Terug naar 8 februari, maar dan in 1979! Op deze dag ging de Paradeplaat van de TROS op Hilversum 3 naar ‘Heart of glass’ van Blondie. Het nummer werd geschreven door zangeres Debbie Harry en gitarist Chris Stein en geproduceerd door Mike Chapman. Het is te vinden op de LP ‘Parallel lines’. Er bestaat al een eerdere versie van het nummer, voordat de groep doorbrak in Nederland met ‘Denis, Denis’. Die eerdere versie name ze in 1974 op als ‘Once I had a love’. Deze uitvoering was langzamer, meer gericht op een funk sound met een discobeat. Deze versie was geïnspireerd door het nummer “Rock the Boat” van The Hues Corporation uit 1974.
In 1978 werd ‘Heart of Glass’ opnieuw opgenomen en kreeg een meer pop georiënteerd geluid. Harry vertelde dat het een van de eerste nummers is die Blondie heeft geschreven, “maar het duurde jaren voordat we het goed op konden nemen. We probeerden het als ballad en als reggaenummer, maar het werkte nooit echt. De tekst ging niet over iemand. Het was gewoon een klacht over een verloren liefde.” Pas nadat Chapman werd aangenomen als producent van Parallel Lines, werd besloten om een discoversie van het nummer op te nemen. Op de uiteindelijke opname is de eurodisco van Giorgio Moroder van grote invloed geweest.
Blondie kreeg aanvankelijk veel kritiek over het opnemen van het disconummer, aangezien zij een van de voornaamste bands in de toenmalige new wavescene in New York waren. De punk- en new wave-bewegingen waren juist tegen disco en de groep werd ervan beschuldigd dat zij zichzelf overgaven aan de mainstreammuziek. Zelfs drummer Clem Burke wilde het nummer oorspronkelijk niet live spelen, maar nadat het een grote hit werd, zei hij: “Ik denk dat ik het wel moet doen”. De singel ‘Heart of glass’ werd een wereldwijde hit. Zo stond de plaat op nummer 1 in o.a. Amerika, Engeland, Australië, Nieuw-Zeeland, Canada, Duitsland, Zwitserland en Oostenrijk. “Heart of glass’ werd uitgeroepen tot Alarmschijf en TROS Paradeplaat en bereikte de 5e plaats in de Nederlandse Top 40.
Op 11 april, maar dan in 1981, ging de Alarmschijf van de Nederlandse Top 40 naar ‘Making your mind up’ van Bucks Fizz. Het was de Britse inzending van het Eurovisie Songfestival. Het nummer werd geschreven door Andy Hill en John Danter. In de Britse voorronde versloeg het viertal de groep Liquid Gold, die eerder succesvol was met ‘Dance yourself dizzy’. De 26e editie van het festival vond plaats in Dublin, de hoofdstad van Ierland, want Johnny Logan won een jaar eerder met ‘What`s another year’.
Bucks Fizz was als groep ontstaan na uitgebreide audities. Eén van de zangeressen was Cheryl Baker, die in 1978 als lid van Co Co niet verder kwam dan de 11e plaats met ‘The bad old days’. Dat was met Bucks Fizz wel anders. Niet alleen dankzij het catchy nummer, maar ook de opvallende stunt, dat de twee jongens tijdens het slotrefrein de rokken van de meisjes wegtrokken. Een slim idee van hun manager Nichola Martin, zelf ooit lid van de meidengroep Rags.
Het was nog wel even schrikken, toen Bucks Fizz begon met de eerste repetities. Het Ierse Songfestival orkest had geen saxofonist. De schrijvers van het nummer, Andy Hill en John Danter, schrokken zich wezenloos. “Had dat eerder gezegd!”, zegt het duo “Dan hadden we die zelf meegenomen!” Maar ook zonder de saxofoon weet het Britse kwartet de overwinning naar zich toe te trekken.
De Duitse Lena Valaitis, die met vier punten verschil verloor, was een slecht verliezer. “Mijn liedje is beter dan dat knullige Making Your Mind Up”, luidde destijds haar commentaar. Maar het publiek oordeelde anders! “Making Your Mind Up’ werd een groot commercieel succes. Het werd een nummer 1 hit in de Nederlandse Top 40, net zoals in Engeland, België, Spanje, Israël, Noorwegen, Duitsland, Denemarken, Oostenrijk en Ierland.
Terug naar 1 februari, maar dan in 1979! Op deze dag ging de Paradeplaat van de TROS op Hilversum 3 naar ‘Lay your love on me’ van Racey. Het waren Mike Chapman en Nicky Chinn, die het nummer hadden geschreven. Het stond op het album ‘Smash and Grab’. Racey werd in 1976 opgericht en bracht een jaar later de single ‘Baby It’s You’ (geschreven door Chris Norman van Smokie) uit. Een hit werd het echter niet. Het succes kwam pas toen de band ging samenwerken met producers Chinn & Chapman; ‘Lay Your Love On Me’ en ‘Some Girls’ (oorspronkelijk bedoeld voor Blondie) werden in Nederland hun grootste hits. Beide singels stonden op de LP ‘Smash and grab’. In Engeland behaalde Racey met ‘Lay your love on me’ de derde positie. In de Nederlandse Top 40 behaalde de groep de nummer 1. Zowel in Engeland als ons land werd de singel bekroond met een gouden plaat.
