Op 28 maart, maar dan in 1981, ging de Alarmschijf van de Nederlandse Top 40 naar ‘And love goes on’ van Earth, Wind & Fire. Het nummer werd geschreven door Brenda Russell, Maurice & Verdine White en David Foster, Larry Dunn. Het was de enige hit van de LP ‘Faces’. In Amerika werd dit album met goud bekroond. De groep werd al in 1969 opgericht in Chicago door o.a. Maurice White. Eerst onder de naam van Salty Peppers, maar dat klonk White niet universeel genoeg. Zo werd het Earth, Wind & Fire oftewel EWF. In Amerika brak de band door in 1973 met hun vierde LP ‘Head to the sky’. Hoger dan de 27e plaats kwam het niet in de Billboard Album lijst, maar werd uiteindelijk wel met platina bekroond. Nederland volgde twee jaar later met succes voor de singel ‘Shining star’. In 1978 volgde o.a. de top tien hit ‘Fantasy’ en in 1979 deed ‘Boogie wonderland’ dat ook. Zo hoog kwam ‘And love goes on’ niet: deze behaalde de 21e plaats in de Nederlandse Top 40.
Op 6 februari, maar dan in 1988, komt Billy Ocean binnen in de Nederlandse Top 40 met ‘Get outta my dreams, get into my car’. De zanger schreef het nummer met Robert Lange en het was te vinden op het album ‘Tear down these walls’. In Engeland vield de singel bij veel radio stations niet goed. De titel deed volgens Britse radiomakers vermoeden, dat het nummer over straatprostitutie zou gaan. Dat idee werd versterkt, omdat aan het begin van het nummer flink wat gekreun was te horen. Het platenlabel van Billy, Jive, was niet te spreken over de Engelse actie. Om de singel daar toch op de radio te krijgen, besloot het label een versie met een andere intro te maken.
Billy’s singel werd gelinkt aan de speelfilm License to drive. Hoewel deze geen groot kassucces werd, bleek ‘Get outta my dreams, get into my car’ wel een groot commercieel succes te zijn. Dat lag in de baanbrekende (voor die tijd) muziekvideo, met animatie vermengd met live-actiescènes. De saxofoonsolo in de singel werd uitgevoerd door Vernon Jeffrey Smith. In Amerika werd ‘Get outta my dreams, get into my car’ de derde nummer 1 hit voor Billy Ocean. In de Nederlandse Top 40 bereikte het ook de nummer 1 positie. De aangepaste intro leverde in Engeland alsnog de airplay op, waar het label op had gehoopt. Billy behaalde de derde plaats in de Britse charts.
Vandaag openen we de Kluis van de Flops voor The Isley Brothers met ‘Figh the power’ uit 1975. Het nummer schreef de band voor het album ‘The heat is on’. De singel bestond uit twee delen en werd op veel Amerikaanse radiostations gecensureerd vanwege het woordje “bullshit’ in de tekst. ‘The Heat is on’ was een mengeling van rock, funk en soul en werd het eerste album van The Isley Brothers dat de top positie pakte in de Billboard Album Top 200. De plaat sleepte tweemaal platina binnen in Amerika.De singel ‘Fight the power’ was een politiek statement tegen het toen geldende gezag. Er gingen een miljoen singels over de toonbank. In de Amerikaanse Billboard Hot 100 bereikte ‘Fight the power’ de vierde plaats. In Nederland deed het nummer helemaal niets; het bereikte zelfs de Tipparade niet. Wel de cover versie van Public Enemy, die in 1989 de Nederlandse Top 40 bereikte.
Morgen wordt de vierde week in successie de Hitzound 40 Revival samengesteld, met daarin songs te vinden van tien jaar of ouder, die om verschillende redenen, weer in de belangstelling komen. Zoals ‘California soul’ van Marlena Shaw. Zij overleed een kleine twee weken geleden, op 19 januari, op 81-jarige leeftijd. Marlena begon haar carrière in de jaren zestig, maar brak in de jaren zeventig echt door. Ze scoorde hits met nummers als ‘Woman of the Ghetto’ en ‘California Soul’. Maar haar stem hoorde je ook in nieuwere songs, in sample-vorm, onder andere in ‘Remember Me’ van Blue Boy en ‘Rose Rouge’ van St. Germain.
Maar de aandacht gaat vooral toch uit naar ‘California soul’, dat geschreven werd door het duo Ashford & Simpson. In 1967 namen The 5th Dimension en Marvin Gaye & Tammi Terrell het nummer op. Maar de meest bekende versie was toch van Marlene Shaw. Zij nam ‘California soul’ op in 1969 voor haar album ‘The Spice Of Life’. Het diende als B-kantje voor haar singel ‘Looking through the eyes of love’.
