Nu ‘Schultenbräu’ wat minder in de belangstelling staat, komt Donnie deze vrijdag al rap met de opvolger! Zijn nieuwe singel heet ‘Vakantie’. Niet alleen, maar zoals de rapper zelf zegt: “Samen met de legendarische Corry Konings en de beste Nederlandelijke rapper ooit: De Prins Extince.” Donnie wilde altijd al graag een pokkoe maken met Extince. “En op z’n duits gezegd: het Moment Suprême 😂 💪🏼(kan ‘t nog steeds niet geloven) is daar,” aldus Donnie. De Tropiaanse foute banger komt uit op 28 juli.
Vandaag viert Don Henley zijn 76e verjaardag. Gefeliciteerd! De rockmuzikant is vooral bekend als drummer en één van de leadzangers van de Amerikaanse band Eagles, waar hij speelde vanaf 1971 tot 1980. (Toen nam de band -tijdelijk- afscheid) Don Henley zong veel Eagles-klassiekers, waaronder: ‘Hotel California’, ‘Witchy Woman’, ‘One of These Nights’, ‘Desperado’, ‘Life in the Fast Lane’ en ‘The Long Run’. Stuk voor stuk grote hits in de Nederlandse Top Veertig en allemaal uitgegroeid tot rock classics.
Don Henley verhuisde in 1970 van Texas naar Los Angeles, om een album met zijn vroegere band Shiloh op te nemen. Kort daarna ontmoette Henley er Glenn Frey. Beiden werden leden van de begeleidingsband van Linda Ronstadt en richtten in 1971 Eagles op. Het eerste album van Eagles, met daarop de hit ‘Take It Easy’ kwam uit in 1972. Die band stopt in 1980, maar kwam vanaf 1994 weer bij elkaar.
Na het uiteengaan van Eagles in 1980 begon Henley een succesvolle solocarrière. Zijn eerste soloalbum verscheen in 1982. Niet echt een commercieel succes, maar twee jaar later volgde al het album Building the Perfect Beast, dat opviel door het gebruik van synthesizers en zich daardoor enigszins distantieerde van de countryrock-klank van Eagles. Op deze LP stond de singel ‘The Boys of Summer’, dat de eerste plaats bereikte in de Billboard Hot 100. Het daaropvolgende album, The End of the Innocence, kwam uit in 1989. Voor de daarvan afkomstige titeltrack (geschreven met Bruce Hornsby) ontvangt hij een Grammy Award. Don verkocht solo wereldwijd meer dan 10 miljoen albums en behalve ‘The boys of summer’ en ‘The end of innocence’ werden ook ‘Dirty Laundry’ en ‘New York Minute’ internationale successen. In 2015 verscheen Henleys laatste singel: ‘Take a picture of this’. Het nummer stond op zijn album ‘Cass County’, wat verwijst naar de regio waar hij opgroeide.
Met de Eagles heeft Henley wereldwijd meer dan 150 miljoen albums verkocht en zes Grammy Awards gewonnen, naast de drie Grammy’s die Henley voor zijn solowerk heeft ontvangen.
Op 3 november 1979 ging de Alarmschijf van de Stichting Nederlandse Top Veertig naar ‘Weekend’ van Earth & Fire. Het nummer werd geschreven door Gerard Koerts voor het album ‘Reality fills fantasy’. Bijna was dit nummer niet eens uitgebracht. De platenmaatschappij (Polydor) zag er niets in en Earth & Fire eerlijk gezegd evenmin. De LP was een mengeling van de progressieve rock- en popmuziek, waar de groep mee groot was geworden. Tussen die nummers stond de aanvankelijk onopvallende track ‘Weekend’. De keus voor de eerste single viel op dat nummer.
Door wie dan wel? Het antwoord: door de mensen van het label Phonogram. Nadat platenmaatschappij Polydor in 1978 het platencontract met Earth & Fire niet meer wilde verlengen stapte Earth & Fire over naar dit label. De mensen van Phonogram hadden demo`s gehoord van nieuwe Earth & Fire songs en pikten er onmiddellijk ‘Weekend’ uit. De groep rond Jerney Kaagman was eigenlijk heel verbaasd: “Het was zo`n eenvoudig moppie vergeleken bij wat we anders deden”. Aan het succes droeg ook TOP POP bij, waar Jerney een dansje deed in een blauw sensuele broekpak. Alleen al in Nederland werden er meer dan 100.000 singles van verkocht en bereikte het hier de eerste plaats in de Nederlandse Top Veertig. Het was hun tweede nummer 1 hit, na ‘Memories’. Ook in het buitenland sloeg ‘Weekend’ sterk aan. In 1980 werd Earth & Fire onderscheiden met de Conamus Exportprijs.
