Lucas & Steve duiken terug in de tijd met hun nieuwste single ‘Retro’, de eerste track van hun aankomende Making Melodies EP. De Maastrichtse dj’s, Lucas de Wert en Steven Jansen, die zelf verantwoordelijk zijn voor zowel het schrijven als produceren van de track, brengen met ‘Retro’ een feelgood anthem dat de nostalgie omarmt en tegelijkertijd fris klinkt. Het nummer ademt zomerse energie en is een ode aan de momenten die het leven kleur geven—iets wat ook prachtig terugkomt in de videoclip. Daarvoor kregen de heren hulp van hun fans wereldwijd: “Massive thanks to everyone who shared their moments with us. We couldn’t have made this video without you “, aldus Lucas & Steve.
Sinds hun ontmoeting in 2010 timmeren de twee gestaag aan de weg met een indrukwekkend cv in de internationale dancewereld. Met hits als Summer On You (Top 40 #4), Up Till Dawn, Say Something en Perfect (Top 10) groeiden ze uit tot vaste waarden in de Nederlandse en internationale charts. Ook samenwerkingen met zwaargewichten als Armin van Buuren, Afrojack en Tiësto bezorgden hen hits én een plekje in het hart van de dance community.
‘Retro’ past naadloos in dat rijtje. De productie is slick en uplifting, met de kenmerkende Lucas & Steve-sound: een mix van melodieuze house, opzwepende beats en catchy vocalen. De titel verwijst niet alleen naar de sound, maar ook naar het gevoel dat ze willen oproepen—herinneringen aan betere tijden, een vleugje melancholie met een dansbare twist.
Of ‘Retro’ de Top 40 gaat halen, zal de tijd leren, maar aan de hitpotentie ontbreekt het niet. Lucas & Steve weten precies hoe ze aanstekelijke en radiovriendelijke tracks moeten afleveren. Hun track record spreekt voor zich: sinds hun debuut in 2016 met Summer On You staan ze garant voor hit na hit.
Met ‘Retro’ laten de mannen horen dat ze, vijftien jaar na hun eerste ontmoeting, nog steeds de kunst van het hitmaken in de vingers hebben—met een knipoog naar het verleden, maar hun blik stevig op de toekomst.
Hitzound geeft een alfabetisch overzicht van de meest succesvolle Nederpop acts. Met de meest populaire Nederlandse zangers, zangeressen, bands en rappers vanaf 1965 tot nu. We vervolgen het Nederpop hit ABC archief na Doop met:
Nederpop Hit ABC – D van Doris D & The Pins:
In het Nederpop Hit ABC Dossier richten we vandaag de spotlights op Doris D & The Pins. Wie in de vroege jaren tachtig de Nederlandse Top 40 op de voet volgde, kon er niet omheen: Doris D & The Pins. In een tijdperk waarin glitter, disco en catchy danspasjes de boventoon voerden, was Doris D hét gezicht van een nieuwe lichting meidengroepen in Nederland. Maar achter die stralende glimlach schuilt een bijzonder verhaal, dat begint met een jonge Britse danseres: Debbie Jenner.
Op haar twintigste verliet Jenner Engeland om in Nederland een balletschool te beginnen. Ze werkte onder meer met de populaire groep Babe, maar haar grote doorbraak kwam onverwacht. In 1980 werd ze gevraagd om in TopPop de Nederlandse tv-verschijning te worden van Lipps Inc., dat dat jaar een nummer 1-hit scoorde met Funky Town. Haar opvallende verschijning viel op: Piet Souer – het brein achter Luv’ – zag in haar de perfecte frontvrouw voor een nieuwe meidengroep die hij voor ogen had. Doris D & The Pins was geboren.
Het eerste nummer dat Jenner inzong was Shine Up, een onweerstaanbare disco-poptrack met een onweerstaanbare beat. Wat maar weinig mensen weten: de achtergrondvocalen werden gezongen door niemand minder dan Trudy van den Berg – bij het grote publiek bekend als Saskia van het duo Saskia & Serge. In februari 1981 knalde Shine Up naar de eerste plaats in de Nederlandse Top 40 en Doris D & The Pins waren in één klap sterren.
Het succes kreeg snel vervolg. De singles Dance On (nummer 2) en The Marvellous Marionettes (nummer 8) bewezen dat de groep geen eendagsvlieg was. Op het debuutalbum werkten behalve Jenner ook Trudy van den Berg, Jody Pijper en José Hoebee van Luv’ mee als zangeressen. Toch rommelde het achter de schermen: in 1982 brak Jenner met haar originele Pins, die zonder haar verder gingen als Risqué. Debbie stelde een nieuwe groep samen met Britse danseressen, maar de magie van de begindagen was moeilijk te herhalen.