Op 4 april, maar dan in 1981, ging de Alarmschijf van de Nederlandse Top 40 naar ‘Chanson d’amour’ van BZN. Het nummer werd geschreven door Thomas Tol, Jan Tuijp en Cees Tol. Het nummer stond op de LP ‘Friends’, waar ook de grote hit ‘The old calahan’ op was te vinden. In deze periode was Jan Keizer alweer een aantal jaren de zanger. Tussen 1969 en 1974 was hij drummer bij diezelfde band. In 1974, als BZN beslist om de muzikale koers te wijzigen, ruilde Keizer de drumstokjes in voor de microfoon van Jan Veerman. Naast zijn werk als zanger, schreef Keizer ook liedjes en teksten voor BZN. Eerst verschijnen er nog rocksongs als ‘Bad, bad woman’, ‘Rolling around the band’ en ‘Sweet silver Anny’, maar in 1976 werd de koers radicaal verlegd. In 1976 werd Annie Schilder gevraagd door drummer Jack Veerman als zangeres. ‘Mon Amour’ werd de eerste hit poging: met groot succes! De palingsound deed zijn intrede en BZN begon aan een lange periode van grote populariteit.
De enorme populariteit van BZN begin jaren 80 liet zich onder andere vertalen in een platina muziekcassette voor het album ‘Grootste Hits’ uit 1980, goed voor 100.000 verkochte exemplaren. Dat was de enige muziekcassette waarvoor ooit platina is gegeven in de Nederlandse muziekgeschiedenis. Ook het album ‘Friends’ werd platina in Nederland. Ook in Zuid Afrika kreeg BZN voor deze LP platina uitgereikt. De singel ‘Chanson d’amour’ bereikte de 3e plaats in de Nederlandse Top 40 en leverde BZN ook een platina plaat op.
Terug naar 25 januari, maar dan in 1979! Op deze dag ging de Paradeplaat van de TROS op Hilversum 3 naar ‘Contact’ van Edwin Starr. Deze disco singel schreef Starr samen met Robert Dickerson & Arthur Pullam en was te vinden op zijn LP ‘Clean’. Starr Starr maakte aan het einde van de jaren vijftig zijn debuut met The Futuretones. Na zijn militaire diensttijd vestigde Starr zich in Detroit, waar hij tekende bij het Ric-Tic-label. In 1968 werd deze maatschappij overgenomen door Motown en brak Starr door in Nederland met ‘Twenty-Five Miles’ (1969). Een jaar later werd ‘War’ een hit in de Veronica Top 40. ‘Contact’ werd zijn derde en laatste hit in ons land. Het behaalde de 19e plaats in de Nederlandse Top 40.
Op 28 maart, maar dan in 1981, ging de Alarmschijf van de Nederlandse Top 40 naar ‘And love goes on’ van Earth, Wind & Fire. Het nummer werd geschreven door Brenda Russell, Maurice & Verdine White en David Foster, Larry Dunn. Het was de enige hit van de LP ‘Faces’. In Amerika werd dit album met goud bekroond. De groep werd al in 1969 opgericht in Chicago door o.a. Maurice White. Eerst onder de naam van Salty Peppers, maar dat klonk White niet universeel genoeg. Zo werd het Earth, Wind & Fire oftewel EWF. In Amerika brak de band door in 1973 met hun vierde LP ‘Head to the sky’. Hoger dan de 27e plaats kwam het niet in de Billboard Album lijst, maar werd uiteindelijk wel met platina bekroond. Nederland volgde twee jaar later met succes voor de singel ‘Shining star’. In 1978 volgde o.a. de top tien hit ‘Fantasy’ en in 1979 deed ‘Boogie wonderland’ dat ook. Zo hoog kwam ‘And love goes on’ niet: deze behaalde de 21e plaats in de Nederlandse Top 40.
Terug naar 18 januari, maar dan in 1979! Op deze dag ging de Paradeplaat van de TROS op Hilversum 3 naar ‘Some kind of wonderful’ van Grand Funk Railroad. Het nummer werd geschreven door John Ellison en werd in 1967 voor het eerst op singel gezet door Soul Brothers Six. Hun versie werd echter geen succes. Maar wel in de cover versie van Grand Funk Railroad. Al in 1974, om precies te zijn, want toen bracht de band het voor de eerste keer uit. Deze band ontstond uit een solide arbeidersklasse van Flint, Michigan, die een grondslag was voor een nieuwe generatie van rockers. Mark Farner (zang/gitaar/mondharmonica/toetsen), Don Brewer (drums/zang) en Mel Schacher (basgitaar/zang) vormen Grand Funk Railroad in 1969 na het uiteenvallen van “Terry Knight and the Pack”. Terry Knight werd producer van de eerste GFR platen.
