Op 8 september 1973 ging de Alarmschijf van Radio Veronica naar ‘Vado Via’ van Drupi . Het was in Nederland de enige hit van de voormalige loodgieter uit het Italiaanse Pavia. Hij begon zijn muziek carrière als zanger in de groep Le Calamite (“The Magnets”). Zo kwam hij in de picture van de twee songwriters Luigi Albertelli en Enrico Riccardi. Zij schreven voor hem het nummer ‘Vado via’, waarmee hij deelnam aan het beroemde San remo Festival. Hij eindigde echter helemaal als laatste. Toch keverde ‘Vado via’ hem een internationale hit op. Drupi bereikte er zelfs de Britse chart mee. In de Veronica Top Veertig behaalde ‘Vado via’ de 7e plaats. In Italië begreep men dat ze flink hadden misgekleund met de zanger. Drupi’s opvolger ‘Piccola e fragile’ werd in eigen land mede daardoor een nummer 1 hit. Hij deed nog enkele malen mee aan het San Remo Festival. Zo werd hij 3e in 1982 met ‘Soli’.
Op 1 september 1973 ging de Alarmschijf van Radio Veronica naar ‘My friend the wind’ van Demis Roussos. Het nummer werd geschreven door Stelios Vlavianos en Alec R. Costandinos en staat op de LP ‘Forever and ever’. De titelsong was eerder dat jaar al goed voor een top 3 hit in Nederland. Demis Roussos werd geboren in Egypte als zoon van Griekse ouders die alles verloren na de Suez crisis (1956) en daarop in 1961 naar Griekenland terugkeerden. In Griekenland was Roussos lid van een aantal groepen zoals The Idols, We Five, The Mini’s en The Papathanassiou Set. Na hun aankomst in Parijs in het voorjaar van 1968 wordt die laatstgenoemde band omgedoopt door producer Lou Reizner tot Aphrodite’s Child. In deze laatst genoemde band zat o.a. ook Vangelis.
Met Aphrodites Child scoorde Roussos in de jaren 1968-1971 een aantal hits in Europa, zoals Rain and tears, Marie Jolie, It’s five o’clock en Spring summer winter and fall. Met ‘I want to live’ scoorde Aphrodites Child in Nederland een nummer 1 hit. De groep viel in 1971 uit elkaar, waarna Demis Roussos startte met zijn solo carrière, die zeer succesvol zou zijn. ‘My friend the wind’ bereikte de eerste plaats in de Veronica Top Veertig. 1973 werd sowieso een gouden jaar voor de Griekse zanger, want ook ‘Schönes Mädchen aus Arcadia’ bereikte de eerste plaats.
Op 25 augustus 1973 ging de Alarmschijf van Radio Veronica naar ‘Ay no digas’ van Chris Montez. De zanger schreef het nummer samen met Billy Meshel. Het liedje kwam een jaar eerder voor het eerst uit. Toen werd het echter geen hit. Dat lukte Chris Montez in datzelfde jaar echter wel met ‘Loco por ti’, wat gezien kan worden als zijn comeback single. De doorbraak van Chris Montez vond plaats in 1963 met zijn plaatje ‘Let’s dance’. Deze behaalde de 4e plaats in de Amerikaanse Billboard Hot 100. Met hulp van producer Herb Alpert scoorde hij in 1966 en 1967 vijf Amerikaanse hits, waaronder ‘Call me’ en ‘The more I see you’. Die laatst genoemde single werd in de Veronica Top Veertig zijn eerste hit. Op de volgende moest hij wachten tot 1972. Met ‘Loco por ti’ scoorde hij die zomer een top tien hit in Nederland. Met de opvolger en Alarmschijf ‘Ay no digas’ (1973) sleepte hij een Alarmschijf binnen bij Radio Veronica en het bereikte de 3e plaats in de hitlijst. In Oostenrijk werd het zelfs een nummer 1-hit. Frank & Mirella maakten er in 1984 een Nederlandstalige cover van: ‘Wat ik zou willen’. Die versie bleef steken in de Tipparade.
Op 18 augustus 1973 ging de Alarmschijf van Radio Veronica naar ‘Everyone’s Agreed That Everything Will Turn Out Fine’ van Stealers Wheel. Het nummer was geschreven door Joe Egan en Gerry Rafferty en was afkomstig van hun album ‘Ferguslie Park’. Die naam was ook de naam van de deprimerende woonwijk in het Schotse Paisley, waar Stealers Wheel in 1971 werd opgericht. De band lag na het vertrek van Rafferty eigenlijk op haar gat, maar de terugkomst van hem leidde opnieuw tot dit succes. Het was na ‘Stuck in the middle with you’ en ‘Late again’ de 3e hit voor de groep. Dit ‘Everyone’s Agreed That Everything Will Turn Out Fine’ haalde de top tien net niet; het bleef steken op nummer 12 in de Veronica Top Veertig.
