Terug naar 19 juni 1976! Op deze dag ging de Troetelschijf naar ‘Breaker, breaker’ van The Outlaws. Het nummer werd geschreven door Hughie Thomasson. Hij was de oprichter van deze uit Amerika afkomstige southern rockband. Het nummer stond op de LP ‘Lady in waiting’. Een jaar eerder scoorden The Outlaws ook een Troetelschijf. Dat was met het nummer ‘There goes another love song’. ‘De twee genoemde songs behaalden allebei de Nationale Hitparade. ‘Breaker, breaker’ behaalde er de 22e plaats. Heel wat hoger dan in de Amerikaanse Billboard Hot 100, waar de 94e positie werd bereikt. De groep bestaat nog steeds en leverde in 2020 hun laatste album af: ‘Dixie highway’.
Vandaag begint op Netflix een documentaire over Shania Twain. In de docu Not Just a girl staat de carrière van de zangeres centraal. In Not Just A Girl is te zien hoe Twain Canada, waar ze werd geboren, verruilt voor Nashville, de hoofdstad van de countrymuziek in Amerika. De Netflix-documentaire toont de successen van de zangeres, die hits scoorde met hits als ‘You’re still te one’, ‘Man! I Feel Like a Woman’ en ‘That Don’t Impress Me Much’.Ook bekende collega’s van twain zijn in de docu te zien, zoals Lionel Richie, Diplo en Avril Lavigne. Naast de film is er ook een compilatiealbum met de titel Not Just A Girl (The Highlights) uit, inclusief de nieuwe single.
Op 16 januari 1976 ging de Alarmschijf van de Stichting Nederlandse Top Veertig naar ‘Another lonely night’ van Sommerset. Het nummer werd geschreven door Jerry Butler en Jan Crutchfield. Jaap Eggermont produceerde de cover voor de countryformatie uit Driebergen. Het origineel is van Jean Shepard uit 1970. De band werd opgericht in 1968 door de drie broers Hans, André en Ronals Summer. Aanvankelijk noemden ze zich Hans Sommer & Sommerset.
Vanaf 1970 werd de groepsnaam Sommerset. Wanneer zangeres Rosina Lauwaars toetreedt in 1974 is Sommerset klaar voor het succes. In 1975 is ‘Almost persuaded’ de eerste hit voor Sommerset. Net als The Tumbleweeds voert het succes hen naar het mekka van de country muziek: het Amerikaanse Nashville, waar ze een optreden mogen verzorgen. Änother lonely night’ bereikt de 14e plaats in de Nederlandse Top Veertig. O.a. Lynn Anderson nam het nummer ook op.
Vandaag viert Linda Rondstadt haar 76e verjaardag. Gefeliciteerd! Linda groeide op in Arizona en sluit zich al tijdens haar jeugd aan bij folk en rock bands als Union City Ramblers, Three Ronstadts en later, tijdens haar studietijd de Stone Poneys. In 1967 nam ze met deze groep hun eerste album op. Met het nummer ‘Different Drum’, geschreven door Michael Nesmith van hun tweede album, hadden ze hun eerste hitsingle. Er volgt nog een derde album, maar al in 1968 besluit Linda om solo te gaan.
Een jaar later licht het debuutalbum ‘Hand sown… Home grown’ in de platenwinkels. Commercieel geen succes. Haar begeleidingsband bestond uit een groep muzikanten die later The Eagles zouden vormen. Zo stond er op haar vierde LP: ‘Don`t cry now’ haar versie van ‘Desperado’ (van Glenn Frey en Don Henley). Voor dit album kreeg Rondstadt een gouden plaat uitgereikt. In 1974 kwam ‘Heart like a wheel’ uit, waarop de single ‘You`re no good’ te vinden was. Deze cover van betty Everett werd een internationale hit. In de Nederlandse Top veertig was dit haar eerste hit.