Hun eerste LP “On Time” en de tweede elpee “Grand Funk” verschenen nog in datzelfde jaar. Het meest opvallende van de groep was de rauwe blues-rock klank van de gitarist Mark Farner. Zijn stijl is een vervolg op de rockgitaarevolutie van de gitaarhelden uit de jaren zestig. Hun doorbraak kwam tijdens het Atlanta Pop Festival. Het derde album “Closer To Home” in 1970 was anders in vele aspecten, de muziek meer gepolijst en de teksten diepzinniger. De opname van het tweede Atlanta Pop Festival in 1970 werd gebruikt voor “Live Album”.
In Nederland is Grand Funk Railroad vooral bekend geworden van de singel ‘Some kind of wonderful’. In Amerika bereikte de rocktrack de 3e plaats in de Billboard Hot 100 (1974). In 1979 kwam er een heruitgave en ditmaal scoorde Grand Funk Railroad er ook mee in de Nederlandse Top 40, waar de 13e plaats werd genoteerd.
Op 21 maart, maar dan in 1981, ging de Alarmschijf van de Nederlandse Top 40 naar ‘Mister sandman’ van Emmylou Harris. Het nummer werd heel wat eerder, in 1954, geschreven door Pat Ballard. Het werd in dat jaar ook voor het eerst op de plaat gezet. Eerst door Vaughn Monroe & his orchestra en later in 1954 door The Chordettes & Four Aces. In januari 1978 namen Emmylou Harris, Dolly Parton en Linda Ronstadt samen een versie van het nummer op voor een gepland trioalbum, dat echter niet werd uitgebracht.
Uiteindelijk verscheen ‘Mr. Sandman’ van Emmylou op haar album ‘Evangeline’ uit 1981. Als trio, samen met Dolly Parton en Linda Rondstadt. Maar wel, met de afspraak, dat dit nummer niet op singel mocht worden uitgebracht. Dat had het er weer mee te maken, dat Dolly en Linda werkzaam waren bij een ander platenlabel dan Harris. Maar laatstgenoemde veranderde van mening. Harris besloot ‘Mr. Sandman’ wel op singel uit te brengen, maar dan solo. Ze zong dus alle drie delen in, om geen gedoe met de andere labels te krijgen. Haar versie werd een commercieel succes en behaalde in verschillende landen de top tien. Ook bij ons, want hier noteerde Emmylou Harris de 8e plaats in de Nederlandse Top 40.
Terug naar 11 januari, maar dan in 1979! Op deze dag ging de Paradeplaat van de TROS op Hilversum 3 naar ‘My life’ van Billy Joel. Hij schreef het nummer voor zijn album ‘52nd Street’ uit 1978. Phil Ramone was de producer van de song, dat gaat over een man die zijn vrouw zat is en op eigen benen wil staan. In de backing vocals hoor je Peter Cetera en Donnie Dacus van de band Chicago. Voor zijn 6e album had Joel ook enkele jazz musici ingehuurd, om een nieuwe sound te creëren. De LP, waar o.a. ook ‘Honesty’ op te vinden was, bereikte in Amerika de eerste plaats van de album chart. Ook leverde het Billy Joel twee Grammy’s op. De singel ‘My life’ behaalde in Amerika de 3e plaats in de Billboard Hot 100. In de Nederlandse Top 40 was een 23e plek weggelegd voor ‘My life’.
Op 14 maart, maar dan in 1981, ging de Alarmschijf van de Nederlandse Top 40 naar ‘One night affair’ van Spargo. Het nummer werd geschreven door frontman Ellert Driessen en geproduceerd door Joël David, Dicky Lafour en Spargo. Het verscheen begin 1981 en was afkomstig van hun album ‘Go’. Op de plaat speelde Zeth Mustamu, toenmalig percussionist van Massada, mee als gastmuzikant. Het album werd opgenomen in o.a. Studio 150 in Amsterdam. Naast ‘One night affair’ stond ook de succesvolle singel ‘Just for you’ op de LP.
Begin 1980 brak Spargo door in Nederland met het nummer ‘You and me’ uit dat ook door Driessen werd geschreven. Het werd een nummer 1-hit in Nederland en België en kwam ook hoog in de hitlijsten in Italië, Duitsland en Zweden te staan. In Nederland leverde het succes van de groep een Zilveren Harp op in 1981. Na het matige succes van ‘Sometimes’ (eind 1980) bracht ‘One night affair’ de band met zanger Ellert Driessen en zangeres Lilian Day Jackson terug in de top 5. De singel behaalde de vierde plaats in de Nederlandse top 40.