De single Jamaica markeerde een keerpunt: Doris D was op deze track zelf niet eens meer te horen. De populariteit van de groep taande en Jenner maakte slim de overstap naar een andere passie: fitness. In 1983 bracht ze onder de naam Doris D. een succesvolle aerobicsplaat uit, waarmee ze – nog voor Jane Fonda – de Nederlandse fitnessrevolutie aanwakkerde. Ze choreografeerde ook voor de Dolly Dots en werd het gezicht van talloze workoutvideo’s.
Meest succesvol in de Nederlandse Top 40:
01
SHINE ON
1980
14 wk. – 01
02
DANCE ON
1981
14 wk. – 02
03
THE MARVELLOUS MARIONETTES
1981
10 wk. – 08
04
JAMAICA
1982
06 wk. – 17
05
STARTING AT THE END
1984
04 wk. – 27
De meest gestreamde song van de Doris D & The Pins op Spotify is ‘Shine up’ met zo’n 900.000 streams. Daarna volgt ‘Dance on’, die zo’n 90.000 maal is gestreamd.
Nederland neemt afscheid van een van zijn grootste filmproducenten: Rob Houwer is op 87-jarige leeftijd overleden. Zijn naam is voor altijd verbonden met enkele van de meest iconische Nederlandse films ooit gemaakt, maar ook de muziek uit die films liet een onuitwisbare indruk achter.
Houwer werkte nauw samen met regisseurs als Paul Verhoeven en Jean van de Velde en bracht verhalen naar het witte doek die diepe sporen nalieten in de Nederlandse cultuur. Zijn eerste grote succes kwam met Wat Zien Ik!? (1971), maar het was vooral Turks Fruit (1973), naar het boek van Jan Wolkers, dat hem internationale roem bracht. De film werd genomineerd voor een Oscar en trok ruim 3,3 miljoen bezoekers—een record dat tot op de dag van vandaag standhoudt.
Een belangrijk onderdeel van het succes van Turks Fruit was de prachtige, melancholische filmmuziek van Rogier van Otterloo. Het instrumentale thema groeide uit tot een klassieker, die ook los van de film nog altijd veelvuldig te horen is. Het bereikte nooit de Nederlandse Top 40, maar werd wél cultureel erfgoed in de harten van filmliefhebbers.
Met Verhoeven maakte Houwer nog meer toonaangevende films: Keetje Tippel (1975), Soldaat van Oranje (1977) en De Vierde Man (1983). Opnieuw speelde de muziek een belangrijke rol. Vooral de soundtrack van Soldaat van Oranje, wederom van Rogier van Otterloo, wordt beschouwd als een van de mooiste Nederlandse filmscores aller tijden.
Bijzonder is dat Keetje Tippel niet alleen een kaskraker werd in de bioscoop, maar ook muzikaal zijn sporen naliet. De Zangeres Zonder Naam scoorde in 1975 een dikke Top 10-hit met “Keetje Tippel”, geïnspireerd door de film. Het levenslied bereikte de 4e plaats in de Nederlandse Top 40 en groeide uit tot een klassieker in haar repertoire. Het is een van de weinige keren dat een Houwer-productie direct leidde tot succes in de hitparade.
In de jaren negentig boekte Houwer opnieuw succes met De Kleine Blonde Dood (1993), naar het boek van Boudewijn Büch, goed voor het Gouden Kalf voor Beste Film.
Hoewel Rob Houwer’s films zelden rechtstreeks tot pophits leidden, speelde muziek altijd een sleutelrol in de emotionele kracht van zijn werk. Zijn samenwerking met componisten als Van Otterloo tilde de Nederlandse film naar een hoger artistiek niveau, en met de onverwachte hit “Keetje Tippel” liet hij zien dat het grote publiek soms méér meeneemt uit de bioscoop dan alleen een verhaal.
Rob Houwer liet een oeuvre achter dat zowel op het witte doek als in de muziekgeschiedenis een vaste plek heeft veroverd. Zijn verhalen, zijn films én de klanken die ermee verbonden zijn, blijven klinken.