Haar commercieel meest succesvolle plaat werd ‘Simple Dreams’, uit 1977. Het album bevatte onder andere de hits ‘It’s So Easy’ (oorspronkelijk van Buddy Holly en uitgeroepen tot Alarmschijf) en ‘Blue Bayou’ (oorspronkelijk van Roy Orbison). Het schrijverstrio Barry Mann, Cynthia Weil en Tom Snow bezorgen Linda een top tien hit met ‘Don`t know much’, een duet met Aaron Neville (1989).
In de nazomer van 2013 maakte Linda bekend, dat ze lijdt aan de ziekte van Parkinson. Ze leeft nu teruggetrokken, en probeert zo goed en zo kwaad met de ziekte om te gaan. In 2014 werd Ronstadt toegevoegd aan de Rock & Roll Hall Of Fame. Stevie Nicks, Bonnie Raitt, Glenn Frey en Emmylou Harris waren er om voor haar te zingen: zelf was ze haar stem door de ziekte al verloren. In 2019 kwam de documentaire/film Linda Ronstadt: The Sound of My Voice uit.
Op 29 november 1975 ging de Troetelschijf van Hilversum 3 naar ‘Same ol’ story’ van Chip Taylor. Het nummer schreef en produceerde hij zelf. Hij is de broer van acteur Jon Voight, en de oom van actrice Angelina Jolie en acteur James Haven. Chip’s vader was een professioneel golfer. Taylor was ook van plan om golfer te worden maar een blessure gooit roet in het eten. Hij gaat aan het werk als liedjesschrijver voor pop en rock artiesten. Dat ging hem bepaald niet slecht af, want hij schreef o.a. ‘Wild thing’ (The Troggs), ‘Angel of the morning’ (Merrilee Rush) en ‘I can’t let go’ en ‘The baby’, beide voor The Hollies. Zijn eigen plaatje, ‘Same old story’, kwam van het album ‘This Side Of The Big River’. Het werd de enigste hit voor Chip Taylor en bereikte de 8e plaats in de Nationale Hitparade.
Op 25 oktober 1975 ging de Troetelschijf van Hilversum 3 naar ‘There goes another love song’ van The Outlaws. Dit nummer, geschreven door Hughie Thomasson en Monte Yoho, is de openingstrack van de band’s debuut album ‘Outlaws’. Thomasson levert de zang voor ‘There goes another love song’, hoewel hij niet de ‘leadzanger’ van The Outlaws was. Henry Paul Henry Paul, één van de oprichters van Outlaws, vertelt: “Even as much as you love your job, there’s things about that lifestyle that’ll make you do things you don’t want to admit that you did. That’s why they throw TVs out of window. That’s why the rock and roll thing is so violent and self-destructive.It’s kind of like being a lab rat stuck in some treadmill hell, that in order to keep your sanity you’ve got to lash out at what’s right immediately there, whether it’s your hotel room or shooting a TV or being Keith Moon over and over again. But that’s where that song came from, and it had a very commercial appeal, and it was a single for us. And although it didn’t chart particularly high, it was obviously and definitely a cornerstone in our musical career.” De Troetelschijf van The Outlaws behaalt de 24e plaats in de Nationale Hitparade.
Op hun eerste album stond ook de klassieker ‘Green Grass and High Tides’, een nummer dat in live-versies vaak meer dan 20 minuten duurt. Een jaar later werd ‘Breaker, breaker’ ook een single, die in Nederland de Nationale Hitparade behaalde.
Op 13 september 1975 ging de Troetelschijf van Hilversum 3 naar ‘Rhinestone cowboy’ van Glen Campbell. Het nummer werd geschreven door Larry Weiss. Hij bracht het zelf ook als eerste uit; in 1974. Campbell had de versie van Larry Weiss gehoord in Australië toen hij daar aan het toeren was. Eenmaal terug in Amerika stond dit nummer op zijn verlanglijstje om uit te brengen. Hij bracht ‘Rhinestone cowboy’ uit op single en het werd zijn grootste hit in Nederland. Het nummer bereikte de 3e plaats in de Nationale Hitparade.
