Vandaag viert Piet Veerman zijn 80e verjaardag. Gefeliciteerd! Hij is natuurlijk vooral bekend als de zanger van The Cats. Daarnaast is hij gitarist en componist. Dankzij zijn bepalende stemgeluid heeft hij een belangrijk aandeel gehad in de vorming van de palingsound. Vanaf 1985 ging hij door met een solocarrière. Hij ontving meer dan dertig gouden platen. De prehistorie van The Cats ligt in de bandjes Everly Kosters (o.a. met Piet Veerman en Jaap Schilder), Sputniks (o.a. Cees Veerman), The Skyriders (o.a. Theo Klouwer) en The Blue Cats (voortgekomen uit Electric Johnny & His Skyriders, de groep muzikanten rond Jan Buijs Spruit).
The Mystic Four en The Blue Cats effenen het pad voor The Cats. De band bestond uit Piet Veerman, Jaap Schilder, Theo Klouwer, Cees Veerman en Arnold Mühren. Hun allereerste single “Jukebox” namen ze op bij het piepkleine Amsterdamse label Durlaphone. Dat het nummer op single verscheen dankten de Volendammers aan het winnen van een talentenjacht, dat Radio Veronica (op zee!) had georganiseerd. Bij Veronica waren de mannen vaak te gast in de deinende studio, mét paling.
De eerste hit volgt aan het einde van 1966 met ‘What a crazy life’. Aanvankelijk met Cees Veerman als de leadzanger voor de singles. ‘Vive l`amour’, ‘Sure, he`s a cat’, ‘What is the world coming to’ en ‘Turn around and start again’ worden allemaal hits, maar de top tien wordt niet bereikt. Vanaf ‘Times were when’ wordt alles anders. Het nummer luidt een wijziging in van de stijl van The Cats en nam Piet Veerman de rol van zanger over van Cees. (Hoewel in 1969 Cees en Piet elkaar nog afwisselen)
De Volendammers focussen nu meer op melodieuze composities met een hoofdrol voor harmonieuze zang. Luister maar eens naar ‘Lea’ en ‘Why’, twee nummer 1 hits. De orkestarrangementen zijn van Wim Jongbloed, die samen met producer Klaas Leyen mede basis legt voor de palingsound. Een term die wordt gelanceerd door de onvolprezen Veronica DJ Joost den Draaijer. In 1970 schrijft Piet zijn eerste nummer 1 hit: ‘Where have I been wrong’. Een jaartje later blijken The Cats ook populair in Duitsland te worden. Ze nemen zelfs een Duitstalig album op. Ondertussen rijgen de hits zich aaneen: ‘Vaya condios’, ‘Let’s Dance’ en ‘One Way Wind’ schoppen het tot de top 3. Tours volgen in Suriname en Indonesië. De Amerikaanse en Britse markt worden echter niet bereikt.
Toch doen The Cats een poging in 1973. Cees Veerman is dan met stemproblemen vertrokken en vervangen door Piet Keizer. In Amerika nemen The Cats het album ‘Love in your eyes’ op met producer Al Capps. Daarbij wordt de palingsound gemixt met country. Maar in Amerika wil het toch niet lukken. Een tournee wordt op het laatste moment afgeblazen. Met ‘Be my day’ scoren The Cats nog eenmaal een nummer 1 hit in de Veronica Top Veertig. Het succes neemt af en The Cats kondigen hun einde aan.
Piet scoort een solo hit in 1975 met ‘Rollin on a river’. Maar de opvolger ‘Living to love you’ flopt. De mannen steken dan toch de koppen weer bij elkaar en maken in 1975 het Cats album met de veelzeggende titel “We should be together’. In 1980 lijkt het einde toch definief. ‘The end of the show’ wordt hun afscheidslied. Maar ja: wat doe je als in 1983 Veronica (omroep) een special uitzend van The Cats en het volk roept om je terugkeer? Een comeback volgt met meerdere hits, maar de top 10 blijft onbereikbaar.
In 1985 dit jaar scheiden de wegen van The Cats. Piet Veerman zet zijn volgende schreden op een voor hem uitermate succesvolle solo-carrière. Zelfs een rechtszaak, aangespannen door zijn Cats-collega`s, weerhoudt hem niet. Met ‘Sailin’ home’ scoort Piet in 1987 een nummer 1 hit. Ook ‘Walking together’ bereikt de top 10. Daarna dooft ook het solo succes van Piet langzaam maar zeker uit. Hij behaalt nog enkele bescheiden hits.
In 2006, vijf jaar na het overlijden van Theo Klouwer, worden de mannen van The Cats benoemd tot Lid in de Orde van Oranje Nassau.
