Als Yaron Cohen op acht jarige leeftijd naar het Eurovisie Songfestival kijkt en daar Ofra Haza voor Israel ziet eindigen op de 2e plaats (1983) is het duidelijk: ik wil later naar het Eurovisie Songfestival! Yaron wordt later Sharon. In 1992 ontmoette ze de toen 27-jarige deejay Offer Nissim, die in een gaydiscotheek van Tel Aviv werkte. Sharon trad daar met een travestieact op onder de naam Sa’ida. De deejay was ervan overtuigd dat Sa’ida een succesvolle artieste kon worden.
Samen gingen ze experimenteren met dancemuziek. Ze namen een single op die ze onder de naam Offer Nissim ft. Danna uitbrachten. ‘Sa’ida Sultana’ (My name is not Sa’ida), een cover van Whitney Houstons nummer My Name Is Not Susan, werd echter een hit. Zelfs in de gayscene van New York werd het nummer vaak gedraaid. “Daar stond ik dan, terwijl iedereen uit z’n dak ging op mijn nummer” zei Sharon hierover. Pas na de tweede single noemde Sharon zichzelf Danna International en niet veel later werd het Dana.
In 1998 kwam eindelijk haar droom uit. Israeli Broadcasting Company selecteerde Dana International om met het nummer ‘Diva’ Israël te vertegenwoordigen op het Eurovisiesongfestival. Streng gelovige joden spraken er schande van. “Maar”, zei Dana International in een interview: “Die kan ik wel aan”.
Ze kwam in het middelpunt van de belangstelling toen de Europese media erachter kwamen dat Dana een transseksuele zangeres is. Jean-Paul Gaultiet ontwierp de jurk die Dana droeg tijdens haar optreden in Birmingham Wembley Arena. Dit was het eerste Eurovisiesongfestival waarbij het publiek via televoting hun stem kon uitbrengen.
‘Diva’ werd geschreven door Svika Pick en Yoav Ginai. Op 9 mei 1998 won het nummer het drieënveertigste Eurovisiesongfestival voor Israël. Het was een nipte, want Engeland (Imaani) en Malta (Chiara) scoorden maar enkele punten minder. Edsial Rombley werd voor Nederland 4e met ‘Hemel en aarde’.
