Terug naar 24 juli, ,maar dan in 1982! Op deze dag kwam ‘Shy boy’ van Bananarama binnen in de Nederlandse Top 40. Het nummer werd geschreven geproduceerd door Steve Jolley en Tony Swain, met wie Bananarama voor het eerst samenwerkte. ‘Shy boy’ was te vinden was op hun debuut LP ‘Deep Sea Skiving’. Het nummer van de vriendinnen Sara Dallin, Siobhan Fahey en Keren Woodward kreeg aanvankelijk de titel “Big Red Motorbike”. De meiden van Bananarama vonden de teksten niet OK en veranderden het met Steve Jolley en Tony Swain in ‘Shy boy’.
Het nummer had een Motown vibe, waarbij de songwriters een nieuwe versie van succesvolle oude bands in gedachten hadden. Bananarama echter niet en daar zou later wrijving van komen. Siobhan Fahey : “Jolley & Swain wanted us to do their songs, not ours. They wanted a 1980s version of the old girl groups, disembodied voices. They didn’t see us as voices with ideas.”
Hun eerste LP genaamd ‘Deep sea skiving’ leverde dus de hit ‘Shy boy’ op. Ditmaal zonder Fun Boy Three. Die hadden Sara, Siobhan en Keren ook niet meer nodig, om de internationale charts te halen. Bananarama: “After ‘Shy Boy’ was really successful, we were recognized all the time. I remember once on the Number 8 bus coming back from Top Shop, these little kids behind us started singing ‘Shy Boy’ and it was really embarrassing. That’s the first time it ever happened.” In de Nederlandse Top 40 bereikte ‘Shy boy’ de 12e plaats.
Nieuwe muziek is onderweg van Anne-Marie! Het nummer heet ‘Cry baby’ en is haar eerste nieuwe singel sinds de geboorte van haar dochter Seven. De zwangerschap had ze lang geheim weten te houden, totdat er begin dit jaar op social media ruchtbaarheid aan werd gegeven door anderen. In april bevestigde Anne-Marie het heugelijke nieuws op Instagram: “2024 is my favourite year already. We have a new member of our gang ❤️ I know I need to tidy my wardrobe 🥴 we’re having bbqs everyday that the sun is shining 🤣 I’m so excited for the summer shows coming up, I’ve missed you all so much. I want cuddles please 🙋♀️’. “ De singel ‘Cry baby’ is een samenwerking van Anne-Marie met Clean Bandit & David Guetta. Wanneer het nummer, waar behalve Anne-Marie ook Kamille, Jack Patterson & Steve Mac hebben meegeschreven, is nog niet bekend. Anne-Marie zong ‘Cry Baby’vorige maand voor het eerst live in het Britse Scarborough Open Air Theatre.
Afgelopen maandag is de Britse muzikant John Mayall overleden. Hij kampte al geruime tijd met gezondheidsproblemen, aldus de familie. De muzikant overleed “vredig” en “omringd door zijn liefhebbende familie”. “Gezondheidsproblemen die John dwongen zijn epische tourcarrière te beëindigen, hebben uiteindelijk geleid tot vrede voor een van ‘s werelds grootste reizigers.”
John Mayall was de ongekroonde koning van de Britse blues. De Britse gitarist, toetsenist en componist was één van de mensen die de bluesmuziek in de jaren zestig van de twintigste eeuw immens populair maakten. In de invloedrijke, door hem opgerichte band John Mayall’s Bluesbreakers, hebben muzikanten gespeeld als Eric Clapton, Jack Bruce, Peter Green, John McVie, Mick Fleetwood, Mick Taylor en Walter Trout. De bekendste singel van John Mayall is zijn zelfgeschreven ‘Room to Move’, afkomstig van zijn akoestische album ‘The Turning Point’(1969).
Mayall richtte eerder de Bluesbreakers op, waar grote muzikanten als Eric Clapton, Peter Green, John McVie, Mick Fleetwood, Mick Taylor en Walter Trout in hebben gespeeld. Na Clapton werd Mick Taylor aangetrokken als gitarist, maar toen die in 1969 naar The Rolling Stones vertrok, was het voor Mayall tijd voor iets nieuws. Drums en elektrische gitaren werden aan de kant geschoven en ‘low volume music’ werd het motto. Met bassist Steve Thompson (jazz geschoold) in de band ging de groep naar Amerika voor het Newport Jazz Festival. In New York werd het concert in Filmore East vastgelegd voor de LP “The Turning Point”. Daarop o.a. de 5 minuten durende versie van ‘Room to move’ met Mayal manisch op de mondharmonica. De singel bereikte de 5e plaats in de Veronica Top 40. John Mayall werd 90 jaar.
