Credits: Ariola
Soms is een lied zó vreemd dat het juist daardoor legendarisch wordt. Op 6 oktober 1973 kwam Adriano Celentano’s Prisencólinensináinciúsol nieuw binnen in de Veronica Top 40, een week nadat het was uitgeroepen tot Alarmschijf. De Italiaanse alleskunner – zanger, acteur, komiek én later politicus – brak daarmee door met een nummer dat niemand écht begreep. Letterlijk niet.
Celentano schreef het nummer namelijk in een volledig verzonnen taal die moest klinken als Amerikaans-Engels. Geen enkel woord heeft betekenis, maar de groove en klank roepen meteen de sfeer op van soulvolle Amerikaanse pop uit de jaren zeventig. Volgens Celentano zelf was het een experiment om te laten zien hoe muziek mensen kan verbinden, zelfs zonder begrijpelijke woorden. En dat werkte: Prisencólinensináinciúsol is een hypnotiserend mengsel van nonsens en funk, gedragen door één enkel akkoord en een beat die James Brown niet had misstaan.
De bijbehorende performance – met Celentano in pak en de flamboyante Raffaella Carrà als dansende partner – werd op de Italiaanse televisie een cultmoment avant la lettre. Zijn vrouw Claudia Mori zong ook mee in de originele opname, die later op de LP Nostalrock (1973) verscheen.
In Nederland groeide het nummer uit tot een verrassende hit: acht weken in de Veronica Top 40, met een zesde plaats als hoogste notering. Zelfs Amerika viel voor de charme van dit fonetische kunststukje – het haalde daar kortstondig de Billboard Hot 100.
Copyright © 2025, Hitzound, All rights reserved
