die haar minnaar regelmatig laat zitten — een contrast met de vrolijke, bijna tropische melodie van het nummer.
In Amerika haalde “Cecilia” de 4e plaats in de Billboard Hot 100 en er werden er meer dan 1 miljoen singles van verkocht: een gouden plaat! Hoewel ‘Cecilia’ nooit in de Engels hitlijst heeft gestaan, leverde het nummer het duo uiteindelijk toch een platina plaat op! In de Veronica Top 40 belandde ‘cecilia’ op nummer 2.
Op 5 mei bevrijdingsdag, maar dan in 1990, maakte Primal Scream hun debuut in de Nederlandse Top 40 met de single ‘Loaded’. Het nummer groeide uit tot een klassieker binnen de Britse dance- en alternatieve rockscene, en betekende de grote doorbraak voor de Schotse band rond zanger Bobby Gillespie. Met ‘Loaded’ gooide Primal Scream het muzikale roer radicaal om – weg van rauwe rock en richting de dansvloer, met een groovy, psychedelische sound die perfect paste bij de opkomende acid house-revolutie van het eind jaren ’80.
De single is een remix van het nummer ‘I’m Losing More Than I’ll Ever Have’ van hun tweede album, onder handen genomen door de invloedrijke DJ en producer Andrew Weatherall. Hij bouwde het nummer volledig om, samplede o.a. Peter Fonda uit de film The Wild Angels (“We wanna be free to do what we wanna do…”), en zette een hypnotiserende beat neer die rockers én ravers wist te verbinden. Daarmee werd ‘Loaded’ een brug tussen rock en rave – en misschien wel het startschot voor het legendarische album ‘Screamadelica’ (1991), dat het jaar daarop zou verschijnen.
Vandaag duiken we de Kluis van de Flops in met Phil Collins en zijn single ‘I Missed Again’! Je zou het nu bijna niet meer geloven, maar deze track uit zijn solodebuut Face Value (1981) wist géén hit te scoren in de Nederlandse Top 40. Toch had Phil Collins de smaak toen al aardig te pakken, want in Amerika piekte ‘I Missed Again’ op nummer 19 in de Billboard Hot 100 en in Engeland zelfs op nummer 14.
De track ademt een mix van soul, pop en jazzy invloeden, vooral dankzij de scheurende saxofoonpartij van Ronnie Scott – een legendarische naam uit de Britse jazzscene. Oorspronkelijk had Collins het nummer ‘I Missed Again’ veel bitterder geschreven onder de titel I Miss You, Babe, tijdens de pijnlijke scheiding van zijn eerste vrouw Andrea Bertorelli. Uiteindelijk besloot hij het nummer iets luchtiger en ritmischer te maken, zonder het gevoel van gemis te verliezen.
‘Face Value’ werd een gigantisch succes, mede dankzij de monsterhit ‘In The Air Tonight’, maar ‘I Missed Again’ bleef hier dus onder de radar. Een klassieke gemiste kans – letterlijk én figuurlijk.