Glenn`s versie stond op de LP ‘Rhinestone cowboy’ en was in Nederland zijn eerste hit. Dit in tegenstelling tot Amerika, waar Campbell in de sixties uitgroeide tot een country ster van formaat. Nummers als ‘Wichita lineman’, ‘Galveston’ en ‘By the time I get to Phoenix’ waren enkele van zijn grote successen. Zijn populariteit bleef niet beperkt tot Amerika, want ook in Canada, Eurpa, Australië en Nieuw Zeeland was hij een grote zanger. ‘Rhinestone cowboy’ was o.a. in Amerika en Canada een nummer 1 hit. Glenn schreef geschiedenis door in 1967 in twee categorieën een Grammy Award te winnen, zowel voor beste country-single (Gentle on my mind) als voor beste popsingle (By the time I get to Phoenix). In totaal ontving hij tien Grammy’s, was hij voor elf genomineerd en kreeg hij ook tien Academy of Country Music Awards.
Op 2 augustus 1975 ging de Alarmschijf van de Stichting Nederlandse Top Veertig naar ‘Somewhere between’ van Tumbleweeds. Het nummer was origineel van de Amerikaanse country zanger Merle Haggard. Hij schreef het samen met Bonnie Owens en zette het op de plaat met The Strangers in 1967. Toevallig of niet werden de Tumbleweeds in datzelfde jaar opgericht door de Kaatsheuvelse broers Ad en Ton Masseurs, aangevuld met Dick van Krimpen, James Bordes en Laura Bordes. Later voegden hun broer Berry en hun zus Ine zich bij de band. In 1973 was de band de eerste Europese countryband die achter het IJzeren Gordijn speelde toen hij een twee weken durende tournee door Roemenië deden.
Tumbleweeds toerde ook twee keer in Amerika. Ze traden op in de Grand Ole Opry, de Carnegie Hall van de countrymuziek. De band stond op de nominatielijst van de Country Music Awards (voor beste groep, beste instrumentalisten en beste zangeres). De tour werd warm onthaald, maar een grote doorbraak bleef uit.
In Nederland verliep het beter. De tweede LP ‘Tumbleweeds’ werd opgenomen, met o.a. Ruud Hermans in de gelederen. De plaat behaalt in 1974 de top tien van de album chart. Op ‘Tumbleweeds’ staat ook de country meezinger ‘Somewhere between’, die een groot succes wordt. In de Nederlandse Top Veertig behaalt het nummer de 2e plaats. De LP ‘Tumbleweeds’ wordt in 1975 bekroond met een platina plaat.
Op 12 juli 1975 ging de Alarmschijf van de Stichting Nederlandse Top Veertig naar ‘One of these nights’ van The Eagles. Dat betekende, dat de single elk heel uur gedraaid werd op de TROS donderdag van Hilversum 3. Het nummer werd geschreven door de bandleden Don Henley en Glenn Frey en was de titelsong van hun vierde studioalbum. Frey luisterde naar albums van The Spinners en Al Green terwijl hij het nummer schreef. Hij zei over het ontstaan van ‘One of these nights’: “We hadden de stem van Don Henley, waardoor we meer de soulkant op konden, wat mij erg blij maakte… Veel dingen kwamen samen op One of These Nights – onze liefde voor de studio, de dramatische vooruitgang in het tekstschrijven van Don en mij. We maakte een grote sprong met One of These Nights. Het was een doorbraak voor ons. Het is mijn favoriete Eagles-nummer. Als ik er ooit een zou moeten kiezen, zou het niet Hotel California of Take It Easy zijn. Voor mij is het One of These Nights.”
Tussen het maken van het album ‘One of these nights’ en de daaropvolgende tournee verliet Bernie Leadon de groep omdat hij zichzelf wilde beschermen tegen het oneindige alcohol en drugsgebruik en zoals hij later zelf zegt “the endless partying”. Hij werd vervangen door Joe Walsh, een veteraan die leadgitarist was in de band James Gang en een eigen solocarrière had. De titelsong werd internationaal een grote hit en bereikte in o.a. Amerika de eerste plaats. In de Nederlandse Top Veertig behaalden The Eagles de 5e plaats.