Op 5 juli, maar dan in 1975, maakte de Nederlandse band Galaxy-Lin haar entree in de Nederlandse Top 40 met de single ‘Long Hot Summer’. Twee weken eerder werd het nummer al uitgeroepen tot Troetelschijf op Hilversum 3. Galaxy-Lin werd in 1973 opgericht door Robbie van Leeuwen, dé man achter het wereldberoemde ‘Venus’ van Shocking Blue, dat in 1970 de Amerikaanse Billboard Hot 100 aanvoerde. Naast Van Leeuwen bestond de band uit een bont gezelschap van muzikanten die hun sporen al ruimschoots hadden verdiend in de Nederpop.
Zo was zanger Rudy Bennett afkomstig van The Motions, een band waarmee hij halverwege de jaren zestig hits scoorde als ‘Wasted Words’ en ‘Why Don’t You Take It’. Andere leden, zoals Dick Remelink (ex-Ekseption) en Peter Wassenaar (ex-Blue Planet), brachten jazzrock, hardrock en symfo-invloeden mee, terwijl de elektrische mandoline van Hugo van Haastert en Hans van Vos het geheel een folkachtig tintje gaf.
De band stond niet alleen in de studio, maar speelde ook op grote podia. Zo trad Galaxy-Lin op tijdens het legendarische Popgala Voorburg van 1973, waar ze het podium deelden met internationale grootheden als The Who, Roxy Music en The Eagles. Het muzikale avontuur leidde tot een platencontract bij Polydor en twee albums: het titelloze ‘Galaxy-Lin’ (1974) en het tweede album ‘G’ (1975). Beide platen werden geschreven en geproduceerd door Robbie van Leeuwen, met hulp van geluidstechnicus John Sonneveld.
‘Long Hot Summer’ was afkomstig van het album ‘G’ en groeide uit tot de grootste (en uiteindelijk enige) Top 40-hit van de band, met een piek op nummer 16. Hoewel het geluid van Galaxy-Lin werd geprezen om zijn originaliteit, sloeg het niet breed aan bij het grote publiek. Het bleef bij een handvol singles, waaronder ook ‘Hunting Song’, voordat de band helaas in 1976 uit elkaar viel.
De nieuwste en meest hit potente tracks voor Hitzound 40 zijn gebundeld in de TIP 40. Elke week wordt de nieuwe lijst onafhankelijk samengesteld. Singels in de TIP 40 maken direct kans op een hit notering voor de Hitzound 40, die elke vrijdag wordt gepubliceerd. De TIP 40 wordt uitgezonden op zaterdag van 17.00 tot 20.00 uur op VandaagRadio met Corné Wolfs.
Elke zaterdagmiddag presenteert Corné Wolfs de nieuwe Hitzound 40 met populairste tracks van dit moment. De lijst wordt wekelijks samengesteld aan de hand van de meest bekeken en beluisterde singels via Hitzound, social media & streaming gegevens van Spotify en Apple in Nederland.
De Hitzound 40 wordt wekelijks uitgezonden op zaterdag door:
Going back in time! We maken een sprong terug naar 4 juli, maar dan in 1981. Op deze zomerse dag maakt ‘Rio’ van Maywood zijn debuut in de Nederlandse Top 40. Het Friese zusjesduo, bestaande uit Alice May (Aaltje de Vries) en Caren Wood (Doetie de Vries), scoorde al eerder grote hits, zoals de nummer 1 hit ‘Late at night’.
‘Rio’ was afkomstig van hun tweede album Different Worlds en werd geschreven door Alice May zelf, die met haar aanstekelijke melodieën en herkenbare teksten de muzikale motor achter Maywood vormde. De productie van de single lag in handen van Pim Koopman, voormalig drummer van Kayak, die eerder al het geluid van hits als ‘Late At Night’ hielp vormgeven. De samenwerking bleek opnieuw een gouden greep: ‘Rio’ werd uitgeroepen tot Alarmschijf en groeide uit tot een van Maywoods grootste successen, met een piekpositie op nummer 3 in de Nederlandse Top 40. Ook in België sloeg het nummer aan en bereikte het de zevende plaats in de Radio 2 Top 30.
Het verhaal van Maywood begon al jaren eerder in het Friese Uitwellingerga, waar de zusjes hun eerste muzikale stappen zetten in The Lady Pop’s. In 1974 vormden ze The Karina’s en maakten ze vervolgens deel uit van de countrygroep Colt 45. Toch was het de oprichting van Maywood in 1979 die hun carrière een beslissende wending gaf. Met hun debuutsingle ‘You Treated Me Wrong’ en daarna het ontroerende ‘Mother How Are You Today’ wisten ze de Nederlandse hitlijsten al snel te veroveren.