Jerney Kaagman viert vandaag haar 76e verjaardag. Gefeliciteerd! Zij was het boegbeeld van één van de beste bands uit Nederland: Earth & Fire. Daarnaast werd ze onder meer voorzitter van Stichting Conamus (later Stichting Buma Cultuur geheten), van de BV Pop en jurylid van het televisieprogramma Idols (2002 – 2008). Haar carrière in de muziek ging in september 1969 van start toen ze werd gevraagd als zangeres bij de Haagse popgroep Earth & Fire. Ondertussen deed Kaagman mee aan het televisieprogramma Beat behind the dikes, waarin ze mee zong in de supergroep “Holland” die de eenmalige single Hans Brinker symphony (1971) uitbracht.
Earth & Fire brak in 1970 door in de Veronica Top Veertig met de single ‘Seasons’, geschreven door Golden Earring-gitarist en -zanger George Kooymans. Het nummer bereikte een tweede plaats, en nog in hetzelfde jaar maakte Earth & Fire hitsingles als ‘Ruby is the one’ en ‘Wild and exciting’. Met het album ‘Song of the Marching Children’ bracht de groep een van de eerste Nederlandse conceptalbums uit.
Met Jaap Eggermont als producer maakte Earth & Fire in 1972 voor het eerst een nummer één-hit: ‘Memories’. Ook in de daaropvolgende jaren scoorde de band een aantal hits, waaronder ‘Maybe tomorrow, maybe tonight’ (1973) en ‘Love Of Life’ (1974). Ook buiten Nederland begon belangstelling te ontstaan voor de muziek van Earth & Fire. De daaropvolgende jaren werden er nog een paar albums en singles uitgebracht, met wisselend succes.
In 1978 werd Frits Hirschland manager, en kwamen er een nieuwe bassist Bert Ruiter (ex-Focus) en drummer Ab Tamboer. Polydor keurde echter in 1979 de demo’s voor het album Reality Fills Fantasy af. Met de single ‘Weekend’ scoorde Earth & Fire echter een grote internationale hit. Daar droeg het blauwe sensuele broekpak van Jerney zeker aan bij. Alleen al in Nederland werden er meer dan 100.000 singles van verkocht en bereikte het hier de eerste plaats. In 1980 werd Earth & Fire onderscheiden met de Conamus Exportprijs.
Jerny Kaagman maakte twee solo albums: ‘Made on earth’ (1984, met Hans van Hemert) en ‘Run’ (met o.a. Edwin Schimscheimer en Ton Scherpenzeel). In december 2008 maakte Jerney bekend via de politiek voor de muziekindustrie onder meer beleid te willen maken tegen het downloaden van illegaal op internet geplaatste muziek. Tijdens haar afscheidsreceptie bij Buma Cultuur in 2009 werd Kaagman gedecoreerd als ridder in de Orde van Oranje-Nassau.
Kaagman woonde sinds 1974 samen met Bert Ruiter, basgitarist bij Focus en Earth & Fire, en producer. Hij overleed in het voorjaar van 2022. Een tragisch verhaal, zeker omdat Bert voor Jerney zorgde tot zijn dood. Vanwege de ziekte van Parkinson (sinds 2012) werd Jerney tegen wil en dank steeds afhankelijker van hem werd. Jerney Kaagman woont nu in het Rosa Spierhuis.
Op 4 juli, maar dan in 1981, komt Elton John binnen in de Nederlandse Top Veertig met ‘Nobody wins’. De singel was afkomstig van zijn vijftiende album ‘The Fox’ uit datzelfde jaar. In tegenstelling tot de meeste songs van deze LP, werd ‘Nobody wins’ niet geschreven door Elton John en zijn schrijfmaatje Bernie Taupin, maar door Jean-Paul Dreau en Gary Osborne. Hoe dat precies zat? Wel: Elton was in 1980 in St. Tropez, waar hij het liedje ‘J’veux d’la tendresse’ hoorde van zangeres Janic Prevost. Het was geschreven door Jean-Paul Dreu. Elton vond het een prachtig nummer en riep de hulp in van Gary Osborne. Met hem werkte Elton ook geregeld samen. Ze overlegden samen over de songtekst. Deze heeft te maken met de afstandelijke en moeilijke relatie die Elton had met zijn vader: “When the love falls apart, nobody wins”. De LP ‘The Fox’ was de eerste die Elton maakte met het label Geffen Records. ‘Nobody wins’ was niet één van de grootste hits van Elton. Het nummer behaalde de 31e plaats in de Nederlandse Top Veertig.