Op het album liet Shaw niet alleen soul horen maar ook aanstekelijke funk, jazz en blues met veel gitaarwerk en percussie. In Engeland kreeg Marlene Shaw in 2004 een gouden plaat uitgereikt voor de singel ‘California soul’, toen het een officiële singel werd. In Nederland haalde het nummer geen notering in de Nederlandse Top 40. Toch heeft het nummer de tand des tijds doorstaan, al was het maar omdat het nog regelmatig wordt gedraaid en soms ingezet wordt als TV reclame.
Terug naar 28 december, maar dan in 1978! Op deze dag ging de Paradeplaat van de TROS op Hilversum 3 naar ‘I’m every woman’ van Chaka Khan. Het nummer werd geschreven door Nickolas Ashford en Valerie Simpson, beter bekend als het bekende duo Ashford & Simpson. Zelf scoorde dit echtpaar later ook een grote internationale hit met ‘Solid’. ‘I’m every woman’ was de eerste solo hit van Chaka Kahn. Daarvoor had ze veel succes , vooral in Amerika, met de band Rufus. Wist je dat op ‘I’m every woman’ de achtergrond zang verzorg werd door Whitney Houston en haar moeder Cissy? Later zou Whitney Houston het nummer zelf ook opnemen, met nog meer internationaal succes! De versie van Chaka Kahn behaalde de 21e plaats in Amerika. In de Nederlandse Top 40 net iets hoger (nummer 19).
Op 22 januari, maar dan in 1983, komt Michael Jackson binnen in de Nederlandse Top 40 met ‘Billy Jean’. Het nummer werd erg bekend ook mede dankzij de video met de oplichtende stoeptegels. Maar de singel en de video gaf moeilijkheden bij MTV, de muziekzender die op 1 augustus 1981 werd MTV gelanceerd in Amerika. Nu ondenkbaar, maar in 1983 zond MTV enkel videoclips uit van blanke artiesten. MTV richtte zich in het begin zich voornamelijk op een wit publiek, dat bediend werd met de video’s van de actuele pop, rock en new wave bands.
MTV ontkende natuurlijk, maar feit was wel dat de clips van Michael Jackson, die met zijn legendarische platen ‘Off The Wall’ en ‘Thriller’ aanvankelijk niet te zien waren op de muziekzender. Over hoe de doorbraak geforceerd werd, lopen de lezingen uiteen. De managers van MTV verklaarden uiteindelijk dat ze Michael Jackson niet langer konden negeren. Maar bij Michaels platenmaatschappij dachten ze daar heel anders over. MTV moest een handje ‘geholpen’ worden.
Walter Yetnikoff, de toenmalige baas van Sony, nam begin 1983 contact op met de hoogste baas van MTV: hoe kwam het dat de video van ‘Billie Jean’, niet op hun playlist stond? Volgens de overlevering deelde Sony baas Walter Yetnikoff MTV mee, dat als ‘Billie Jean’ niet onmiddellijk op high rotation kwam te staan, hij alle witte SONY-artiesten terug zou trekken. MTV zwichtte op 10 maart 1983. Toen ging de clip van Michael op de zender in première en maakte dat Michael Jackson de eerste zwarte artiest op MTV. Al snel waren ook andere zwarte artiesten als Prince, Lionel Richie en The Pointer Sisters te zien op MTV.
Het door Michael geschreven ‘Billie Jean’ stond op zijn wereldberoemde album ‘Thriller’ en werd geproduceerd door Quincy Jones. Toen Michael Jackson het nummer liet horen aan producer Quincy Jones, had die problemen met de titel. Hij dacht dat als het publiek het zou horen, ze zouden aannemen dat Jackson verwees naar tennisster Billie Jean King. Ook had hij klachten over de lengte van de intro, die hij te lang vond. Jackson bracht daar tegenin dat die lange intro hem deed dansen. Uiteindelijk ging Quincy overstag, het nummer behield zijn titel en lange intro.
De singel behaalde de eerste plaats in o.a. Amerika, Engeland, Canada, Australië, Frankrijk, Italië, Spanje, Scandinavië en Ierland. De plaat bereikte de 2e positie in zowel de Nederlandse Top 40. ‘Billie Jean’ won twee Grammy Awards; voor Best Male R&B Vocal Performance en voor Best New Rhythm & Blues Song. Ook was het genomineerd voor Song of the Year.
Terug naar 30 november, maar dan in 1978! Op deze dag ging de Paradeplaat van de TROS op Hilversum 3 naar ‘Givin’ up, givin’ in’ van The Three Degrees. Het nummer werd geschreven door Giorgio Moroder en Pete Bellotte en was te vinden op het album ‘New dimension’. Begin 1978 waren The Three Degrees overgestapt van de Philly sound met Kenneth Gamble en Leon Huff (vanaf 1973) naar de Italiaanse discosound van Giorgio Moroder en Pete Bellotte. Dit duo was o.a. ook verantwoordelijk voor het succes met Donna Summer. De titel van de plaat ‘New dimension’ had derhalve alles te maken met de nieuwe sound van het Amerikaanse trio. ‘Givin’ up, givin’ in’ bereikte in Engeland de 12e plaats. In de Nederlandse Top 40 scoorden The Three Degrees op nummer 8. De groep bestaat overigens nog steeds, maar scoort geen hits meer. Het is bekend dat de Britse koning Charles een groot fan is van de Degrees.