Op 11 augustus 1973 ging de Alarmschijf van Radio Veronica naar ‘St. Tropez Gitarren Bei Nacht’ van Vicky Leandros. Dit nummer werd geschreven door Mario Panas en Ralf Arnie, met papa Leo Leandros als producer. Vicky was zo’n beetje op het toppunt van haar roem in deze periode, in Nederland. De zangeres, geboren op het idyllische Griekse eiland Korfoe, werd in 1967 vierde op het Eurovisie Songfestival met ‘L’amour est bleu’. Een jaar later stond de instrumentale versie van Paul Mariat in de top 10 van Amerika. Vijf jaar later deed Vicky opnieuw mee aan het Eurovisie Songfestival en won glansrijk met ‘Apres toi’. Het werd een nummer 1 hit in de Veronica Top veertig. De opvolger ‘Comme je suis’ bleef net buiten de top tien, maar met ‘Ich habe die Liebe gesehen’ stond Vicky nog in datzelfde 1972 alweer op nummer 1 in Nederland. ‘Auntie’ (van hans van hemert) en ‘Die bouzouki klang durch die Sommernacht’ bereikten in 1973 de top tien. Dat was met ‘St. Tropez Gitarren Bei Nacht’ niet anders: deze single piekte op nummer 7 in de Veronica Top Veertig. Vicky heeft intussen meer dan 55 miljoen platen verkocht in liefst acht talen.
Op 4 augustus 1973 ging de Alarmschijf van Radio Veronica naar ‘Bad bad Leroy Brown’ van Jim Croce. De zanger schreef het nummer voor zijn LP ‘Life and times’. Het nummer gaat over Jims grote sterke, niet zo snuggere vriend Leroy Brown. Hij weigert dienst maar probeert aan het einde van de maand wel zijn salaris ophalen. Jim Groce ziet zijn vriend in de boeien geslagen worden en dat is dan het einde van hun vriendschap. In Amerika bereikte deze single de eerste plaats. Lang heeft Jim niet kunnen genieten van het succes voor dit nummer, want op 20 september 1973 komt hij om het leven bij een vliegtuigongeluk. Jim Croce werd maar 30 jaar. Als eerbetoon wordt na zijn dood ‘Time in a Bottle’ uitgebracht, dat in Amerika ook een nummer 1 hit werd. Zo veel succes had Jim niet in de Veronica Top Veertig: het nummer behaalde daar de 27e plaats.
Op 28 juli 1973 ging de Alarmschijf van Radio Veronica naar ‘Feelin’ Stronger Every Day’ van Chicago. Het nummer werd geschreven Peter Cetera, de zanger van Chicago, samen met trombonist James Pankow. De single is opgenomen op de Caribou Ranch in Nederland (Colorado) voor hun album ‘Chicago VI’. Het nummer gaat over een verbroken relatie. Hoewel die in betere tijden omschreven kan worden als gelukkig, weet de hoofdpersoon in het nummer zich te herpakken: deze wordt elke dag weer een stukje sterker!
Peter Cetera: “I can remember the exact beginnings of that one… We were at the Akron Rubber Bowl in Akron, Ohio, an outdoor gig that was delayed a bit because of rain, and so, we got there our normal hour and a half before the gig, and we’re sitting around, and we were told we’re gonna hold for at least an hour, and I heard Jimmy [Pankow] in the other room playing the actual beginning of that song… and I said, ‘What is that?’ and he went, ‘Oh, I don’t know, I’m just messing around.’… I went and got my bass, and we sat there and played around with it, and a few weeks later, after we got off the road, I went to his house, and we wrote ‘Feelin’ Stronger Every Day’.” Het nummer bereikte de 10e plaats in Amerika. In de Veronica Top veertig behaalde Chicago de 23e plaats.