Vandaag viert Vince Clarke, geboren als Vincent John Martin, zijn 63e verjaardag. Gefeliciteerd! Deze Britse muzikale duizendpoot maakte van verschillende succesvolle popgroepen deel uit, waaronder Depeche Mode, Yazoo en Erasure. Vince Clarke groeide op in Basildon en studeerde eerst viool en vervolgens piano. In de late jaren 70 vormde Clarke met een schoolvriend de band No Romance in China, die een kort leven had. In 1979 vormde hij samen met Martin Gore de groep French Look, later hernoemd in Composition of Sound. Vince Clarke was in eerste instantie de zanger.
In 1980 werd zanger Dave Gahan toegevoegd aan de band en werd de naam weer veranderd in Depeche Mode. Deze band maakte aanvankelijk met synthesizers gemaakte electro popmuziek. Het eerste album was ‘Speak and spel’l met de Britse hitsingles ‘New life’ en ‘Just can’t get enough’ in 1981. Depeche Mode verkreeg hierna internationale bekendheid.
Clarke verliet Depeche Mode vlak na het uitbrengen van dat eerste album. Hij vormde toen met zangeres Alison Moyet een nieuwe electro popband, genaamd Yazoo, die enkele grote hits wist te scoren, waaronder ‘Only you’ en ‘Don’t go’. In 1983 ging Yazoo uit elkaar, waarna Alison Moyet een succesvolle solocarrière begon. In de volgende twee jaren werkte Clarke met verschillende artiesten samen, zoals met Feargal Sharkey als The Assembly met de hit ‘Never never’.
In 1985 ging het bloed toch weer kriebelen: Vince Clarke plaatste een advertentie in Melody Maker voor een zanger, bedoeld voor een act waar Vince zelf ook in wilde meespelen. De 41ste aanmelding op de advertentie was van ene Andy Bell. Met hem klikte het en een nieuwe band was geboren: Erasure. Deze band werd later een van de best verkopende groepen in de Britse geschiedenis. De singels ’Sometimes’ en ‘ABBA-Esque’ waren slechts enkele van de internationale hits van het duo. Zijn meest recente album ‘2Square’ maakte hij in 2016.
We doen een nieuwe greep in de Kluis van de Flops en stuiten zowaar op Electric Light Orchestra. ELO heeft heel veel hits op zijn naam gebracht en ‘Confusion’ hoort daar ook bij. Dan wel in het buitenland, want hier in Nederland haalde deze singel met een dubbele A-kant (Last train to Londen stond op de andere kant) Frontman Jeff Lynne schreef en produceerde ‘Confusion’ voor zijn LP ‘Discovery’. Daar stonden o.a. ook ‘Shine a little love’, ‘The diary of Horace Wimp’en ‘Don’t bring me down’ op. Het album verscheen net als de singel in 1979. ‘Discovery’ was het eerste nummer 1-album van de band in Engeland, die op die positie binnen kwam en daar vijf weken bleef staan. De LP leverde ELO in Engeland dubbel platina op. De singel ‘Confusion’ behaalde de 8e plaats in Engeland. Ook in Ierland, Duitsland, Oostenrijk en Zuid Afrika behaalde ELO de top tien.
Elke dag staan we bij Hitzound stil bij de Alarmschijf. Het was de plaat die in 1969 officieel werd geïntroduceerd door Radio Veronica en werd wekelijks gekozen en veel gedraaid. (na het hele uur) Vanaf 1 november 1969 startte Radio Veronica officieel met de Alarmschijf. Daarmee is het de oudste, nog altijd gekozen hit tip van de Nederlandse radio. Voordat de DJ`s van het eerste uur de Tipparade gingen samenstellen was er al een voorlopige Tipparade in het leven geroepen bij de zee zender. Deze werd gestart door Rob Out en uitgezonden na de Veronica Top Veertig vanaf 15 juli 1967.