Vandaag hebben de BLOSSOMS hun gloednieuwe singel uitgebracht. Het nummer heet ‘Perfect me’, dat geregisseerd is door James Slater (Sam Fender, Jamie T, Yard Act). ‘Perfect me’ is de opvolger van recente singels als “Gary” en “What Can I Say After I’m Sorry?” die op BBC Radio 1 veel aandacht kregen. Frontman Tom Ogden zegt: “‘Perfect Me wasn’t done in the normal way we make songs. Normally I write the song at home and then bring it to the lads. We just made this one from nothing. We had a synth sequence and built it up from scratch in the studio. The spontaneity of it resulted in it having a lot of energy. It’s about this perfect being that doesn’t exist.”
Blossoms staan in het voorprogramma van Tom Grennan in Gunnersbury Park op 10 augustus, gevolgd door de grootste headline-optreden van de band tot nu toe in Wythenshawe Park, Manchester op zondag 25 augustus.
Vandaag openen we de Kluis van de Flops voor ‘Half a million miles from home’ van Albert Hammond uit 1975. De zanger schreef het nummer samen met Mike Hazlewood en het was te vinden op zijn LP ‘Albert Hammond’. Dit was een zeer succesvol album, met de hits ‘I’m a train’, ‘I don’t wanna die in an air disaster’ en ‘New York City, here I come’. De uit Gibraltar afkomstige Hammond is behalve zanger ook een zeer succesvol songwriter.
Kort na zijn geboorte verhuisde Hammond met zijn familie van Engeland naar Gibraltar. Op zijn 16e waagde hij de oversteek naar Amerika, waar hij samen met Steve Rowland in 1966 de groep The Family Dogg vormde. In 1970 veranderde de band zijn naam tot Steve Rowland & The Family Dogg. Met ‘Sympathy’ scoorde deze groep een grote hit. Het bereikte de 2e plaats inde Veronica Top 40.
Zijn eerste solo hit in Nederland had Albert Hammond in 1972 met ‘It never rains in southern California’ . Hij schreef dit liedje ook al samen met tekstschrijver Mike Hazlewood. Mike had ook deel uitgemaakt van Steve Rowland & The Family Dogg. Het nummer werd uitgeroepen tot Alarmschijf en bereikte de 26e plaats in de Veronica Top 40. Het duo maakte nog veel meer songs samen. Zoals ‘The free electric band’ voor Hammond, maar ook andere artiesten werden rijkelijk bedeeld. Voor The Pipkins schreven ze bijv. ‘Gimme dat Thing’, ‘The air that I breathe’ ( voor The Hollies), ‘Make me an island’ en ‘You`re such a goodlookin woman’ voor Joe Dolan, ‘To all the girls I loved before’ (voor Julio Iglesias & Willie Nelson), ‘When I need you (voor Leo Sayer).
Succesvol was Albert Hammond echter niet met het melancholische ‘Half a million miles from home’. Deze singel haalde alleen de Tipparade.
Op 26 juli dropt Halsey haar nieuwe singel: ‘Lucky’. Het nummer wordt de voorbode van haar vijfde album. De plaat is de eerste die uitkomt bij het label Columbia. Daarvoor werkte Halsey samen met de Capitol Music Group. De hoes van de nieuwe plaat ziet er in elk geval wel heel roze uit met een blurry close-up van haar gezicht. In ‘Lucky’ zal een sample te horen zijn van de Britney Spears’ 2000 hit, ‘Lucky’.
De Amerikaanse zanger Duke Fakir is op 88-jarige leeftijd overleden. Hij was het laatst overgebleven originele bandlid van The Four Tops. Hij richtte in 1953 met Levi Stubbs, Renaldo ‘Obie’ Benson en Lawrence Payton de Four Tops op. Ze kenden elkaar al sinds de middelbare school. Daar was het ook dat ze met elkaar begonnen te zingen. Ze begonnen onder de naam The Four Aims. In 1956 kregen ze een contract aangeboden bij Chess Records. Om verwarring te voorkomen met The Ames Brothers kozen ze ervoor hun groepsnaam te wijzigen in Four Tops.
Het lukte echter lange tijd niet om door te breken. Een ontmoeting in 1963 met Berry Gordy zou daar verandering in brengen. Hij bood hen een contract aan bij Motown. Aanvankelijk waren ze daar actief als backing vocals bij sommige andere artiesten bij Motown, zoals The Supremes. Toen in 1964 het beroemde songwriterstrio Holland-Dozier-Holland een instrumentaal nummer had geschreven maar niet wist wat ze ermee moesten doen besloten ze er een tekst bij te verzinnen en er een nummer voor de Four Tops van te maken.
Dit nummer werd ‘Baby I Need Your Loving’ (1964), wat de eerste hit voor The Four Tops werd. De tijd van achtergrond koortjes was nu voorgoed voorbij. Een jaar later werd ‘Can’t Help Myself’ (Sugar Pie, Honey Bunch) hun eerste #1 hit in Amerika en werd de song met platina bekroond in Engeland. In 1966 schreven Brian Holland, Lamont Dozier en Eddie Holland de tweede #1 hit voor de Four Tops, ‘Reach Out, I’ll Be There’, wat zou uitgroeien tot hun meest bekende hit.