Op 21 juli 1973 ging de Alarmschijf van Radio Veronica naar ‘Alright alright alright’ van Mungo Jerry. Het nummer werd geschreven door Jacques Dutronc, Jacques Lanzmann en Joe Strange. Mungo Jerry’s frontman Ray Dorset was één van de producers van de track, dat de laatste hit zou worden van de de Britse groep. De naam Mungo Jerry is afgeleid van een gedicht van T.S. Eliot, over de ondeugende kat Mungojerrie (Old Possum’s Book of Practical Cats). Met Ray Dorset als voorman braken ze in 1970 door met “In the Summertime”, wat een nummer 1 hit werd in Nederland en uiteindelijk ook hun allergrootste hit zou zijn. Het groeide uit tot één van de meest gedraaide zomerhits aller tijden. Ook ‘Maggie’, ‘Somebody stole my wife’ en ‘Lady Rose’ bereikten de Nederlandse hitparade.
“Alright, alright, alright” van Mungo Jerry was een bewerking is van ‘Et moi, et moi, et moi’ van de Franse zanger Jacques Dutronc. Deze Franse zanger, componist en acteur werd hier onsterfelijk met ‘Il est cinq heures, Paris s’éveille’. Jacques schreef het nummer ‘Et moi, et moi, et moi’ samen met J. Lanzmann & J. Strange. De versie van Mungo Jerry bereikte de 6e plaats in de Veronica Top Veertig.
Op 14 juli 1973 ging de Alarmschijf van Radio Veronica naar ‘Albatross’ van Fleetwood Mac. Deze instrumentale song werd gecomponeerd door Peter Green en kwam origineel al uit in 1969 als tweede single (na ‘Need your love so bad’). Het was één van zijn laatste bijdrages voor Fleetwood Mac. Hij verliet de band na een zenuwinzinking in 1970. Green was geïnspireerd door het bekende gedicht The Rhyme Of The Ancient Mariner van Samuel Coleridge, waar ook een albatros in voor komt.
Peter Green had dit nummer al een tijdje klaar liggen, maar met Danny Kirwan wordt de definitieve versie opgenomen.: een rustig deinende song op de baslijn van John McVie. ‘Albatross’ heeft als inspiratie gediend voor een liedje van de Beatles, ‘Sun King’, op het ‘Abbey Road’ album. Wat de reden ook was voor de re-release in 1973: het was een succesvolle. In1969 bereikte de single de 4e plaats. In 1973 behaalde Fleetwood Mac de 2e plaats in de Veronica Top Veertig.
Op 7 juli 1973 ging de Alarmschijf van Radio Veronica naar ‘Yesterday once more’ van The Carpenters. Richard Carpenter schreef de weemoedige ballad met John Bettis. Richard noemt dit nummer zijn allermooiste en het werd ook de grootste internationale hit die broer en zus ooit hebben gehad. Het liedje stond op hun succesvolle album ‘Now and then’. Op het album Now & Then is het `t eerste nummer in een medley die de gehele tweede kant van het album beslaat. Deze medley bestaat, naast het titelnummer, uit covers van nummers uit de jaren ’60. Deze werden gespeeld zodat het leek alsof je naar een radiozender luisterde, die enkel oude muziek speelde.
Dat plan was uit nood geboren. Het duo was al razend populair in Amerika en had er een aantal grote successen neergezet. Broeren zus waren veel onderweg voor optredens en Richard had geen tijd om nieuwe materiaal te zoeken. Zo ontstond het plan om één kan van de LP te vullen met golden oldies in de stijl van The Carpenters. Maar hij wilde er een nieuwe song voor schrijven, om er een geheel van te kunnen maken. Richard verzuchtte tegen John Battis aan de telefoon: “We’ve really got to have an anthem.” Dus ging Bettis aan de slag.
Hij bedacht zo`n 70 titels voor een song en ging er mee naar Richard. John Bettis: “He (Richard) never said anything to me. I didn’t know which one he took, if any. So I went over there, and we had two or three days to write. I showed up in his piano room and saw my sheets of paper all over the floor. I saw a circle, and it was “Yesterday Once More.” … We couldn’t figure out how to do the verses. Were we going to do one of those “Rock and Roll Heaven” things, referring to old records and artists like Buddy Holly, or were we not? We wasted four or five hours doing that.”
Hij vervolgt: “We didn’t waste the time. But Karen came in at one point from shopping. She was always checking on us. She wouldn’t bother us, but she’d make sure we weren’t just fooling around. She came in and said, “What have you got for me?” We said, “Well, it’s not done.” We played her the chorus and she, of course, loved it.”
‘Yesterday once more’ bereikte de 2e plaats in Amerika en werd door Radio Veronica uitgeroepen tot Alarmschijf. Het nummer bereikte de 5e plaats in de Veronica Top Veertig.