Op 5 oktober 1979 ging de Alarmschijf van de Stichting Nederlandse Top Veertig naar ‘Heartache tonight’ van Eagles. Het werd geschreven door Don Henley, Glenn Frey, Bob Seger en J. D. Souther. ‘Heartache tonight’ was de eerste single van hun zesde studioalbum ‘The Long Run’. Het nummer ontstond tijdens een jamsessie tussen Frey en songwriter Souther, in het huis van Glenn Frey. De twee schreven het eerste couplet terwijl ze naar liedjes van Sam Cooke luisterden. Maar het refrein? Ze kwamen er niet uit en Glen besloot Bob Seeger te bellen. Ze vroegen zijn hulp en zongen hem het eerste couplet voor. Seeger hielp hen telefonisch aan hoe het refrein zou moeten zijn van ‘Heartache tonight’.
Bob Seeger herinnerde zich: “Heartache” Tonight started with me and Glenn at his house. I was playing bass and he was playing guitar. He had this little thing: “Somebody’s gonna hurt somebody.” He wanted to write a shuffle. So we’re playing that groove, and Glenn’s singing the verses, and suddenly, out of the blue, the chorus came into my head. “There’s gonna be a heartache tonight, heartache tonight, I know.” I started singing that and Glenn goes: “Yeah!”. I took what he was singing about and jumped right into the chorus.” De singel bereikte de 1e plaats in de Billboard Top 100. In de Nederlandse Top Veertig behaalden de Eagles de 16e plaats.
Everything But the Girl dropt de video voor hun nieuwste single ‘No one knows we’re dancing’. De song staat op hun comebackalbum ‘Fuse’, dat dit voorjaar uitkwam. Hun laatste LP dateert alweer van 24 jaar terug: ‘Temperamental’. De band, bestaande uit Ben Watt en Tracey Thorn, werd bekend in de eighties met hits als als ‘Each and everyone’ en de mega klapper ‘Missing’. Over de nieuwe single ‘No one knows we’re dancing’ zegt Tracey: “I think we all missed the communality of nightlife and going out during the pandemic. The song is a eulogy to the heyday of packed Sunday clubs – the faces, the secret life, the clubs where Ben DJ’d in the early 2000s.”
“The tempo is deliberately dreamlike,” vult Ben Watt aan. “Slowed-down disco, like a memory. We asked producer-DJ Ewan Pearson to add some body to the groove and he sprinkles some delicious extra synth lines and thickens the Italo-flavoured drums.”
Op 22 juni, maar dan in 1974, komt Earth & Fire binnen in de Veronica Top Veertig met ‘Love of life’. Het nummer werd geschreven door de broertjes Chris en Gerard Koerts en Hans Ziech. Voor de productie tekende Jaap Eggermont. Het nummer stond op de Nederpop klassieker ‘To the World of the Future’. Op dit album stond ook de single ‘Only time will tell’. Maar ook waren meer experimentele stukken te beluisteren, zoals het imponerende ‘Voice from Yonder’ en het sfeervolle ‘The Last Seagull’, met glansrollen voor de broertjes Koerts.
Earth & Fire brak in 1970 door in Nederland met de single ‘Seasons’, geschreven door Golden Earring-gitarist en -zanger George Kooymans. Het nummer bereikte een tweede plaats, en nog in hetzelfde jaar maakte Earth & Fire hitsingles als ‘Ruby is the one’ en ‘Wild and exciting’. Met het album ‘Song of the Marching Children’ bracht de groep een van de eerste Nederlandse conceptalbums uit.
Met Jaap Eggermont als producer maakte Earth & Fire in 1972 voor het eerst een nummer één-hit: ‘Memories’. Ook in de daaropvolgende jaren scoorde de band een aantal hits, waaronder ‘Maybe tomorrow, maybe tonight’ (1973). In dat jaar ontvangt de groep ook een Zilveren Harp. In de zomer van 1974 is ‘Love Of Life’ een grote hit. Eén van de songwriters van dit nummer, Hans Ziech verlaat in dit jaar de groep. Hij wordt vervangen door Theo Hurts. Ziech blijft nog wel enige tijd componeren voor de groep. ‘Love Of Life’ bereikt de 2e plaats in de Veronica Top Veertig.