In 1981 beleefden Alice en Caren hun absolute topjaar. Naast het succes van ‘Rio’ werden ze onderscheiden met de Zilveren Harp én ontvingen ze de prestigieuze Conamus Exportprijs, een erkenning voor hun bijdrage aan de Nederlandse popmuziek in het buitenland. ‘Rio’ bleef bovendien niet onopgemerkt in de jaren daarna: het nummer werd later gecoverd door Inch in 2012 en Gerard Joling maakte er een Nederlandstalige WK-versie van in 2014.
Enkele malen per week staan we stil bij de Paradeplaat. Op chronologische volgorde komen de keuzes langs op Hitzound. en vandaag spoelen we terug naar 17 mei 1984. Op deze dag ging de TROS Paradeplaat naar Fox the Fox met Precious Little Diamond. . Een goede zet, want de single groeit in no-time uit tot een populaire single in dat voorjaar. Dankzij de airplay en de onweerstaanbare mix van disco, funk en synthpop klom de track uiteindelijk naar de 14e plaats in de Nederlandse Top 40. Het nummer was niet alleen de doorbraak van de band in eigen land, maar ook internationaal bleef het nummer niet onopgemerkt.
Fox the Fox was een Groningse formatie rondom Berth Tamaëla, die in 1981 de band oprichtte en verantwoordelijk was voor de muziek en productie. De pakkende teksten kwamen grotendeels uit de pen van toetseniste Silhouette Musmin, wiens stem en stijl mede het gezicht van de groep bepaalden. ‘Precious Little Diamond’ werd uitgebracht als tweede single van hun debuutalbum In The Dark of the Nite. Eerder, in 1983, haalde Fox the Fox de Tipparade met ‘Flirting and showing’.
Het aanstekelijke refrein van ‘Precious Little Diamond’ nestelde zich in het collectieve geheugen van de jaren tachtig-generatie. De combinatie van Tamaëla’s ritmische productie en Musmin’s sensuele vocals zorgde voor een sound die zowel op de dansvloer als op de radio onweerstaanbaar was. Het nummer brak door in meerdere Europese landen en zelfs in Amerika was er enige airplay, wat voor een Nederlandse band in dat tijdperk best bijzonder was.
‘Safe Haven’ is alweer de vierde track van Kensington in de nieuwe samenstelling met de Amerikaanse zanger Jason Dowd. Het is een bijzondere track, geïnspireerd op de persoonlijke herinneringen van gitarist Casper Starreveld aan zijn vader. Dat zie je terug in de lyric video bij de track.
“Ons huis was een veilige haven, en dit nummer is een grote dankbrief aan mijn ouders voor die warme, muzikale en veilige plek om in op te groeien. Ik ben diep in ons familiearchief met homevideo’s gedoken en heb een eerbetoon gemaakt, vooral aan mijn vader, die in feite een stoere rockster en gevechtspiloot was, maar tegelijkertijd de liefste en meest gastvrije familieman. Het spijt me zo dat je het grootste deel van het grote Kensington-avontuur hebt gemist, maar hierbij een kleine buiging van ons. Goede vlucht daarboven, pap.”
Kensington speelt op 3, 4 en 5 december 2025 in Ziggo Dome, Amsterdam.
Met haar nieuwe single Crystal Tears slaat Janne Schra een frisse muzikale richting in. Het nummer ademt een luchtige indiepop sfeer met een melancholische ondertoon, waarin zon en tranen elkaar vinden. Schra schreef het nummer na een persoonlijk moment van verdriet op een zonnig dakterras – een besef dat je niet je emoties bént, maar ze slechts hébt. Die gedachte vormt de kern van Crystal Tears, waarin licht en donker moeiteloos samenkomen.
Voor deze single werkt Janne voor het eerst samen met de Franse multi-instrumentalist en producer Albin de la Simone, bekend van zijn werk met onder andere Feist en Vanessa Paradis. Zijn handtekening is duidelijk hoorbaar in de subtiele, gelaagde productie vol vintage toetsen, akoestische elementen en sprankelende gitaren. De drums en percussie zijn van Raphaël Chassin (Nouvelle Vague) en de gitaarpartijen werden mede geschreven en ingespeeld door Laurens Radstake. De single is haar eerste release op het onafhankelijke label AT EASE en markeert het begin van een nieuw hoofdstuk in haar carrière.
Janne Schra brak ooit door als frontvrouw van Room Eleven en bouwde sindsdien een succesvolle solocarrière op, bekroond met een Edison, Zilveren Harp en diverse gouden en platina platen. Met Crystal Tears bewijst ze opnieuw haar klasse als zangeres én songwriter. Janne Scra staat vers toegevoegd op de Spotify playlist Brand Newvan Hitzound.
