Op 20 januari 1973 kwam ‘Block buster’ van The Sweet binnen in de Daverende Dertig. Het was de zevende hitsingle van Andy Scott (gitaar/zang), Steve Priest (bas/zang), Brian Connolly (zang) en Mick Tucker (drums/zang) en zou de eerste plaats weten te bereiken. Daarmee zou de teller op drie komen te staan, want ‘Funny funny’ en ‘Poppa Joe’ gingen ‘Block buster’ voor. Een schitterend resultaat, maar The Sweet wilde eigenlijk geen bubblegum muziek maken, maar meer rock , zoals Deep Purple en Led Zeppelin, die maakten in de LP lijsten. Daar zag echter het succesvolle componistenduo Nicky Chinn en Mike Chapman, die voor The Sweet (maar o.a. ook Mud) schreven, geen heil in.
Maar in 1972 laat frontman Brian Connelly aan de pers laat weten, dat hij een muzikale koerswijziging wil voor de band. Hij uitte zijn ongenoegen over de hits van The Sweet, zoals ‘Funny, Funny’ en ‘Poppa Joe’. Hij noemde het ‘mechanische’ platen, die de band in een verkeerd hoekje drukten. Connolly: “Maar we wilden gewoon een hit, dus we namen het maar op”.
Maar Chinn en Chapman zagen op tijd in dat The Sweet zich thuis voelde in de glamrock. Na ‘Little Willy’ en ‘Wig Wam Bam’ ging het roer radicaal om met ‘Block Buster’. Het werd niet alleen in Nederland een nummer 1 hit voor The Sweet, maar ook in Engeland. (hun enige, overigens) Het jaar 1973 betekende ook hun doorbraak in Amerika.
‘Block buster’ start spectaculair met sirenes. Volgens sommigen zou een verwijzing zijn naar blockbuster, het waarschuwingssignaal voor Duitse bommenwerpers uit de Tweede Wereldoorlog boven Londen.De gedachte is zo vreemd niet, vanwege de sirene. . . . Maar het nummer gaat echter over de langharige Buster, die moet worden gestopt (“Block Buster”). Buster blijkt een versierder en je moet uitkijken dat hij niet jouw vrouw onder je neus ‘wegkaapt’.
