Zojuist is bekend geworden dat Pierre Kartner is overleden. De grote zanger, bassist, tekst- en muziekschrijver en producent werd 87 jaar. Kartner, alias Vader Abraham, leefde de afgelopen twee jaar al volledig teruggetrokken. Over de doodsoorzaak heeft zijn familie nog geen bijzonderheden bekend gemaakt. Als Vader Abraham is hij de meest succesvolle artiest uit de geschiedenis van de Nederlandse Top Veertig en als zodanig ook officieel door de Stichting Top 40 bekroond. Toen hij pas acht lentes jong was won Pierre Kartner zijn eerste talentenjacht. Zijn eerste centen verdiende Pierre in een chocoladefabriek, waar hij werkte als chocoladegieter. Verder werkte hij als banketbakker en baatte hij een frietkraam uit. Zijn eerste stappen in de muziek zette hij de jaren zestig als artiest in het trio The Headlines, later The Lettersets. Toen de groep uiteenviel, vond hij een baan als plugger voor platenmaatschappij Negram.
Pierre boekt zijn eerste muzikale succes als schrijver met ‘Je bent niet hip’ (1967) van Patricia Paay. Met Thijs van der Molen maakt hij dat jaar de hit single ‘Drinke Drinke Drinke Totteme Zinke’. Ondanks deze twee successen was Ger Oord, platenbaas van EMI-Bovema, niet tevreden met dat resultaat. Hij ontbiedt Pierre en bijt hem toe: “Nou jongetje, we zijn er wel achter. Jij kunt het niet, jij bent geen Johnny Hoes. Jij bent zelfs niets! Je bent ontslagen!”
Het label Dureco geeft hem in 1968 een nieuwe kans. Als Lord Wanhoop neemt hij het liedje ‘Bij Lily Marleen Kijk Je Zomaar Door Haar Kanten Bloesje Heen’ op. Een succes wordt het niet, maar hij wordt wel als plugger bij Dureco aangesteld en mag soms platen produceren. Het eerste succes komt, als hij met Annie de Reuver, de A&R-Manager van Dureco het Duo X begint. Ze scoren drie Top Veertig hits, waaronder ‘In Gedachten Zie Ik Het Kerkje Weer’.
De echte klapper wordt een kapster uit St. Willebrord. Zij meldt zich bij Pierre en die ziet wel wat in haar. ‘Vaarwel Ik Zal Geen Traan Meer Om Je Laten’ wordt in een verloren uurtje in de studio opgenomen als Corry en de Rekels. Een hit is geboren! Pierre stuurt meteen fijntjes een singletje naar Ger Oord (EMI-Bovema), die verbleekt bij het zien van zijn opkomende succes. Zeker als ’Huilen is voor jou te laat’ een mega succes wordt: het nummer verblijft 41 weken in de Veronica Top Veertig. Het werd de hit van het jaar 1970.
Samen met Ad Nijkamp vormde Pierre Kartner het gelegenheidsduo De Dikke & De Dunne en namen zij de single ‘Ik zal nooit meer dronken wezen’ op. Die samenwerking zou later de basis vormen voor het ontstaan van Vader Abraham en de zeven zonen.
Met hen scoort hij talloze top tien hits, zoals ‘Olleke bolleke’ (1972) en ‘Uche, uche, uche’. (1973) Tussendoor prijkt Vader Abraham in 1971 op nummer 1 in de Veronica Top Veertig met ‘Zou het erg zijn, lieve opa’, een duet met zijn ontdekking: Wilma. Met een ander duet doet hij het dunnetjes over: ‘Den Uyl is in den olie’, dat ontstond vanwege de olieboycot in 1974. Vader Abraham nam het op met Boer Koekoek en een nieuwe nummer 1 hit was geboren. Datzelfde jaar ontdekt Vader Abraham in België het jonge zangeresje Mieke.
Als tekstdichter-componist-producer breekt Pierre Kartner internationaal door met zijn ‘Het Kleine Café Aan De Haven’. (1976) In Nederland weliswaar een bescheiden Top Veertig succes, maar het nummer groeit uit tot een klassieker en wordt ontelbare malen door internationale artiesten gecoverd, zoals Demis Roussos, Engelbert Humperdinck, James Last, Joe Dassin en Nana Mouskouri.
En dan gebeurt het ultieme in 1977: dankzij een telefoontje van Harry Thomas, organisator van het Schlagerfestival, breekt er een gekkenhuis uit. Nog niets vermoedens stelt Thomas voor dat Pierre een liedje schrijft ter promotie van een nieuwe tekenfilm: De Smurfen. Het is de geboorte van ‘Het smurfenlied’. In een record tempo vliegt de single de winkel uit: ze zijn niet aan te slepen. ABBA, Queen, iedereen bijt het onderspit voor ‘Het smurfenlied’. In Nederland alleen al gaan er een kleine half miljoen over de toonbank en evenzo vele LP`s. Daarna is Europa aan de beurt gevolgd door de hele wereld: de smurfenhysterie is geboren. Als een razende Roeland zingt Vader Abraham het nummer in verschillende talen in, tot het Japans aan toe. Dan krijgt hij, dé verguisde artiest, eindelijk wat hem toekomt: Nederlandse erkenning! Maar het komt te laat, hij wil de hem toegekende Exportprijs in 1978 niet in ontvangst nemen.
Aan het einde van zijn leven blikte Vader Abraham zo terug: “Men ziet mij als de volkszanger, volksschrijver. Ik ben misschien wel een beetje ondergewaardeerd.” Maar: ,,Toch kijk ik terug op een geweldig leven. Privé en als artiest. Ik ben Vader Abraham en daar ben ik trots op. Nou en of! Het is een voorrecht als je met je muziek een grote massa kunt bereiken, mensen met het hart op de goede plek. Het gaat om je publiek, niet om Hilversum.”