Terug naar 23 november, maar dan in 1978! Op deze dag ging de Paradeplaat van de TROS op Hilversum 3 naar ‘Blame it on the boogie’ van The Jacksons. Het nummer werd geschreven door Mick Jackson (geen familie van The Jacksons), samen met zijn broer David en producent Elmar Krohn waarmee hij de soulband Jacko vormt. Het was in eerste instantie geschreven voor Stevie Wonder, maar die wilde het nummer niet opnemen. Daarop besloot Jacko met het nummer af te reizen naar Midem, een bekende muziekbeurs.
Het management van The Jacksons toonde veel belangstelling. De manager van The Jacksons laat het nummer horen aan de broers en die staan gelijk in vuur en vlam. Ze namen het nummer direct op, in de hoop sneller te zijn dan Mick Jackson die het zelf ook op singel wilde uitbrengen. Zo verschenen beide versies van het nummer bijna gelijktijdig. The Jacksons en Mick Jackson promoten hun versies in radioshows en bij televisieprogramma’s als Top of the Pops. De versie van The Jacksons werd de bekendste versie. In Amerika kwamen The Jacksons tot de 54e plaats, in Engeland bereikten de broers de top 20. In de Nederlandse Top 40 stond ‘Blame it on the boogie’ op nummer 7.
Mick Jackson had zoveel succes niet. Hij liep aanvankelijk ook de inkomsten mis als schrijver van de hit. Mick, broer David en Elmar wachtten twee jaar op hun deel van de opbrengsten, maar kregen geen cent. Mick sleepte vervolgens zijn manager, die blijft zeggen dat ze “geduld moeten hebben en echt wel miljonairs worden”, voor de rechter. Al snel kwam de zaak tot een schikking, omdat Mick de advocaten niet langer kan betalen. De singer-songwriter kreeg daardoor slechts een klein deel van wat hij verdiende voor de hit van The Jacksons.
Op 22 december, maar dan in 1973, komen The Three Degrees binnen in de Veronica Top 40 met ‘Dirty Ol’ Man’. Het nummer werd zowel geschreven als geproduceerd door het befaamde duo Leon Huff & Kenny Gamble. Zij waren de architecten van die kenmerkende Philly-sound: de tussenstap van soul naar disco. Het was de eerste hit voor de drie bevallige zangeressen Fayette Pinkney, Valerie Holiday en Sheila Ferguson. Gek genoeg werd ‘Dirty ol’ man’ in Engeland en Amerika helemaal geen hit. Nou ja, in de Amerikaanse soullijst werd een schamele 58e positie bereikt. In Nederland en België stond ‘Dirty ol’ man’ op nummer 1 in de Veronica Top 40.
Het trio werd eind seventies ook wel ietwat plagerig Charlie`s Angels genoemd. Niet naar de destijds populaire politie serie, maar omdat niemand minder dan Prins Charles van Engeland destijds een grote fan van het trio was en hen uitnodigde op een party voor zijn 30e verjaardag.
The Three Degrees werden al in 1961 opgericht en waren vanaf de eerste jaren in Amerika succesvol. Maar later in de sixties ebde het succes weg, totdat het beroemde producers duo Kenny Gamble en Leon Huff de groep herontdekten. Dit tweetal stond bekend als de hit makers van het Philadelphia International label. Met hun Philly-sound werden The O’Jays, The trammps, Harold Melvin, Detroit Spinners en Harold Melvin heel populair. Zo ook de Three Degrees, want na ‘Dirty Ol’ Man’ volgden nog vele andere hits. Internationaal werd bijvoorbeeld ‘T.S.O.P. , waarbij de dames de backing vocals verzorgden bij M.F.S.B. in Nederland een klein hitje. Maar in Amerika was dit een nummer 1 hit. Ook ‘When will I see you again’, de opvolger van ‘Dirty ol’ man’ bleek een wereldwijd succes.
Met twaalf Grammy’s op zak is John Legend beslist een superster te noemen. In 2014 werd zijn ‘All of me’ de best verkochte singel van het jaar. Legend heeft een nieuwe singel uitgebracht: ‘Don’t need to sleep’. Het nummer is afkomstig uit de soundtrack van de film We dare to dream. John schreef het nummer samen met Justin Tranter en Oak Felder. Over het nummer zegt de Amerikaanse zanger: “I am honored to contribute an original song to ‘We Dare to Dream”. Waad Al-Kateab has created an important film and I hope “Don’t Need to Sleep” does the documentary and its extraordinary subjects justice.”