Even dreigde er een kink in de kabel te komen, toen het songwriters trio Holland-Dozier-Holland Motown verlieten eind 1967. Wat nu? Er moest op een andere manier naar materiaal worden gezocht en zo werd gekozen voor het opnemen van een aantal covers. Zoals ‘Walk Away Renée’ (The Left Banke) en ‘If I Were A Carpenter’ (Tim Hardin)”het werden ook kas krakers! Toen Motown in 1972 aankondigde te vertrekken naar Los Angeles verlieten ze het label.
Ze kregen een contract bij ABC-Dunhill. Daar ging even beter met de Four Tops en kregen ze top 10-hits in Amerika met ‘Keeper Of The Castle’ en ‘Ain’t No Woman Like The One I’ve Got’. Maar langzaam maar zeker ging de carrière van de groep als een nachtkaars uit. Hoewel in Amerika ‘Don’t walk away’ flopte, werd het nummer in Nederland in 1981 onverwacht een grote hit. De overstap naar het Arista label leverde in 1988 nog twee grote internationale hits op: ‘Indestructible’ en het door Lamont Dozier en Phil Collins geschreven ‘Loco in Acapulco’.
De Four Tops bleven uiteindelijk zo’n veertig jaar lang optreden in dezelfde samenstelling. Tussen 1997 en 2008 overleden de drie andere leden aan kanker en werden ze vervangen door nieuwe zangers. Fakir bleef uiteindelijk tot eind vorig jaar met de groep optreden en bleef dus ruim zeventig jaar een Four Top. Afgelopen zaterdag kondigde hij pas zijn officiële pensioen aan. Duke Fakir stierf op 22 juli 2024, 2 dagen na zijn pensioen op 88-jarige leeftijd.
Jimin, die we kennen van BTS, leverde afgelopen zijn tweede solo album ‘Muse’ af. Van de plaat is ‘Eho’ zijn nieuwe singel, die intussen goede zaken doet in Amerika, Engeland en Azië. Eind 2023 meldde Jimin zich aan als soldaat in actieve dienst om zijn Koreaanse verplichte militaire dienstplicht te vervullen. Begin 2024 rondde hij de basisopleiding af en werd hij ingedeeld bij een artillerie-eenheid. Aan de track ‘Who’ schreef o.a. Jon Bellion mee. Er verschijnt vandaag ook een EP met 7 remixes van de singel.
Sandy Posey is overleden. We kennen de Amerikaanse zangeres vooral van haar grote hit ‘I take it back’ uit 1967. Ze begon haar carrière als achtergrond zangeres in de sixties. Zo zong ze bijvoorbeeld mee op nummers van Elvis Presley, Bobby Goldsboro , Joe Tex en Percy Sledge (ze zong ook mee bij ‘When a Man Loves a Woman’). In 1965 trok ze de stoute schoenen aan en besloot solo haar kans te wagen. Haar eerste plaat nam ze op onder de naam Sandy Carmel: ‘Kiss me goodnight’. Deze werd niet opgepikt en flopte daardoor.
Sandy liet zich niet ontmoedigen en dat was maar goed ook, want met de opvolger werden meer dan een miljoen platen verkocht. Dat was het Martha Sharp-nummer ‘Born A Woman’, die ze opnam in Nashville. In Nederland werd dit een bescheiden hit. Ook het nummer ‘Single Girl’ verkocht goed en bereikte de Britse top 20. In Nederland werd ‘I Take It Back’, een nummer dat gaat over een meisje dat het uit wil maken met haar vriend, maar haar woorden direct terugneemt als ze ziet dat hij daardoor helemaal van streek raakt, haar grootste hit. In 1967 bereikte deze singel de 4e plaats in de Veronica Top 40.
In 1968 kwam Posey naar Nederland, waar ze optrad op het Grand Gala du Disque Populaire. In hetzelfde jaar trouwde ze met Wade Cummings, een Elvis Presley-imitator die optreedt onder de naam Elvis Wade. Begin jaren zeventig veranderde Sandy Posey haar muzikale koers en richtte zich op country muziek. Hiermee was ze in Amerika redelijk succesvol en scoorde er meerdere malen mee in de Billboard Country chart.
Na 1983 bleven de hits uit, maar ze bleef nog lange tijd optreden, soms samen met haar man. Sandy Posey werd 80 jaar.
“Dead man’ is de nieuwe singel van Alessia Cara. De uit Canada afkomstige zangeres schreef het nummer samen met haar producer Mike Elizondo. De track wordt de voorbode van haar vierde album, dat dit najaar wordt verwacht. Cara legt uit waar het nummer over: “The song is about a relationship that has come to an end and is like the last final grasp of trying to hold onto what is left of this relationship. Basically, looking at the other person and metaphorically shaking them and saying ‘I am really trying my best to hold here, but if you don’t want to be held onto then there’s nothing left of this’. I feel like I am talking to a dead man.”