Vandaag viert Danny Vera zijn 45e verjaardag. Gefeliciteerd! Danny Polfliet, zoals hij in het echt heet, begon als tiener met gitaarspelen. Hij vertelt: “Ik speelde nauwelijks gitaar maar kocht daar een dure Gretsch, die hadden George Harrison en Brian Setzer immers ook. Toen moest ik natuurlijk wel gaan leren spelen.” Vera begon nummers te schrijven en op te treden, eerst met zijn rockabilly-bands, later solo. “Het klikte gelijk met het publiek, heerlijk vond ik dat. Op m’n achttiende wist ik al dat ik als artiest m’n brood wilde verdienen.”
De singer-songwriter vormt in 1999 zijn eerste band: Till Dawn. Een jaartje later wordt de groep uitgeroepen tot Zeeuwse Belofte. In 2003 komt zijn eerste solo plaat ‘For the light in your eyes’ uit. Het word opgenomen in Studio Zeezicht onder leiding van producer Rob van Donselaar (o.a. Rowwen Heze en Skik). Deze kwam tot stand, nadat Vera een jaartje eerder een platencontract tekende met Universal’s A&R manager Niels Aalberts. Deze had zijn sporen in de muziek al verdiend met o.a. Abel en Brainpower.
Danny’s muziek mag je country noemen, maar zijn sound is breder dan dat. Het omvat ook rockabilly en eigentijdse MOR. Danny Vera: “Sommigen zullen mijn muziek wel commercieel vinden, maar ik heb er helemaal geen moeite mee om muziek te maken voor een breed publiek Bovendien, wat is commercieel als je in het jaar 2002 nog met een vetkuif rondloopt?” Zijn eerste single ‘My confession’ verschijnt in 2003. Daarna volgden onder meer de albums ‘Ordinary Man’ en ‘Pink Flamingo’.
In 2009 wordt zijn ‘Headin’For The City’ een bescheiden succes, wanneer het gebruikt wordt in een reclame voor een frisdrankmerk. Danny Vera vormt al een aantal jaren de vaste muzikale begeleiding van het programma Voetbal International en VI Oranje (RTL). In 2011 schrijft hij voor de Tour De France spin-off show Tour Du Jour het nummer ‘Tomorrow Will Be Mine’.
Het grote succes voor Vera komt echter in 2019 met ‘Rollercoaster’. Het nummer staat op het album ‘Pressure Makes Diamonds 2 – Pompadour Hippie’. De single ‘Roller Coaster ‘ schreef Danny Ver samen met Mercy John, die tevens de akoestische gitaar op het nummer speelt. Het nummer gaat over het alledaags leven, dat net als een achtbaan op en neer gaat. Hij vertelde hier zelf over: “Het nummer gaat over het leven, zoals het is. Soms is het leuk, soms heel verdrietig.” In het nummer zingt Vera over een bloeiende magnolia; deze is door zijn vader geplant voor zijn overleden moeder.
Gek genoeg vond Vera ‘Roller Coaster’ oorspronkelijk niet goed genoeg om op single te worden uitgebracht. Hij vertelde hierover: “Voor mij was het gewoon een albumtrack. Ik breng zelf nooit liedjes naar de radio.” Nadat hij het nummer live speelde bij Omroep MAX, ontving hij echter zoveel positieve reacties dat hij toch besloot om het als single uit te brengen. Daarna werd het nummer vooral geplugd door Rob Stenders tijdens zijn radioprogramma Stenders Platenbonanza. ‘Rollercoaster’ verblijft maar liefst 33 weken in de Nederlandse Top Veertig en staat op nummer 2 in de TOP 2000 van 2021. Ook ‘The weight’ (2020) en ‘Make it a memory (2022) met Krezip worden hits.
