Op 29 maart 1969 vindt in de Spaanse hoofdstad Madrid het Eurovisie Songfestival plaats. Het wordt een gedenkwaardig festijn, dat resulteert in veel afzeggingen van landen voor het jaar daarop. Hoe dat kwam? Er eindigen maar liefst vier landen met precies evenveel punten. Het zijn de Spaanse Salome met ‘Vivo Cantando’, de Française Frida Boccara met ‘Un Jour Un Enfant’, de Britse Lulu met ‘Boom Bang A Bang’ en de Nederlandse Lenny Kuhr met het door haarzelf geschreven ‘De Troubadour’.
De presentatrice staat met haar handen in het haar en vraagt de baas van het Eurovisie Songfestival om hulp. Kan dat eigenlijk wel? De baas zegt: ‘Ja, het kan. Er zijn dit jaar gewoon vier winnaars. ’’Maar’ zegt de presentatrice, ‘Wat moet ik nu zeggen?’ ‘Heel simpel’, aldus de baas, ‘U roept de 4 winnaars op het podium.’ Dit valt bij vijf landen in het verkeerde keelgat: zij blijven weg in Amsterdam, in 1970. Er wordt in 1970 daarom een nieuwe regel ingevoerd: als landen gelijk eindigen, wint degene, die het vaakst het hoogste aantal punten verzamelt heeft.
